De intussen zestigjarige Van Landeghem werd in 1988 na een positieve dopingtest ten onrechte weggestuurd van de Olympische Spelen in de Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoel. Net voor de start van die Spelen werden in het A- en B-staal van Van Landeghem, op dat moment wereldtop in de marathon, door het hoofd van het antidopinglaboratorium van Seoel sporen van doping gevonden, waardoor de atlete een kruis mocht maken over deelname aan de Olympische marathon en ze later ook voor twee jaar geschorst werd.

Van Landeghem heeft echter altijd ontkend doping te hebben gebruikt en in december 1988 werd ze vrijgesproken door de Beroepscommissie van de Vlaamse Atletiekliga (VAL), wegens procedurefouten. Zij oordeelden dat er een schending van de rechten van de atlete had plaatsgevonden. In de lente van 1989 werd die vrijspraak bevestigd door de Internationale Atletiekfederatie IAAF.

Recent bleek dat de vrijspraak door de Vlaamse Atletiekliga niet enkel gebaseerd was op procedurefouten. De analyse van het dopingstaal voldeed niet aan de minimumvereisten die in 1988 gangbaar waren in de antidopinglaboratoria en dus mocht het staal in kwestie eigenlijk nooit positief bevonden worden.

Ondanks die vrijspraak en haar plaats in de top tien van de wereld heeft het BOIC Van Landeghem destijds gedurende twee jaar van de selectielijsten voor internationale competities gehouden. Daarvoor volgden pas vorig jaar excuses van het BOIC en die leek de gewezen atlete ook te aanvaarden. Uiteindelijk besloot de atlete toch het BOIC te dagvaarden en een schadevergoeding te eisen.