Nog maar 2,5 jaar samen, maar Genkenaar Michael en zijn Britse vriendin hebben al tweeling van 9 maanden

Michael Duwé woont elf jaar in het Verenigd Koninkrijk. Lang als je nog maar dertig bent. Zijn passie voor gamen zorgde ervoor dat de Genkenaar in het Verenigd Koninkrijk zou studeren. Eerst in Engeland. Daarna, voor zijn master, in Schotland. “Waar ik een vet Schots accent had, maar dat is er intussen weer uit”, lacht hij. “Nu denken mensen, die me niet kennen en me horen praten, vaak dat ik uit Ierland kom. Maar ik ben nog nooit in Ierland geweest.”

Games zijn de grootste mediabusiness wereldwijd. Kan je dat niet studeren in België?

“O jawel. In Kortrijk heb je naar verluidt een uitstekende opleiding. Mijn beslissing van toen is vooral een last minute beslissing geweest. Lang heb ik niet geweten wat ik wilde studeren. Uiteindelijk heb ik gekozen om me te gaan voor zowat het enige wat me in mijn kinder- en jeugdjaren echt boeide. En dat was gamen. De keuze voor Engeland was een manier om te resetten. Om met een schone lei te beginnen.”

Dat moet je uitleggen.

“Toen ik 19 was, heb ik lang in het ziekenhuis gelegen. Ik kampte met overgewicht, maar de maagverkleiningsoperatie is fout gegaan. Het heeft echt niet veel gescheeld of ik was er niet meer. Ik heb toen een spurt naar de volwassenheid gedaan. Als je jong bent, besef je niet echt dat je sterfelijk bent. En toen weer alles goed was, weliswaar zonder maag nu, heb ik die beslissing genomen: Engeland zou het worden. Ik wilde een nieuwe start van mijn leven.”

Mag je alles eten?

“Zo goed als. Ik moet wel elke drie maanden B12-vitamines toegediend krijgen omdat de maag die normaal aanmaakt. Voor de rest moet ik opletten met wat ik na 19 uur eet. Dan kan soms zwaarder op de maag blijven liggen. Bij wijze van spreken dan.” (lacht) “Echt vet eten, zoals frieten in België, kan wel pijn doen. Maar het lukt wel.”

Hoe heb je Joanna leren kennen?

“Gewoon. Met uit te gaan in Leamington Spa. Dat is ook de plek waar mijn werkgever, Sega Hardlight Studio, gevestigd is.”

Hoe lang ken je Joanna nu?

“Tweeëneenhalf jaar.”

En al een tweeling van negen maanden? Dat gaat vooruit.

(lacht) “Soms weet je gewoon dat een persoon de juiste voor je is. Er was geen reden om onze kinderwens uit te stellen.”

Was het slikken toen jullie het hoorden?

“Nee. Misschien was ik heel even in een lichte shock, maar ik was vooral heel erg blij. We wisten het ook vrij snel. Hier in Engeland moet je na drie maanden voor het eerst op controle gaan. Wij zijn na twee maanden al naar een vroedvrouw gegaan. Toen wisten we dat onze baby meteen ook een vriendje had. Joanna heeft nogal wat tweelingen in haar familie.”

Alles goed gegaan?

“Ja. Geen problemen. We zijn zelfs tot 37 weken kunnen gaan. Voor een tweeling is dat de maximumtermijn in Engeland. We hebben gekozen voor keizersnee hoewel het ook via natuurlijke weg had gekund. Maar we wilden het veilig spelen.”

En dan beginnen de slapeloze nachten.

“Toch wel, ja. Zeker de eerste drie maanden hebben we amper slaap gehad. Het zijn er twee, hè. Het langste wat we aan een stuk konden slapen, was twee uur. Daarna moest een van ons twee, of wij allebei, weer aan de slag. Joanna geeft geen borstvoeding. Met een tweeling is dat vrijwel onmogelijk om vol te houden. Ik moest gewoon op hetzelfde moment kunnen meehelpen. Het is een heel intense periode geweest, maar nu kalmeert het stilaan.”

Help je mee in het huishouden?

“Absoluut. Al kan het in de week soms al vrij laat zijn als ik thuiskom. Maar in de weekends is huishoudelijk werk zeker niet iets wat enkel op haar valt.”

Verschillen ze van karakter?

“O ja, ook al zijn ze een tweeling. Hunter is heel ontvangend. Hij zal bijvoorbeeld snel glimlachen, terwijl Amélie wat onafhankelijker is. Zij is wat harder dan hem. Amélie slaapt ’s nachts ook al door, hij is dat nog wat aan het leren.”

Hoe gaan ze met elkaar om?

“De eerste 7,5 maanden negeerden ze elkaar compleet. Terwijl ze een andere baby, of een kind, wel meteen opmerkten. Waar ze op hun manier dan ook mee speelden. Maar niet met elkaar. Pas sinds een maand merken ze elkaar op en beginnen ze samen te spelen. Echt mooi om te zien.”

Hoe zit het met de werk-privébalans?

“Niet eenvoudig. Eerlijk, dat evenwicht ben ik nog steeds een beetje aan het zoeken. Ik ben ambitieus. En competitief ingesteld. Het is dan ook een competitieve sector waarin ik werk. Ik wil iets bereiken in dit vak. Technical director worden, is mijn uiteindelijk doel. In het begin, met die slapeloze nachten, heb ik me wel eens afgevraagd of ik het wel zou kunnen volhouden.”

“Maar gelukkig steunt Joanna mij daarin. Ze heeft nog nooit moeilijk gedaan als ik eens langer ben blijven werken. Wat ik ongelooflijk waardeer. Ze is echt de rots in mijn leven. Ze weet ook waarom ik dat doe. We willen onze kinderen de beste toekomst geven. Dat ze later kunnen studeren wat ze willen en zo hun dromen kunnen waarmaken. Dan mogen er geen financiële belemmeringen zijn.”

Werkt Joanna alweer?

“Na een jaar zwangerschapsverlof gaat Joanna in april weer aan de slag. Ze werkt als boekhoudster. Daarom hebben we nu recent een woning gekocht, hier in Banbury. Hier komt Joanna ook vandaan, hier woont haar familie. We zullen de grootouders nodig hebben.”

Maak je je als buitenlander zorgen om de Brexit? Het ziet er niet goed uit.

“”Het ziet er zelfs slecht uit. Op dit moment is het compleet onvoorspelbaar wat het wordt. Maar ik maak me geen zorgen, nee. Ik denk niet dat ik ermee in de problemen kom.”

“Stel dat het wel gebeurt, dan weet ik dat er qua werk verschillende opties zijn voor mij. De sector bloeit. Die wetenschap stelt ons gerust. Maar onze toekomst zien we in de eerste plaats toch in Engeland.”

Wat heeft Joanna gestemd bij het referendum?

“Remain natuurlijk.” (lacht)

Schrijf je kindje nu in op hbvl.be/babyspecial (t.e.m. 20 januari)