'Celestial Sorrow' van Meg Stuart: Spoken op de dansvloer

Het programma leert je ruwweg twee dingen. Animisme, het geloof dat alle dingen een ziel hebben, is diep geworteld in de Indonesische samenleving. Indonesiërs zien overal geesten. Trancedans hoort bij dat geloof. Daarnaast hebben Indonesiërs sinds de val van dictator Suharto de onbedwingbare neiging om zich met veel lawaai en licht te manifesteren. Ze willen gezien en gehoord worden.

Op uitnodiging van Europalia Indonesië werkte Meg Stuart met Kuswidananto verder op die thema’s. Stuart is daarmee niet op vreemd terrein: spoken en geesten die ons belagen duiken wel vaker in haar werk op, met performers die handelen als bezetenen. Hier krijgt dat thema een exotische draai.

Kuswidananto zorgde daarbij voor een spectaculair beeld. Laag boven het podium hangt een raster met meer dan 1.200 glazen lichtbollen. Op twee plaatsen piept er een glazen luchter doorheen. Lichtontwerper Jan Maertens zet al die lampen in om het podium nu eens in een schemerduister van minuscule lichtpuntjes te hullen, en om het dan weer met verblindend licht te overspoelen. Gitarist Ikbal Simamora en geluidskunstenares Mieko Suzuki voegen daar een trancerende soundtrack aan toe.

Ellenlang staan Jule Flierl, Claire Vivianne Sobottke en Gaëtan Rusquet onder dat plafond te wiegen. Ze produceren pieptonen en trekken grimassen, alsof voor hun geestesoog van alles voorbijkwam. Even zoeken ze contact met het publiek, maar verzinken dan weer in zichzelf. Tot de gitaar een staccato ritme inzet. Er volgt een explosie van wilde dansen die maar niet ophoudt. Trancedans.

Glitterpakje

Als de razernij dan toch wegsterft, volgt een intermezzo in het duister. De performers beschrijven intieme foto’s, en halen er herinneringen bij op. Zag je eerst dansers die in trance gebeurtenissen herbeleefden, dan hoor je nu hun - droevige - verhalen. Deze personages dragen kwetsuren mee. Sobottke speelt dat uit in een volgende scène als ze ladderzat, op hoge hakken, om aandacht bedelt.

Waarna de voorstelling alweer een andere kant uit swingt, met als hoogtepunt een zotte karaoke parade rond een miniatuur vrachtwagen, met een als kerstboom vol lichtjes gehangen Sobottke. Het is echter Flierl die in een glitterpakje de show steelt met een kreunende diepe zangsolo. De verwijzing naar de manifestatiedrang van Indonesiërs komt hier naar voren.

De performers in Celestial Sorrow nemen je zo bijna twee uur mee op een roetsjbaan van extreme mentale en fysieke toestanden. Ze slaan zo de brug tussen de wereld van Stuart en die van Kuswidananto. Dat fascineert vaak, maar het blijft een wankele constructie van ongelijke elementen. Die fragmentaire structuur laat je als toeschouwer net te vaak aan de zijlijn achter om een echt sterk werk op te leveren.

Tot 24/1 in Kaaitheaterstudios, kaaitheater.be