Waar is da feestje? Aan de andere kant van de wereld met Belgen in Sydney

Voetbalfans hebben het niet zo gemakkelijk down under. We worden hier gesaboteerd door onze tijdzone, waardoor internationale sportwedstrijden (en het Eurovisiesongfestival) op ongoddelijke uren worden uitgezonden. Aussies vertellen me dat ze het zodanig gewend zijn om midden in de nacht te kijken, dat het niet juist voelde toen dat plots op klaarlichte dag kon, die keer dat de Olympische Spelen in Sydney plaatsvonden. Een beetje zoals het voor ons niet helemaal juist voelt om Kerstmis in de stralende zon op een strand te vieren.

Slaaptekort

Het WK volgen is vermoeiender hier. De eerste Rode Duivels-match was te zien vanaf 1 uur maandagnacht. Wie de wedstrijd tegen Engeland live wil zien, zal om 4 uur moeten opstaan. Daar moet je een échte fan voor zijn. Er zijn er nochtans tientallen trouwe suppers in onze groep Belgische expats. Anke keek thuis, Bart ging met ruim dertig andere ‘Belgians in Sydney’ in het casino kijken hoe de Duivels Panama versloegen: “En ja, ik ga naar alle wedstrijden kijken, ook die tegen Engeland.” Ook Matthias, Caro, Hans en Lars kijken naar élke match van de Belgen, ongeacht het uur. Vallen ze dan niet in slaap achter hun bureau de volgende dag? “Het was moeilijker dan gedacht”, zegt Lars. “Ik was na de match nog zo ‘excited’ dat ik niet direct kon slapen. En dan moest ik weer vroeg op. Pijnlijk, maar het was het waard.”

Niet iedereen is zo hardcore. “Naar alle matchen kijken is bijna niet doenbaar. Die uren, op weekdagen...”, zeggen Stefaan en Sofie.

(lees verder onder de video)

Tweehonderd in café

Maar vandaag hebben de gelegenheidssuporters geluk. De match begint om 22 uur Australische tijd, en dan nog op een zaterdagavond. Dat valt mee. Dus verzamelen we in de Beer Garden van het Iron Duke Hotel in Sydney. We zijn met zo’n tweehonderd en we kleuren het terras zwart-geel-rood. Met dank aan de Belgische ambassade, die een pakket opstuurde met gadgets om ons te helpen ver van huis de kleuren van het vaderland te verdedigen.

Voetbaltruitjes, vlaggetjes, toeters, drietanden, pruiken, strepen op kaken: we zijn duidelijk allemaal nog trotse Belgen. “Voetbal is hier niet zo groot”, zegt Michael. “Ik ben ook naar de Australische match gaan kijken, maar daar was amper dertig man, en dan nog allemaal Europeanen. Voor de Rode Duivels supporteren is tof door het samenhorigheidsgevoel met de andere Belgen. Het is een goede groep.” “Hier is er minder die WK-sfeer, maar naar de Belgische matchen kijken brengt die leuke sfeer terug”, zegt Hans. “En de Rode Duivels zijn ook gewoon een sterk team”, aldus Lars. “Ze doen het nu zo goed, daar heb ik lang naar uitgekeken en dat wil ik meemaken.”

Rugby verstoort Brabançonne

De verwachtingen zijn hooggespannen: iedereen hoopt op een overwinning. We zitten klaar met pintjes, al zijn het dan geen Belgische, want dat schenken ze helaas niet in dit café. Frietjes hebben ze gelukkig wel, dus dit voelt juister dan kerst op een strand. We zijn klaar om uit volle borst de Brabançonne te beginnen zingen.

Maar dan is het enkele minuten voor de aftrap en toont het grote scherm nog een rugbymatch. De Belgische spelers met hand op het hart zien we op een kleine tv in een hoekje. Er wordt gesmeekt om de matchen van scherm te wisselen - er zijn hier honderd Belgen tegenover een handvol Aussies - maar dit blijft Australië, waar voetbal ondergeschikt is aan ‘football’. Misnoegd wachten we, tot na 4 minuten gejuich losbreekt: de rugbymatch is eindelijk afgelopen. Net op tijd om de penalty binnen te zien gaan en het eerste doelpunt te vieren. En snel daarna het tweede. Goed begonnen.

De tegengoal kan de sfeer niet verpesten, maar het wordt wel even spannender. De derde Belgische treffer, net voor de rust, wordt dan ook uitbundig gevierd. We kunnen met een gerust hart nog wat niet-Belgische pintjes halen. En kunnen er al meteen mee klinken: 4-1, het kan niet op. Daarna zijn er nog vele net-niets, maar de “Waar is da feestje? Hier is da feestje”-gezangen houden de sfeer erin. En dan krijgen we nog een vijfde goal. “Go Belgiuuuum!” Tunesië kan er op de valreep nog 5-2 van maken, maar wie maalt daar om?

Het tijdverschil mag ons dan proberen te saboteren, prestaties als deze maken het gemakkelijk om trots te blijven op dat verre vaderland. En er vroeg voor op te staan, als het moet. O dierbaar België, onze ziel en ons hart blijven u gewijd.

Laat die Australiërs maar denken dat ik een nicht van Kevin Debruyne ben.