Paul Young gaat roemloos ten onder in de Roma

Hij bleef ook nadien nog actief, maar slaagde er nooit meer in om het succes van toen te evenaren. Daar heeft de zanger (61) zich bij neergelegd, dus tijdens zijn al ver van tevoren uitverkocht concert in De Roma trok hij complexloos de nostalgische kaart.

Eerlijk gezegd: het was ook nostalgie die me naar dit concert had gelokt. Ik was dertien toen No Parlez verscheen in 1984, en het is met voorsprong één van de meest gedraaide platen uit mijn jeugd. Het blijft ook nu nog een uitstekend debuut, waar haast elke song de tand des tijds moeiteloos kan doorstaan. Young’s huidige tournee is opgebouwd rond die eerste plaat, en ze stond - met uitzondering van de ballad ‘Broken Man’- integraal op het programma.

Een schim

Aan uitstekende nummers geen gebrek, maar helaas hoorde je al na tien seconden dat Paul Young vandaag nog slechts een schim van zijn vroegere zelf was. Jazeker, hij jongleerde nog steeds met zijn microfoonstandaard, iets waar hij vroeger al zijn handelsmerk van had gemaakt. Maar je kon er niet naast: Young was zijn stem kwijt. Hij sprak meer dan hij zong, en als hij al eens de juiste noot raakte was het per ongeluk. De band die hem begeleidde deed haar best – het tweekoppige achtergrondkoortje redde wat er te redden viel, maar Young zelf profileerde zich nadrukkelijk als zwakste schakel op het podium.

Opener ‘Behind Your Smile’ kon de schade nog enigszins beperken, maar tijdens hits als ‘Love Of The Common People’ en ‘Love Will Tear Us Apart’ viel Young compleet door de mand. Het publiek applaudisseerde beleefd, maar ook aan die kant van de zaal viel al bij al weinig enthousiasme te bespeuren. En tijdens minder evidente passages als ‘Iron Out The Rough Spots’ en ‘Tender Trap’ verslapte de aandacht helemaal.

‘Balorkest’

Op de koop toe was Young niet van zijn eerste leugen gebarsten: hij beweerde dat ze sommige songs nooit eerder live hadden gespeeld, terwijl deze tournee als een dik jaar aan de gang is, met een setlist die nauwelijks wisselt. Nadat ‘Sex’ was afgewerkt – het laatste nummer van No Parlez - verdween Young even van het podium, maar even later volgde er nog een tweede stuk met ‘I’m Gonna Tear Your Playhouse Down’ en ‘Everytime You Go Away’ als meest opmerkelijke passages. Topsongs, daar niet van, maar ook deze gingen roemloos ten onder. De band klonk nog het meest als een balorkest, met een ondermaatse zanger die de hits van Paul Young coverde.

Waar andere eighties-acts als Alison Moyet, Lisa Stansfield, Fischer-Z en Doe Maar al eerder bewezen dat nostalgie geen vieze ziekte hoeft te zijn, illustreerde Paul Young vooral dat je moet weten wanneer het tijd is op te stoppen. En vooral: dat iemand hem dat had moeten zeggen. Al was het maar om hem (en ons allemaal) deze schaamtelijke vertoning te besparen.