“Ik voel me al wat beter”, zegt Remco Evenepoel twee weken na zijn zware val in de Ronde van het Baskenland. Onze landgenoot brak bij die val zijn sleutelbeen en schouderblad. Fit is hij nog niet, dus in plaats van zich voor te bereiden op Luik-Bastenaken-Luik van zondag, vervult Evenepoel zijn taak als ambassadeur voor Tous à Bord. De vereniging zet zich in voor de integratie van mensen met een handicap door middel van sport en viert zijn 20ste verjaardag met een loopproject van 400 km, waarbij valide en minder valide atleten vijf dagen lang van het Atomium in Brussel naar Parijs lopen. “Meer dan de sportieve uitdaging is het de spirit die belangrijk is voor mij. We hebben het geluk dat we een normaal leven kunnen leiden. Helaas geldt dat niet voor iedereen”, aldus Evenepoel. “Het is aan ons om onze verantwoordelijkheid te nemen en ze een schouderklopje te geven om ze vooruit te helpen.”

Evenepoel staat van zijn tijd bij Anderlecht bekend als een goede loper, maar kan tot zijn grote spijt niet meelopen. “Het is maar een paar weken voor de Tour de France, dus het is verre van ideaal. Maar als er tussen oktober en december weer een evenement wordt georganiseerd, zal ik mijn best doen om erbij te zijn.”

Toen Evenepoel zestien jaar en negen maanden oud was, maakte hij al eens indruk door een scherpe tijd te lopen tijdens de halve marathon van Brussel. Na één uur en zestien minuten liep hij destijds over de streep. “Ik weet het nog heel goed. Ik zat bij Anderlecht, in het team van Stéphane Stassin. We hadden net daarvoor tegen Brugge gespeeld en hij raadde me aan om te rusten. Mijn vader deed mee aan de marathon. Ik ging hem aanmoedigen. Mijn moeder zei dat ik niet alleen langs de kant van de weg naar hem moest kijken. Zo kwam ik aan de start van de halve marathon, die ik uiteindelijk in 1 uur 16 minuten liep. Ik denk niet dat dat zo slecht was. Ik eindigde als dertiende, een belangrijk nummer voor mij. Ik heb er nog steeds goede herinneringen aan.”

Isaac Kimeli

”Lopen heeft mij altijd aangetrokken en het is een van de sporten die ik op de voet volg”, gaat hij verder. “Bij de Olympische Spelen kijk ik bijvoorbeeld de hele marathon, terwijl anderen zeker in slaap vallen als ze naar de race kijken. Ik vind het net spannend om naar te kijken. Ik heb ook nog steeds een paar vrienden in de sport, zoals Isaac Kimeli, met wie ik regelmatig contact houd.”

“In de winter loop ik nog altijd, twee of drie keer per week zelfs. Tijdens het seizoen is het moeilijker omdat het risico op blessures wat groter is dan bij wielrennen. Maar zodra ik een herstelperiode heb, grijp ik de kans om er 30 tot 40 minuten op uit te trekken. Niet meer dan dat, anders doodt het de spieren. Maar ik loop nog steeds vrij vaak. Voor na mijn carrière heb ik al wat loopprojecten in mijn hoofd, maar nog niks om nu al te delen.”