Hemelvaartsdag 2004. Ingrid Van Regenmortel, moeder van drie jonge kinderen, bleef die avond wel erg lang weg van haar looptraining. Zo lang dat haar man zijn schoonvader optrommelde en ze samen gingen zoeken en uiteindelijk ook de politie verwittigden. Pas bij het ochtendgloren begon een speurhond te blaffen. Hij had haar spoor opgepikt. Even later vonden ze het lichaam van Ingrid. Verstopt onder het struikgewas, het bovenlichaam ontbloot. Ze was met geweld omgebracht. (Lees verder onder de foto)

“Ineens wordt het geluk weggerukt uit je leven”, zegt haar man Alain Bruynkens, die er toen plots alleen voor stond met vier kinderen: Jarryd (14), uit zijn vorig huwelijk, en Cato (7), Ilka (3) en Abby (9 maanden) van Ingrid. De kinderen hebben intussen hun weg gevonden in het leven en willen niet getuigen. Eentje lijkt sprekend op haar mama, zegt Alain ons. Hij doet zijn verhaal in het programma True crime Belgium: tienerkiller, dat woensdag op Streamz wordt uitgezonden en waarin spraakmakende moordzaken weer worden opgerakeld.

LEES OOK. Na zinloze moord op vrouw blijft Alain achter met vier kinderen

De Antwerpse onderzoeksrechter Karel Van Cauwenberghe herinnert het zich nog goed dat hij die ochtend in mei naar Viersel werd geroepen. Het beloofde een lastig onderzoek te worden. Een afgelegen plek, geen getuigen, geen sporen.

Alain, die eerst zelf als mogelijke verdachte aan de tand werd gevoeld, herinnerde zich misschien toch iets wat nuttig kon zijn: een jonge visser die aan het kanaal zat. Die deed alsof zijn neus bloedde toen de radeloze man hem tegen middernacht vroeg of hij zijn vrouw toevallig niet had gezien. Die jongeman keek hem op geen enkel moment aan, zo was hem opgevallen. (Lees verder onder de foto)

“Stop, wacht es efkes”

Die visser, dat was Björn Moons, een struise kerel met een kort lontje. Hij zat de ochtend na de feiten nog altijd naar zijn dobber te staren. “Toen ik hem voor de eerste keer in de ogen keek, zag ik ‘evil’, het kwade”, getuigt een speurder van toen.

Nul emoties, en dat blijkt ook uit het verhoor. In zijn eerste verklaring vertelde Moons de feiten alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. “Het begon al te schemeren toen die jogster passeerde. Helemaal alleen op het verlaten jaagpad. Ik keek haar even na. Enkele minuten later passeerde ze opnieuw. Plots, in een flits, kwam de drang in me op om die vrouw aan te randen, te betasten. Ik sprong op mijn fiets en haalde haar in.”

“Stop, wacht es efkes”, riep hij haar toe terwijl hij zijn fiets in de graskant liet vallen. “Ik wou haar vastnemen bij de schouder, maar ze verzette zich. Ik greep haar bij de keel”, vertelde hij de speurders. In een poging om hem bang te maken riep Ingrid: “Pas op, mijn man komt me hier ophalen.” Ze stampte ook hard tegen zijn schenen. Toen hij pijn voelde, werd hij woest. “Met beide handen kneep ik nu zo hard als ik kon, ruim twee minuten lang.”

‘True crime Belgium: tienerkiller’ — © Streamz

Bepoteld

Om er zeker van te zijn dat ze dood was, gaf hij haar nog een vijftal vuistslagen in het gezicht en mikte daarbij op de onderkant van de neus. “Als je op die plek iemand goed raakt, knakt er een beentje in de hersens”, zo had de gewezen skinhead ooit ergens gelezen. Hij nam het lichaam bij de enkels vast en sleepte het in het struikgewas. “Daar, in de bosjes scheurde ik haar beha kapot en bepotelde haar borsten. O ja, juist, eerst ging ik met mijn voet nog een tijdje op haar hals staan. Nadien ging ik verder vissen”, ging hij zonder verpinken verder.

Gerechtspsychiater Dillen had het over een extreem gebrek aan empathie. Een politie-inspecteur had Moons na de feiten gevraagd of hij spijt had. Zijn antwoord was tekenend: “Ja. Want ik ben nu mijn vrijheid kwijt. Ik kan geen pinten meer gaan drinken en tot 11 uur in mijn nest blijven liggen. En de mensen zullen mij altijd vies blijven bekijken.” (Lees verder onder de foto)

‘Het loze vissertje’ werd tijdens het onderzoek door de jeugdrechter uit handen gegeven en verscheen in 2007 voor het assisenhof van Antwerpen. Ook daar werd hij neergezet als een echte psychopaat, berekend en sluw. Ook kwam aan het licht dat hij als kind al een niet te temmen agressieveling was. Hij vernielde het speelgoed van zijn zus, versleet negen scholen, gaf leraars een kopstoot of gooide ze hard tegen de muur.

LEES OOK. Björn Moons schuldig over de hele lijn

Ingrid was trouwens niet zijn eerste slachtoffer. Aan het Fort in Kessel, waar hij ging vissen, had hij eerder al een poging tot verkrachting gedaan. Hij had een vrouw van haar brommertje proberen te sleuren. Ze had een klacht ingediend, maar er werd geen gevolg aan gegeven. “Een gekend verhaal”, zegt de weduwnaar van Ingrid. “Kijk maar naar Julie Van Espen. Die dader had ook in de gevangenis moeten zitten op het moment dat hij het meisje heeft vermoord. Ze leren hier duidelijk niet uit hun fouten.” (Lees verder onder de foto)

Moons, intussen 36 jaar, kreeg uiteindelijk 30 jaar cel en geen levenslang gezien zijn jeugdige leeftijd. Hij zit intussen 20 jaar vast. “Sinds hij in aanmerking komt voor vervroegde invrijheidsstelling, heeft hij al elk jaar gevraagd om vrij te komen. Met uitzondering vorig jaar. Bij die zittingen zitten we telkens oog-in-oog: hij, ik en de ouders van Ingrid. En elke keer verzetten we ons tegen zijn vrijlating. Ter bescherming van de maatschappij en van mijn dochters, want die man zal opnieuw toeslaan.”

‘True crime Belgium: tienerkiller’ is vanaf 8 mei te zien op Streamz