De enige troost: ook de schuldigen kunnen finaal niet aan de gevolgen van hun eigen hebzucht ontsnappen
Frederik De Backer schrijft elke donderdag over de grauwe wereld die we zo veel mogelijk proberen te negeren.
Er was geen protest. Wat onbetekenend gekakel in sociale media, volgend op en gevolgd door alweer een zoveelste rake observatie of lollige witz over in het rond neukende marginalen op tv.
Ze aten vergif en dronken plastic, en slikten het allemaal door omdat er toch niets tegen te beginnen viel. De ziekenhuizen lagen vol met door kanker uitgeholde slachtoffers van een consumptiecultuur waarin goedkoop prevaleerde. In stand gehouden door nog goedkopere politici, wier compleet vereelte lippen nog net niet waren vergroeid met de plompe uier die een gewetenloze industrie hen voorhield. Gezoogd aan een bodemloze borst van witteboordencriminaliteit.
Bossen werden gekapt, olie uit de grond gepompt, en bruine en dus makkelijker te negeren kindslaven groeven het erts op met hun blote handen. Dieren werden met duizenden tegelijk in kleine kooien gepropt. Geslagen, geschopt, volgespoten tot ze niet meer op hun poten konden staan, geëlektrocuteerd, gevild, gepluimd, verhakseld en gekeeld. En dat was dan humaan. Verwerkt tot haute cuisine of frietkotvoer. Of lijm. Geen hoef ging verloren.
'Aan een zwembad liggen vegeteren ging zoveel beter in een land waar men een week lang zijn reet aan gort scheet als men zich aan een glas kraanwater waagde'
Mensen vlogen duizenden kilometers voor de prijs van een avondmaal dat van een samengeperste rol werd geraspt. Want aan een zwembad liggen vegeteren ging zoveel beter in een land waar men een week lang zijn reet aan gort scheet als men zich aan een glas kraanwater waagde.
Zolang er maar een leuke selfie inzat.
Ooit had iemand vast weleens een telefoon of een auto in elkaar gevezen waarvan hij wist dat hij langer zou meegaan dan vijf jaar. Maar vandaag was goedkoop vergif en duur bazaar. Repareren was duurder dan vervangen. En waarom rondlopen met een ouder model? Dat gunden ze de stinkende kindertjes op hun vuilnisbelten nog net.
En ze zogen zich perfect legaal kapot aan teer, arseen en ammoniak in pakjes van negentien, omdat het geld opbracht. In huizen vol lood en asbest, waar ze vast nog beter af waren dan in de frisse buitenlucht, voor hen uitgewasemd door miljoenen uitlaatpijpen en fabrieksschoorstenen. Met als enige troost de wetenschap dat ook de schuldigen finaal niet aan de gevolgen van hun eigen hebzucht konden ontsnappen.