Concertgangers met een neiging tot meezingen: daar durf ik mij weleens aan te storen

Vanavond kun je in een Kinepolis-cine­ma naar keuze een sing-along­versie van Bohemian Rhapsody meemaken. Het concept is vrij eenvoudig: je kijkt naar de bekroonde bioscoopfilm en telkens wan­neer er een Queen-nummer door de boxen blaast, zing je luidkeels mee. Er bestaat een publiek voor dit soort ongein. The Prince Charles Cinema in Londen programmeert al jaren op succesvolle wijze wekelijks sing-along­filmsessies. Klassiekers met herkenbare melodieën als Grease, The Sound of Music, Moulin Rouge en Dirty Dancing trekken telkens volle zalen. De programmatie van de populaire, recentere musical­film The Greatest Showman (2017) loopt zelfs tot in oktober 2019.

Tijdens deze voorstellingen hoeft er niemand op de vocale rem te staan. Wie het nummer voelt, mag zich volledig laten gaan.

Dat is precies de reden waarom ik persoonlijk liever wegblijf van dergelijke evenementen. De kans dat er in mijn omgeving bezoekers zitten wier stembereik moet onderdoen voor dat van Freddie Mercury is reëel. Hoe zet ik me daar over? Ga ik mee in het grenzeloze enthousiasme of erger ik me dood? Ben ik fysiek en mentaal in staat om dit echt plezant te vinden? Honderden vals krijsende mensen in een zaal, het lijkt op performance art waar je enkele nachtmerries aan overhoudt. Alle deelnemers krijgen volgens de advertentie een glaasje ‘bubbels’.

Kinepolis mikt niet op diehard Queen-fans. De organisatoren zoeken eerder een publiek dat niet vies is van ‘een avondje fun met vriendinnen’. Het is flauw om daar politiek correct over te doen. Wie een zaal kan vullen met gelijkgestemden die vrolijk zingen zoals ze gebekt zijn, doet daar in principe niemand kwaad mee. Alle geïnteresseerden die daar bewust binnenstappen, weten wat er volgt. De hel breekt los, chaos maakt zich meester van alles en iedereen. Natuurlijk kent niemand de juiste teksten. Freddie Mercury maakte het ons ook niet bepaald makkelijk: ‘I see a little silhouetto of a man. Scaramouch, Scaramouch will you do the Fandango… Thunderbolt and lightning very very frightening me! Gallileo! Gallileo! Galli­leo!’ Niet eenvoudig. Waar gaat dit over?

In 1975 nam de opname van het nummer ‘Bohemian Rhapsody’ drie weken in beslag. Dat lag grotendeels aan de 180 vocale overdubs. Vanavond komen er nog enkele honderden bij.

Je mag ervan uitgaan dat 99 procent van de sing-along­bezoekers de bewuste film al meermaals zagen, anders ben je niet in staat om de volledige soundtrack mee te kwelen. In het geval van Bohe­mian Rhapsody kan elke gemiddelde Queen-liefhebber (die The Greatest Hits I & II bezit) vanaf de eerste kijkbeurt inpikken.

Ik hoop dat concertgangers met een neiging tot meezingen dankzij dergelijke evenementen minder de drang voelen om tijdens concerten vals mee te brullen in mijn oor. Daar durf ik mij, zonder de zure Vlaming te willen uithangen, wel eens aan te storen. Op een koude winter­avond in 1998 zag ik Elliott Smith in de AB. De man die naast mij stond en ‘Between the Bars’ op uiterst storende wijze meezong, kan ik nooit vergeven of vergeten. Telkens als ik dat liedje hoor, denk ik aan zijn versie en niet aan de breekbare originele versie van de legendarische singer-songwriter. We krijgen geen herkansing meer.

Mensen voelen niet altijd aan wanneer het gepast is om mee te zingen. Tijdens optredens van The Killers en Coldplay past het nog wel, maar tijdens intieme shows kent iedereen maar beter zijn plaats.

Ik pas vanavond voor de Bohemian Rhapsody-sing-along, maar ik hoop dat alle meezingers uit onze maatschappij hun beer flink kunnen uitlaten. Geef hen de kans om georganiseerd en gecontroleerd hun lusten en verlangens bot te vieren, zodat ze zich op minder gepaste momenten wat rustig houden. Ze moeten zich toch ergens kunnen uitleven: Oh mamma mia, mamma mia, mamma mia let me go! Beelzebub has a devil put aside for me for me for meeeeeeeeeeeee!