Ik roep nog liever ‘I HEAR YOU GUYS HAVE REALLY SMALL DICKS’ in een Amerikaans redneck-café
Stef Selfslagh zet deze week de blik op oneindig. Vandaag schrijft hij over het interview met schrijver Bart Moeyaert op de Zweedse televisie.
Ik was mij ten behoeve van deze rubriek net een beroerte aan het ergeren aan de filmpjes van de Blankenbergse YouTuber Nathan Vandergunst – Acid voor de fans – toen ik mij herinnerde dat Bart Moeyaert afgelopen zondag op de Zweedse televisie is geweest. Ik besloot het afdalen-in-de-vreugdeloze-krochten-van-de-puberende-vloggerziel voor bekeken te houden en repte me naar svtplay.se, waar ik het tv-interview met Moeyaert herbekeek. En visst nog, ik werd op slag weer vrolijk.
Dat kwam deels omdat Bart Moeyaert nog altijd in de Astrid Lindgren Memorial Award-hemel vertoefde en er geen besmettelijker emotie bestaat dan blijdschap, maar vooral omdat interviewster Jessika Gedin hem prachtige woorden ontlokte.
Bedachtzaam
Toen ze Moeyaert vroeg waar en wanneer zijn schrijverschap precies ontkiemd was, vertelde hij dat hij als kind vaak onder de familiale eettafel was gaan liggen. Dat hij er daar een gewoonte van had gemaakt om de pluimen op de schoenen van zijn grootmoeder door zijn vingers te laten glijden, terwijl hij aandachtig luisterde naar de verhalen die zijn broers boven het tafeloppervlak vertelden. En dat hij daar zo gelukkig van was geworden. Omdat hij op die momenten besefte dat hij ook in een meer beschouwende rol tot zijn clan kon behoren. Dat hij tegelijkertijd een buitenstaander en een insider kon zijn. Dat hij de wereld, die hem vaak veel te groot leek, tot geruststellender proporties kon herleiden door hem selectief te observeren en er vervolgens over te schrijven.
Jessika Gedin had Bart Moeyaert ook kunnen vragen of jeugdliteratuur wel een volwaardige vorm van literatuur is. En of 480.000 euro prijzengeld niet van het kapitalistische te veel is. Maar dat deed ze niet. Ze stelde een handvol essentiële vragen en blonk vervolgens uit in een onder interviewers zwaar onderschatte discipline: zwijgen. Bart Moeyaert kreeg alle ruimte om de antwoorden op haar vragen haast net zo bedachtzaam te formuleren als de zinnen in zijn boeken.
Kern
Of ik langzaam maar sluw aan het toewerken ben naar de stelling dat een boekenprogramma in primetime ook op Canvas niet zou misstaan? Ik roep nog liever “I HEAR YOU GUYS HAVE REALLY SMALL DICKS” in een Amerikaans redneck-café dan die discussie opnieuw voor geopend te verklaren. Maar wat ik wél doe, is het tv-gesprek van vijftien minuten springlevend en luie interviewers morsdood verklaren. Ook een interview van een kwartier kan fantastische televisie opleveren. Alleen moet je als interviewer dan niet proberen om in 15 minuten zo veel mogelijk quotes te verzamelen, maar wel om in die tijd tot de absolute kern van je gast door te dringen. Dat is net iets moeilijker dan Jessika Gedin laat doorschemeren.
Bekijk het interview hier (vanaf 15 minuten 30 seconden).