Op de stoep van de oprit zit een klein kaal jongetje. Hij heeft een veel te grote blauwe jas aan, die hij heeft gekregen van het forensisch team van de politie. Om hem warm te houden, om hem een beetje beschutting te bieden. Naast hem zit een jonge politieman, die met een bezorgd gezicht naar het 5-jarige jongetje kijkt. Hij praat met hem, terwijl het kind met zijn hoofd op zijn hand leunt en aandachtig luistert.

“Waarom kwam er niemand om me te helpen?”

Zijn thuis is een plaats delict geworden. Binnen liggen de lijken van zijn moeder en zijn vader, Renee Kuch en Corey Croft. De jongen was thuis toen de moorden gebeurde, maar zou op het moment van de feiten in zijn bed hebben gelegen. Wat hij gehoord heeft of misschien zelfs gezien heeft, kon hij nooit over zijn lippen krijgen. Die nacht was hij helemaal alleen thuis, samen met de lichamen van zijn overleden ouders.

Toen hij de volgende ochtend naar beneden ging, zag hij het verschrikkelijke tafereel. Er lag zoveel bloed, dat hij sindsdien bang wordt van alles wat die kleur heeft. Het jongetje zag het mes dat naast zijn mama lag en legde het op het aanrecht. Zo had hij plaats om naast zijn moeder te gaan zitten. Daar wachtte hij af tot er hulp zou komen. Maar er kwam niemand.

24 uur later kwam de tante van het jongetje aankloppen bij het huis. Ze had haar zus al verscheidene keren proberen bellen, maar alle oproepen bleven onbeantwoord. Toen ze zag wat er gebeurd was, redde ze het jongetje zo snel mogelijk uit zijn afgrijselijke situatie. “Hij kon niet vertrekken uit het huis, want zijn papa lag voor de voordeur en daar durfde hij niet te passeren”, vertelt zijn grootmoeder Jo-Anne Kuch aan News AU. “Het eerste wat hij zei was: ‘Waarom kwam er niemand mij helpen?’ Die woorden krijg ik nooit meer uit mijn gedachten.”

Geen mysterie

De moorden uit 2015 waren nooit een mysterie. Integendeel. Christopher Carter (39), de ex-partner van Renee, heeft nooit ontkend dat hij de moeder van zijn twee kinderen en haar nieuwe partner had neergestoken op die noodlottige avond. De ex-militair vertelde alle details. Hoe hij Renee 10 messteken gaf, waarvan één zo diep ging dat het door haar ruggenmerg sneed. Hoe hij haar partner 5 keer neerstak, in zijn nek en in zijn hoofd.

Zelfverdediging, zo zei de ex-militair tegen de rechter. Carter was immers te weten gekomen dat de nieuwe partner van zijn vrouw een 10-jarig meisje had gedwongen om met hem te douchen, waarna Croft ook veroordeeld was voor verkrachting als pedofiel. “Renee wist niets van zijn verleden”, aldus Jo-Anne Kuch. “Ze kreeg een kind met hem. Hij was altijd een goede vader voor de jongen. Ze waren een gelukkig gezin.”

Volgens Carter ging hij die avond naar het koppel toe om hen te confronteren met de beschuldigingen, niet om hen te vermoorden. “Het feit dat ik hen neerstak, was het onvoorziene gevolg van jarenlang opgebouwd spanning en vijandigheid tussen Renee en mij. Toen werd ik aangevallen door Corey en moest ik hem ook doden. Nadien viel Renee mij opnieuw aan. Ook haar dood was zelfverdediging”, zei hij. De openbare aanklager volgde zijn redenering niet en wilde hem veroordelen voor moord.

Vrij man

Het verdict van de jury was kort: “onschuldig”. De man mag nu als een vrij man opnieuw naar huis. Naar zijn kinderen van 16 en 17 jaar oud, waarvan Renee de moeder was. “We hebben twee jaar gewacht op dit moment. Nu verpest hij opnieuw ons leven’, reageert zijn grootmoeder Jo-Anne Kuch gechoqueerd. “Ook al was Corey een pedofiel, je hebt het recht niet om te doden. Ik kan niet geloven dat de rechtszaak nu zo geëindigd is. Ik ben kapot. Ik ben kwaad, ik ben woest. Ik kan echt iemand vermoorden momenteel. Het is gewoon zo onrechtvaardig.””

“Hoe moet dat nu verder met mijn kleinzoon? Ondertussen is hij zeven jaar oud. Hij heeft last van ADHD en verlatingsangst. Elke avond sluit hij alle ramen en deuren talloze keren, omdat hij anders niet durft te slapen”, vertelt zijn grootmoeder Jo-Anne Kuch.

Het jongetje woont bij zijn tante, de zus van zijn mama, de vrouw die hem uit de hachelijke situatie heeft gered. “We doen ons uiterste best om hem een normaal leven te geven. Maar we zien dat het hem raakt. De emotionele littekens zijn te diep. Om het nog niet te hebben over wat hij gezien heeft, of misschien zelfs gehoord heeft. Dat zal steeds blijven terugkeren in zijn gedachten. Hij is sterk, hij probeert nu allerlei hobby’s uit om zijn gedachten te verzetten. Maar hij was verdorie vijf jaar.”