Michy Batshuayi reageerde alsof hij van satanisme werd beschuldigd en alle mensen die in het bericht geloofden, ­reageerden alsof het monster van Loch Ness eindelijk op het land was gesleurd. In geen enkele andere Westerse bedrijfstak is het nog nieuws als iemand homoseksueel is. Zelfs in Texas werd ik in een telefoonwinkel heel vriendelijk geholpen door een openlijke homoseksueel.

Alleen voetballers leven nog diep in de Middeleeuwen en denken dat het vooral heel mannelijk is als je een vrouw penetreert, terwijl ik, als hetero, juist veel respect kan opbrengen voor mannen die het bij een man proberen. Doe het maar eens. Dat lukt je niet. Maar wat mij vooral stoort aan dit kleine Twitterrelletje, is dat er gebeurt wat ik hier in de laatste twee zinnen ook doe: er wordt iets seksueels van gemaakt. Het begrip homoseksualiteit wordt krampachtig vernauwd tot seks, geilheid en losbandigheid.

LEES OOK: Is Batshuayi homo? Met een opvallende tweet schept de spits duidelijkheid na geruchten

Dat vind ik nogal armoedig. Het treurigst is de ­reactie van Michy Batshuayi op alle geruchten. Hij zegt tegen de mensen die het gerucht verspreidden dat “zelfs hun moeder weet dat dit niet waar is”. Zo gevoelig ligt het blijkbaar, dat alleen maar de suggestie van homoseksualiteit wordt beantwoord met de volgende tekst: “Ik heb je moeder geneukt.”

Een zeer primitieve reactie. Dierlijk bijna. Ik hoor hem wel meer voorbijkomen als randgroepjongeren zonder toekomst maar met een capuchon en een scooter worden aangesproken op krankzinnig gedrag. “Jongens, maak de zakken eens leeg? Gaan we dit gewoon even betalen?” en dan meteen “Je moeder, man. Ik doe je moeder.”

Ook dit begrijp ik niet. Mijn moeder zou dolblij zijn geweest als iemand haar weer eens deed. Maar dit terzijde. Het zou nu eens zo verfrissend zijn geweest als ­Michy Batshuayi het gerucht had bevestigd, ook al is hij heteroseksueel. Dat zou nu eens zo prettig zijn geweest, als hij niet over het paren met moeders had gesproken, maar als hij het volgende had gezegd: “Ja, het is waar. Ik ben een homo en het bevalt me goed. Lekker voetballen en dan thuis tegen mijn vriend aanliggen. Nee, ik houd niet van koken en ik heb geen relatie met een dameskapper. Mijn vriend speelt rugby en ik voetbal in de spits van Chelsea. We houden van barbecueën. De jongens van Chelsea zijn juist heel leergierig. Die willen weten welke shampoo ik gebruik, maar daar heb ik helemaal geen verstand van. Ik ben wel heel goed in het ontwijken van ellebogen. Nee, ik kan het iedereen aanraden, hoor, lekker homo zijn. Samen sport kijken, gezellig.”

Dat zei hij niet. Integendeel, hij ontkent het fel met een belediging. Het verhaal, vorige maand, van ex-Rode Duivel Carl Hoefkens, die meldde dat hij in zijn carrière met drie homo’s gespeeld had, heeft weinig geholpen. Hoefkens zegt dat hij bij Club Brugge en in Engeland met homo’s heeft gevoetbald. “Er was zelfs iemand die met zijn vriend naar de training kwam.”

Ik dacht meteen: dat zal niet bij de Engelse club van Frank de Boer zijn geweest. Frank, die na 77 dagen werd ontslagen, legde op de Nederlandse televisie al eens uit waarom er geen homo’s voetballen. “Ze hebben een andere ­manier van bewegen”, zei hij. Wat die andere ­manier van bewegen dan was, legde hij niet uit, maar Frank zei het echt. Een Nederlandse coach die van grote invloed is op Nederlandse jeugdvoetballertjes. Homo’s bewegen anders. Hij zei het er niet bij, maar Frank ­bedoelde: omdat ze andere botten en ­spieren hebben. Homo’s lopen alsof ze je met een handtas gaan slaan.

Ik heb nu spijt dat ik, vlak na het ontslag van Frank de Boer, niet het gerucht in de wereld heb gebracht dat Frank ontslagen is omdat hij samen met zijn vaste vriend de trainingen deed bij ­Crystal Palace. Benieuwd hoe Frank daarop zou hebben gereageerd, als ik had geschreven: Spelers en bestuur ontslaan Frank de Boer omdat hij zijn vriend mee liet douchen na de wedstrijd. Ik had ook kunnen tikken: Frank de Boer koos voor Crystal Palace om de naam van de club, maar helaas moeten hij en zijn vriend hun ­paleisje vroegtijdig verlaten.

De ordinaire reactie van Michy Bat­shuayi (“Zelfs hun moeder weet dat dit niet waar is”) bewijst maar één ding: homo’s worden in alle stadions nog steeds huiverend op de brandstapel geschoven. Geen enkele homo durft eerlijk te zijn omdat je het dan moet opnemen tegen mensen die denken dat de aarde nog plat is en dat de maan net zo groot als een euro is. In een kleedkamer, tussen de voetballers die niets anders willen bespreken dan de nieuwe looks van een videogame of de prijs van een gouden horloge, is het onmogelijk om met iets ­wezenlijks te komen.

Het is vooral de remmende werking van macho-domheid onder voetballers die homo’s tegenhoudt uit de kast te komen. In een werkklimaat waarin het lezen van een krant wordt gezien als een daad van intellectueel verzet ben je kansloos als vrijdenker. De domheid zal nog wel lang regeren. En ik weet wat ze hierop zullen antwoorden: “Ik deed je moeder, Dijkshoorn. Op een krant.”