Tijdens het onderzoek bestudeerde de ondertussen overleden professor Marc De Leeuw als wetsdokter de medische dossiers van alle mogelijke slachtoffers. Zijn collega Werner Jacobs legde een getuigenis af over die bevindingen. Zo bleek Leo Vanhaverbeke, een grootoom van het slachtoffer, na een hartinfarct te lijden aan kortademigheid. Door terugkerend vocht in de longen werd hij twee weken voor zijn dood in mei 1986 opgenomen in het ziekenhuis. “Uit de verpleegkundige nota’s blijkt dat hij al in comateuze toestand verkeerde en de dag voor zijn overlijden dus niet meer gesproken kan hebben.”

Ook de toestand van Irma Parmentier, een moord die door Poppe ontkend wordt, was volgens de deskundige ernstig. De vrouw leed door een uitgezaaide darmkanker aan verschillende complicaties. “Toch kwam haar overlijden plots en kon haar toestand niet als finaal terminaal beschouwd worden.” Hetzelfde geldt voor de moeder van de beschuldigde. Ondanks vooral psychische problemen was haar toestand volgens het medisch dossier ‘OK’. De toestand van zijn schoonvader Gerard Vercaemer kon wel als finaal terminaal beschouwd worden. Na een val van de trap had het slachtoffer een zware hersenbloeding opgelopen.

Dokter Jacobs ging ook in op de manier waarop de slachtoffers om het leven werden gebracht. “Bij een luchtembool wordt een relatief grote hoeveelheid lucht via een ader ingespoten. De hersenen tolereren dat niet goed en het zorgt voor een zuurstoftekort in het hart.” Volgens de deskundige is het absoluut geen zachte manier om te sterven. “Bijna iedereen maakt melding van een reeks onaangename symptomen: een gevoel van naderend onheil, gepaard gaande met doodsangst. Het is een acuut verstikkingsgevoel.”

Nazi-experimenten

Poppe verklaarde dat hij telkens 100 milliliter lucht op een trage wijze injecteerde (N+). “De nazi’s hebben daar in de concentratiekampen experimenten mee gedaan. Uit dat onethisch experiment en latere studies is de consensus dat 70 tot 130 milliliter nodig is, wat dus perfect overeenstemt met zijn verklaringen.” In het begin van het onderzoek vertelde de beschuldigde dat hij ook insuline gebruikte bij actieve euthanasie, al kwam hij daar later op terug. “Het product is aanwezig en eenvoudig toe te dienen. In de groep van onopgehelderde en gemiste moorden in ziekenhuizen of rusthuizen zullen er waarschijnlijk veel met insuline zijn. Het stervensproces is wel uren langer dan bij een luchtembool.”

Op het moment van de meeste feiten bestond er nog geen wetgeving rond euthanasie. “In die grijze periode zijn er zeker mensen geweest die een zeer liberale houding innamen. Een arts zou zich daar gemakkelijker uit kunnen praten dan een verpleger.” In dat kader gaf professor Jacobs ook toelichting bij de producten die tegenwoordig bij euthanasie gebruikt worden. Nadat de patiënt in slaap is gebracht, wordt een spierverslapper toegediend. “Daarna wordt een medicament toegediend om het hart te doen stilvallen. Eigenlijk is dat quasi identiek met hoe men de doodstraf in sommige landen nog toepast door middel van een letale injectie. Dat laatste medicament zou zonder verdoving of spierverslapping trouwens voor een zeer zware doodstrijd zorgen.”

Woensdagochtend komen de psychiaters van Ivo Poppe aan het woord. De bal ging aan het rollen toen hij hen over zijn daden vertelde.