Deze zes zingende vriendinnen verbazen zelfs koningin Mathilde

De meisjes van Petticoat zijn al zo lang hartsvriendinnen dat ze spontaan elkaars gedachtegang aanvullen en zinnen afmaken. Hoe het zo ver is gekomen, vertellen ze later. Eerst raken ze niet uitgepraat over de filmpjes die ze onlangs in het voormalig Engels Kamp in Geel hebben gedraaid. Daarin eisen stoere Harley Davidson-motards een prominente rol op. “De video’s ­gebruiken we in onze nieuwe show. Daarmee ­tonen we een ander kantje van onszelf”, zeggen de zes.

Die nieuwe Petticoat-show heet Wa is me da? en is hun vierde. Al willen de jongedames dat laatste ­nuanceren. “We hebben onze voorstellingen nooit goed afgelijnd. In de meeste zaten altijd wel wat nieuwe en oude nummers. Ditmaal is het over­grote deel van de liedjes nieuw en hebben we echt een ­afgeronde voorstelling met een rode draad ­gemaakt. In Wa is me da? kaarten we wat maatschappelijke thema’s aan die wij raar of overdreven vinden. Dat gaat van grote tot superbanale maar steeds heel herkenbare dingen, waarbij we ons ­afvragen: ‘Wa is me da?’. Bijvoorbeeld: zijn sociale media nu eigenlijk sociale of asociale media?”

De zangeressen begeleiden zichzelf op diverse ­instrumenten en zijn niet vies van wat visuele ­humor. Het verklaart meteen de vaak gemaakte vergelijkingen met De Nieuwe Snaar en De Fri­vole Framboos. “Aanvankelijk zongen wij uitsluitend liedjes. Omdat we vreesden dat mensen dat te saai zouden vinden, begonnen we wat grapjes toe te voegen. Aan de reacties merkten we dat ­zoiets werkt. Door De Nieuwe Snaar en De Frivole Framboos bezig te zien, zijn we out of the box gaan denken. We doen hen niet na, maar uit hun shows halen we wel inspiratie. Onze nieuwe voorstelling bevat bijna meer acts dan mooi ­gezongen nummers.”

Regisseur Luc

Bij de vormgeving van die voorstellingen wordt ­Petticoat begeleid door Luc Stevens, vader van ­Emilie en regisseur van massaspektakels als Gheela­mania, Albert I en Zoo of Life. De zes brengen voor­namelijk bewerkingen van bekende ­liedjes, maar dan wel met vertaalde teksten en instrumentaal naar hun stijl omgebogen. “Vaak zien we mensen meeneuriën en lachen zodra ze het herkennen”, zeggen de dames. Liedjes plukken ze uit heel ­diverse hoeken. “We zingen zowel in het Nederlands als in het Frans en Engels. Dat kan iets van Marco Borsato of Urbanus zijn, maar ook close­harmony en extreme liedjes waarmee we helemaal buiten onze comfortzone treden. Welke? Dat gaan we nog niet verklappen.”

Tegelijk met hun nieuwe show brengen de Petti­coaters ook een eerste cd uit. Inmiddels zijn ze lang niet meer aan hun proefstuk toe. Met Barbara Dex namen ze al het liedje ’k Zen zo blij op. Als kind vertolkten enkelen prominente rollen in musicalproducties zoals Daens, The Sound of Music, Annie en Kuifje. Violiste Marie is nog steeds soliste bij Symfonieorkest Zuiderkempen. En Nore, Flore en Leonie zingen ook bij het internationaal gerenommeerde dameskoor Scala. Twee van hen zijn daarmee zelfs op tournee naar China geweest en hebben op de Graspop Metal Meeting in Dessel opgetreden met Brides of Lucifer.

Hoe het allemaal zo ver is gekomen? Heel organisch, blijkt. Dit half dozijn vriendinnen kent ­elkaar al van in de kleuterklas, de scouts en het zangkoor Villanella in Laakdal. “Daar hebben we meerstemmig leren zingen en is het beginnen te kriebelen om een groepje te beginnen. Zes jaar ­geleden zongen we eens op een proclamatie en een familiefeest. Een jaar later gaven we in

De Werft in Geel ons eerste echte optreden. ­Tijdens het applaus dat we daar kregen, stonden we alle zes met tranen in de ogen. Hoe zalig was dat! Daarna hadden we de smaak te pakken. We waren nog jong en onervaren, maar wisten wel dat we met Petticoat voort wilden gaan.”

Van Laken naar Zwitserland

Nu treedt Petticoat op in zalen, maar net zo goed op festivals en begrafenissen als in huwelijksmissen en rusthuizen. “Naargelang de locatie en het publiek passen we ons repertoire aan”, klinkt het. De meest aparte plaats waar Petticoat al heeft opgetreden? Dat moet het paleis in Laken zijn. Daar zong het zestal in 2016 na een prijsuitreiking van het Koningin Mathildefonds.

“Dat was zo show! We zijn nog nooit zenuwachtiger geweest dan toen. De koningin zat ook zo dichtbij. Voor dat optreden golden heel strikte regels. Een liedje hebben we moeten inkorten, ­zodat we zeker binnen de ons toegewezen tijd bleven. Vooraf hadden we onze paspoorten moeten inscannen en de nummerplaten van onze ­wagens moeten doorgeven. Na afloop is Mathilde een gemoedelijk babbeltje met ons komen slaan. Ze nam haar tijd, vertelde dat haar dochter ook viool speelt en wilde weten hoe wij de groep kunnen combineren met onze studies. Als Petticoat sindsdien ergens wordt voorgesteld, vertellen ze er vaak bij dat we al voor de koningin hebben gezongen. Dat is duidelijk bij veel mensen blijven hangen.”

In zes jaar heeft Petticoat al een fraai parcours afgelegd, met een tournee in Zwitserland als meest recent wapenfeit. “Daar hebben we opgetreden in drie Intersoc-hotels, waar uitsluitend Vlaamse gezinnen verbleven”, verduidelijken de zangeressen. In de Vlaamse cultuurcentra is de groep gek genoeg nog geen vaste waarde. “Dat ligt aan onszelf. Doordat we allemaal hogere studies doen, vinden we daarvoor niet de tijd. Elk van ons heeft ook nog ­andere hobby’s. Zelfs al zou iemand ons een uitgebreide tournee aanbieden, dan kunnen we dat niet aanvaarden.”

Onderrok

Als jonge twintigers willen deze zes namelijk ook nog van het studentenleven kunnen proeven. “Dat lukt wel, hoor”, lacht Nore. “De ene week hebben we daar weliswaar meer tijd voor dan de andere. Als ik het even heel druk heb met Petticoat en ­Scala, snappen mijn vrienden ook wel dat ik alleen water drink en snel naar huis ga. Dat heb ik er graag voor over. Daarin ben ik zelfs gedisciplineerder dan in mijn schoolwerk.”

Rest nog de opmerkelijke groepsnaam. “Op Google zochten we destijds een geschikte naam. In plaats van het te weinigzeggende The Girls vonden we bij vertalingen van ‘meisje’ ook het woord ‘petticoat’. Dat betekent weliswaar onderrok, maar legt toch de link. Maar verwacht niet dat wij in onderrok op het podium staan, hé”, ­lachen de zes.

Zelf naar Wa is me da? Dat kan op 27 oktober om 20u in VC De Kruierie in Balen.