“Negen jaar cel vond ik veel te kort, maar de rechter wilde niet luisteren”

“Het werd zwart voor mijn ogen”, zei Cédric V. toen hij zich zondagnacht aangaf bij de politie van Brussel-West. “Ik had mijn dochter net een nieuwe pamper gegeven. Ze huilde en wou niet van haar flesje drinken.” Daarop heeft de man zijn dochtertje Z. uit alle macht tegen de grond gegooid. Hij belde zelf de hulpdiensten.

De mama van het meisje was op dat moment naar een feestje, ze kwam samen met de ambulance thuis. V. bekende en werd in de boeien geslagen op verdenking van poging tot moord. Het kindje verkeert in levensgevaar.

“Een vriendin stuurde me het nieuwsbericht vanochtend door. Ik ben in shock”, zegt Kirsten Tonnaer. Zij was in 2008 samen met Cédric V. Het koppel, dat toen in Aartselaar woonde, had een zoontje, Lyam, zes maanden oud. “Hij huilde en dat stoorde Cédric, die aan het gamen was”, vertelt Kirsten. “Hij stond op en sloeg hem zo hard dat hij overleed. En nu doet hij het dus weer, een tweede keer.”

Niet eens ambulance gebeld

“De avond van de feiten was ik niet thuis, net zoals die vrouw nu”, zegt Kirsten. “Toen ik thuiskwam, zag ik Lyam levenloos in zijn bedje liggen. Cédric had niet eens de hulpdiensten gebeld.”

Kirsten werd een tijdlang verdacht, samen met haar man. “Het was vreselijk. Ik was mijn kindje kwijt én zat in de gevangenis. Ik geloofde eerst ook niet dat Cédric dit echt gedaan had. Maar stilaan begon het door te dringen: Cédric had een agressieprobleem. En blijkbaar had hij Lyam al vaker geslagen, zo leerde de autopsie.” Kirstens naam werd nog voor het proces gezuiverd.

Dat proces vond plaats in 2011. “Cédric daagde er zelfs niet voor op. Ik denk dat het hem allemaal niet interesseerde. Tijdens zijn voorlopige vrijlating, in afwachting van zijn proces, moest hij ook een psycholoog bezoeken om zich te laten behandelen voor zijn agressieprobleem. Eén keer heeft hij dat gedaan. De rest van de afspraken heeft hij overgeslagen, en is hij drugs gaan roken bij zijn vrienden.”

Tijdens de rechtszaak richtte Kirsten zich tot de rechter. “‘Geef hem een zware straf, alstublieft. Ik wil niet dat de kindjes van zijn nieuwe vriendin hetzelfde overkomt als wat Lyam overkomen is.’ Hij had toen al een andere vriendin, die twee kindjes had. Niet de vrouw om wie het nu gaat. De rechter knikte. ‘We gaan er rekening mee houden, mevrouw’, beloofde hij nog. Even later volgde het verdict: negen jaar cel. Amper negen jaar voor het doden van een weerloze baby die hem stoorde tijdens het gamen. Negen jaar, dat is niks. De rechter had niet naar mij geluisterd, zo voelde het toen. En de feiten nu geven me gelijk. Ik hoop dat het kindje het haalt.”

Brieven uit gevangenis

Hoewel Kirsten Cédric uit haar leven gebannen had, bleef hij haar brieven sturen vanuit de gevangenis. “Het waren vreselijke brieven. ‘We zouden nog een kindje moeten maken. Om Lyam te vervangen’, stond er eens. Hij is gek. Alsof een kind een stuk speelgoed is dat je maakt en kapot doet. Ik heb de brieven nooit beantwoord. Ik heb nooit nog contact gehad met hem, maar leefde vanaf zijn vrijlating in angst dat hij me zou opzoeken.”

Kirsten bouwde met vallen en opstaan opnieuw haar leven op. “Ik ben hoogzwanger van mijn derde kindje. Ik heb een goede man nu. Maar er gaat geen dag voorbij of ik denk aan Lyam. Meermaals per week ga ik ook langs bij zijn grafje. En dan spreek ik hem zachtjes toe. Ach, het doet allemaal zo’n pijn, en het verdriet zal nooit overgaan. Dat besef ik maar al te goed.”

Psychiater gevraagd

Cédric V. kreeg gisteren in de gevangenis bezoek van Wouter Smet, zijn advocaat. “Hij heeft zichzelf aangegeven, want hij beseft dat er iets grondig fout gelopen is. Nochtans leek het allemaal goed te gaan met hem. Hij had interimwerk gevonden na zijn vrijlating. Hij was tevreden, en zijn werkgever was dat ook. Het is belangrijk dat er nu een psychiater aangesteld wordt om mijn cliënt te onderzoeken. Want er schort duidelijk iets aan hem.”

De mama van het meisje dat momenteel voor haar leven vecht, was niet op de hoogte van het verleden van haar vriend. Ze wist niet dat Cédric al in de gevangenis gezeten had, laat staan dat hij een kindje om het leven bracht.