De 6 beste films van de week
© rr
Fans van ‘Star wars’ weten waarheen: ‘The last Jedi’ lost de verwachtingen in en meer. Voor al de anderen is er de ultrakorte Engelse komedie ‘The party’ en de ultralange Filipijnse halvemarathonfilm ‘The woman who left’. De beste films nu in de cinema, uitgekozen door onze filmrecensent Jeroen Struys.
Star wars: The last jedi
Een van de beste in de reeks.
De nieuwe ‘Star wars’ komt met een diervriendelijke ondertoon, niet weinig geholpen door schattige vogelachtige beestjes die lijken op papegaaiduikers: de Porgs. Zij zetten Chewbacca voor een dilemma: kun je een Porg aan het spit draaien en verorberen terwijl zijn schattige soortgenootjes toekijken?
‘The woman who left’
Slow cinema, lange uitwerking.
De Filipijnse filmmaker Lav Diaz is niet te beroerd om de kijker een tiental uur te gijzelen. ‘The woman who left’ kreeg hij echter in iets minder dan vier uur verteld en is dus de ideale instap in zijn werk. De film won de Gouden Leeuw in Venetië al twee edities geleden, maar enkele dappere cinema’s pikten de film toch op voor enkele vertoningen.
Suburbicon
Moeras in de voorstad.
George Clooney stofte een oud scenario van zijn maatjes Joel en Ethan Coen af en belde even naar Matt Damon, Julianne Moore en Oscar Isaac. ‘Een Coeneske rollercoaster van onverwachte ontwikkelingen’, schreef recensent steven De Foer.
Paddington 2
De beer doet het weer.
In Brexit-tijden exporteert het niet zo heel Verenigd Koninkrijk zijn knuffelbaarste held: niet Noel Gallagher, maar wel de minder ongelikte beer Paddington. Het verhaal neemt echter een donkere wending, want deze aaibare migrant met bruine huidskleur wordt valselijk van diefstal beticht en in de bajes gegooid. Gelukkig kan hij als geen ander broodjes smeren en stroop aan de baard. Deze film huldigt ongegeneerd ouderwetse, vergeten waarden als optimisme en naïviteit. Je wenst het alle kinderen toe.
Thelma
Paranormaal Noors.
‘Brian De Palma meets Alfred Hitchcock’, maar dan door de strakke Noorse filmer Joachim Trier: meer moet recensent Ruben Aerts ons niet vertellen om naar de cinema te rennen. Hij doet het toch: ‘bijzonder geraffineerde coming of age’, schrijft hij. En: ‘een zintuiglijke film die de kijker beroert en verleidt’.
Party
Lachen met de elite.
Ooit ging Bruno Ganz nog te keer als Adolf Hitler in ‘Der Untergang’, maar in ‘The party’ is hij een en al rust en kalmte als een gezondheidsgoeroe die westerse geneeskunde voodoo noemt en op de meest onmogelijke momenten aan het mediteren slaat. ‘The party’ is een dolle komedie over de elite die zichzelf zo ernstig neemt - een storm van een film, die in 71 minuten voorbijraast.
plusartikels
