De volleybaldames hebben fantastisch gestreden, maar Servië was net een maatje te groot
Alle tranen wegens de gemiste kans op de wereldtitel ten spijt: de Nederlandse volleybalsters kunnen nog steeds hun doel bereiken, het veroveren van de eerste WK-medaille. Die zal, bij een geslaagde poging, niet mooier zijn dan bronskleurig. Zaterdag moet dan wel olympisch kampioen China worden verslagen.
Enkele minuten na de 3-1-nederlaag in de halve finale tegen een net iets beter, leper en krachtiger Servië konden de Nederlandse speelsters niet de inspiratie opbrengen om vooruit te kijken naar de troostfinale met China. De teleurstelling moest verwerkt worden. De een vloekte, de ander liet de tranen de vrije loop.
De een, topaanvaller Lonneke Slöetjes, vond dat Nederland ‘er zo dichtbij’ was geweest. De ander, aanvoerder Maret Grothues, sprak tegenover de NOS van ‘een verdiende overwinning van de Serviërs’. Kansen niet gepakt, dan verdien je niet te winnen.
Twaalfde wedstrijd
Nederland verloor de halve finale van een slopend WK, omdat het niet dezelfde aanvallende kracht op de vloer kon brengen als Servië. Dat heeft in Tijana Boskovic en Brankica Mihajlovic twee kanonnen. Mihajlovic maakt een spanboog van haar rug en zet voor de klap schouders en arm in een verticale lijn.
Boskovic draait bij de smash de schouder open, laat het bovenlijf roteren als een honkbalslagman en de arm knallen als een zweep. Daarmee slaan de twee net vijf tot tien kilometer harder dan de Nederlandse topaanvallers, Lonneke Slöetjes en Anne Buijs.
Servië sloeg in de viersetter (25-22, 26-28, 25-19 en 25-23) 60 aanvalspunten, Nederland 53. Slöetjes haalde in 58 pogingen 20 keer doeltreffend uit; Boskovic vuurde met haar linkerarm uit 57aanvallen 25 keer raak. Mihajlovic kwam aan 21 punten in de aanvalslijn. Buijs 15.
Inclusief de superieure Servische blokkering (11 om 4 kill-blocks) was dat vrijdag het grote verschil tussen de twee Europese topploegen die elkaar vorig jaar, in Bakoe, in de finale van de Europese titelstrijd ontmoetten. Toen was Servië nadrukkelijker de bovenliggende partij (3-1) en schaamde Slöetjes zich voor haar schamele oogst van tien punten. Ook toen was de analyse: het verschil ligt in de aanvalskracht.
Deze zomer, bij de Volleyball Nations League in Rotterdam, had de nationale ploeg plots de overhand gekregen ten opzichte van deze angstgegner. Na een achterstand van 0-2 werd met 3-2 gewonnen. Het blokkeren van Boskovic lukte toen. Die geslaagde tactiek moest van bondscoach Jamie Morrison gekopieerd worden in de halve eindstrijd van het WK.
Niet constant
Het wedstrijdverloop van vrijdag in de halflege hal van Yokohama gaf de Serviërs steeds een streepje voor. De eerste set viel met 25-22 naar Servië, omdat Boskovic Slöetjes afblokte. De tweede set was een slijtageslag van 36minuten die bij het vijfde setpunt in Nederlands voordeel eindigde
(26-28). In de derde set verloor het Nederlandse sextet toch weer het ritme (25-19) en wist het dat in de vierde set alles moest kloppen, om de tiebreak af te dwingen.
Het mocht niet zo zijn. Na 23-23 gaf de arm van Mihajlovic op linksvoor de doorslag. Een plaatsbal (24-23) en een dreun (25-23) waren beslissend. Een arbitrale kwestie over een verdedigende bal van Kirsten (het werd 12-12 in plaats van 11-13) leek het Nederlands team parten te spelen. Spelverdeler Laura Dijkema analyseerde dat haar formatie net niet constant genoeg was geweest in dergelijke fases. Anne Buijs meende daarentegen dat het ‘onze beste wedstrijd ooit tegen Servië is geweest’.
