COLUMN. “N-VA met Groen, is dat zoals een fusie van Antwerp en Beerschot Wilrijk?”

“Dat is een absurd idee, de Vlaams-nationalisten in een coalitie met de groenen!”, poneerde een maat stellig. “Dat gaat nooit lukken. Het zou hetzelfde zijn als een fusie tussen Antwerp en Beerschot Wilrijk. Ondenkbaar! Hun achterbannen gaan dat nooit pikken.”

Interessante vergelijking, maar ze gaat niet op. Voor een favoriete voetbalclub kies je niet. De club kiest jou. Dat is meteen ook de reden waarom je vrienden vergeeft die zó hersendood zijn dat ze voor de ‘de vijand’ supporteren. Ze kunnen er zelf niets aan doen. Het gaat dikwijls zeer ver. Als er een moment komt waarop je je club even totaal niet meer kunt uitstaan – en zo zijn er heus wel een paar in een mensenleven – kun je als supporter niet zomaar van de ene dag op de andere naar de tegenstrever overlopen. Je vloekt, je slikt, je vergeeft, je gaat door.

In de politiek klik je de volgende keer gewoon op een ander bolletje. Klaar.

En toch gebeurt het heel af en toe. Er zijn figuren die de kolder in de kop krijgen, die zich op sociale media profileren als rood-witte hond, maar zich een paar jaar later mysterieus laten fêteren als paarse rat. En omgekeerd. Zulke figuren kunnen onmogelijk serieus genomen worden. Ze hebben geen ruggengraat. In alles wat ze verder ondernemen in hun leven zullen ze altijd de schijn van de ongeloofwaardigheid met zich meedragen.

In de politiek is veranderen van voorkeur heel gewoon. Daar heet dat ‘voortschrijdend inzicht’.

Vroeger hoorde je af en toe het wonderlijke verhaal van de ‘liefhebbers’, heren van stand die nu eens in Deurne-Noord en dan weer op het Kiel of soms zelfs op het Rooi een match gingen meepikken. Het was de tijd dat je vijf minuten voor de wedstrijd nog zonder problemen een ticketje kon kopen aan de kassa. Maar aan het fenomeen van die ‘zwevende’ toeschouwers, supporters kun je ze moeilijk noemen, is in deze tijden van verplichte combiregelingen, digitale voorafmeldingen en uitverkochte tribunes noodgedwongen een einde gekomen.

Supporteren doe je in het openbaar. Je komt uit voor je kleuren en iedereen mag het weten. In de politiek mag je, stiekem achter je gordijn, zweven naar hartenlust. De voorbije zondag moesten we stemmen voor een gemeente, een district- en een provinciebestuur. Ik heb voor drie verschillende partijen gestemd, drie keer met een totaal andere motivatie.

Een coalitie is geen fusie. Gewoon doen!