Het was niet genoeg. Slöetjes stond, mede uit pure vermoeidheid na haar twaalfde optreden, snikkend in de catacomben. De finale was gemist, maar nog was niet alles verloren. ‘We moeten nog weer, eh, we mogen nog weer. En dan staan we er ook weer’, was haar voorbeschouwing op de troostfinale Nederland-China van zaterdag.
Dan maar brons, verzucht de familie Plak
Oma Nel (86) komt na de verloren eerste set de kamer binnen, de brillenglazen beslagen na een frisse ochtendrit in de auto. Het was wel heel vroeg begonnen (6.40 uur), dat volleybal van kleindochter Celeste Plak. Ze wil de tussenstand weten. ‘1-0-achter, mam.’
De kamer van de familie Plak in een nieuwbouwwijk van het Noord-Hollandse Tuitjenhorn zit deze vroege vrijdagochtend al redelijk vol. Er moeten stoelen worden aangeschoven. De langharige kat van Celeste loopt haar rondjes, soms over de achterkant van de hoekbank.
Moeder Karin Plak, vroeg eruit om de broodjes te smeren en de eitjes te koken, zegt dat haar familie Braas (‘nu ik er zo over nadenk’) een volleybalfamilie is. Ze zijn van huis uit lang. Broer William, ook aan de late kant gearriveerd, is dat aan te zien, zus Ellen net zo (‘maar ik speelde handbal, als enige’) en dan is Kees nog niet eens in beeld.
Nu zijn de ‘Plakken’ helemaal een volleybalfamilie, met Celeste (1.90 meter) en Fabian (1.98) in de nationale ploegen. Fabian hangt onderuit in de bank. Hij mort iets over gebrek aan aanvalskracht bij de Nederlandse vrouwen. Hij is sinds de zomer geblesseerd aan het scheenbeen en miste het WK in Italië. Het zit hem dwars.
Celeste is bij het WK in Japan. Ze is de explosieve superinvaller, wanneer het de vedette Lonneke Slöetjes niet lukt door de verdediging van de tegenstander te slaan. ‘Het breekijzer’, brult zwager Cock, als Celeste bij de stand 11-10 in Servisch voordeel in het veld komt. Een geslaagde combinatie tussen libero Knip en aanvaller Plak wordt door hem tot ‘knip & plak’ uitgeroepen. Verder heeft Cock een hekel aan de Servische Branicka Mihajlovic. ‘Een draak’ noemt hij haar.
Zus Ellen heeft het niet op Tijana Boskovic, die na geslagen punten de armen spreidt en een superieure, arrogante, misschien wel oorlogszuchtige blik toont. Karin Plak vindt dat juist geweldig van de vrouw die ze geregeld, bij vergissing, Djokovic noemt. Ook een Serviër trouwens en van hetzelfde soort. ‘Uitdagend, van mij mag het.’
Schoonzus Annet hoopt maar steeds dat Mihajlovic terneergeslagen raakt. Dat heeft ze eerder gezien, in Rotterdam bij de Volleyball Nations League, en vorige week nog, op het WK. ‘Dan gaan we winnen.’
De familie leeft mee. Dat Celeste maar beperkt mag invallen, wordt geaccepteerd. Niemand roept dat Morrison een omzetting moet plegen. Ze zitten de wedstrijd uit, terwijl er gesprongen had moeten worden.
Dat was een teken geweest dat Nederland aan de winnende hand was. Na de 1-3, met het beslissende punt van de hand van Mihajlovic, stapt Cock snel op. Hij moet aan het werk, zijn klussenbus staat klaar. De vrouwen in de familie praten na. Morgen weer een dag; dan maar dat brons.