14.30 - EEN CALLBOY EN TWEE BAARDEN IN TIELEN

Een callboy waggelt wuivend een les­lokaaltje uit, gevolgd door een zanger, al even vrolijk wuivend. Daarachter een lachende vrouw, een bebaarde man en nóg een bebaarde man. Het gezelschap beweegt zich voort tot op de speelplaats van het schooltje. Wat gebeurt hier? Heeft de hitte op de middag slachtoffers gemaakt? Is hier gedronken dat het niet meer mooi is? Zijn er drugs in het spel?

Driewerf neen, we zijn in een muziekschooltje in Tielen voor de repetitie van De Kempenzonen, de brassband die straks met Rik Verheye, Willy Sommers, Sennek, Daan Stuyven en Mauro Pawlowski op het podium van Pukkelpop staat. De repetitie bereikt een hoogtepunt als de bende de zon in z’n hart laat en zelfs een polonaise repeteert.

Tussen Rik Verheye als presentator en Sennek als Songfestival-stem, is Willy Sommers zonder twijfel de vreemdste naam in het rijtje gelegenheidsgroeps­leden. Vorige week 66 geworden, meer dan veertig jaar zanger en óveral te lande gespeeld, maar nooit in verband gebracht met Pukkelpop. Tot Mauro het deed.

“We zaten in de auto na een optreden met een brassband. Het was zo leuk dat we allebei vonden dat we zoiets nog eens zouden moeten doen. Toen zijn Mauro en ik namen beginnen te noemen van stemmen die bij zo’n concert zouden passen. Willy’s naam viel onmiddellijk.” Ziedaar Jo Hermans, trompettist bij onder meer Mauro en Daan. Hij bengelde zopas achteraan de polonaise, maar loopt muzikaal voorop. Naast Kempenzoon is hij bezieler van het Pukkelpop-project, dat van brainstorm uitgroeide tot stunt.

“Na een optreden sprak mijn manager me plots aan”, zegt Willy Sommers. “Gij speelt op Pukkelpop dit jaar. Ik wist eerst niet goed wat ik hoorde. Maar toen ik tijdens een eerste vergadering samenzat met Mauro en Daan, was ik helemaal mee. We spraken over welke nummers we zouden brengen. Mauro zei: Willy heeft genoeg hits om niemand te moeten coveren.”

Willy is zelf even zonnetje als hij het zegt. Zo schuchter hij aanvankelijk nog in het zaaltje zat te kijken naar z’n collega’s die hun nummers zongen, zo ontspannen is hij nadat hij z’n eigen nummers heeft gebracht.

We staan op de parking. De repetitie zit erop, de dag van Willy niet. Die avond wacht nog een solo-optreden, zo’n 120 kilometer verderop.

In Tielen wuiven de stemmen van de Kempen­zonen nog eens, zij het deze keer om afscheid te ­nemen. Tot op Pukkelpop!

17.30 - BLOTE BUIKEN OP DE E17

David zit aan het stuur van een zwarte Mercedes. Dat doet hij elke keer als Willy Sommers ergens een optreden geeft. Dan heeft David de gps ingesteld, de parkeerkaarten afgedrukt en z’n goeie ­humeur omgegord. David is road manager van Willy, rijdt in die hoedanigheid zo’n 70.000 kilometer per jaar. “Sinds twee jaar heb ik me die luxe gepermitteerd”, zegt Willy. Hij zit in de passagierszetel naast David, onder de zonneklep waarin een foto van Willy’s vader steekt. “Vroeger was hij het die me als jonge gast naar optredens bracht. Hij ging overal mee en was zichtbaar trots toen een concert weer eens geslaagd was. Vier jaar geleden is hij overleden. Maar hij rijdt nog altijd mee.”

Naar Nevele, deze keer. Waar een paar honderd gegadigden wachten, op een lokale zomerkermis met veel ouder volk. Het contrast met het jonge, hippe en wereldse Pukkelpop kan moeilijk groter zijn. “Ik weet dat de combinatie Pukkelpop en ­mezelf een beetje raar is”, zegt Willy. “Maar ik ben mee in het verhaal, en heb ook nog wel voeling met jong volk. Onlangs moest ik in Veurne spelen, als enige op een festivalletje met allemaal deejays. Amai, dacht ik. Maar na één nummer had ik ze allemaal mee. Ook de meisjes met blote buiken.” Hij lacht, bijna verontschuldigend.

Dat er in Willy’s eigen band jongeren spelen, helpt ook om voeling te houden. “Via via zijn er in mijn begeleidingsgroep enkele jonge muzikanten ­beland”, klinkt het. “Eentje van hen, onze gitarist, heeft zelfs een tattoo van mij op z’n bil laten zetten. Toen hij me de foto via iPhone doorstuurde, dacht ik dat het een grap was. Maar ik sta er echt. Tim is een geweldige kerel. Hij speelt ook nog in een metalband: Fleddy Melculy. Hij was er ook graag bij geweest op Pukkelpop.”

“Het wordt de eerste keer dat ik er sta, ook als ­bezoeker ben ik er nooit geweest. Toen ik zelf jong was, gingen mijn vrienden naar festivals terwijl ik ergens te lande aan het optreden was. Ik denk dat ik zaterdag nog wel even blijf hangen, na het concert. Samen met mijn vrouw, die komt zeker kijken.”

Terwijl de E17 onder ons voorbij glijdt, staat ­Radio 2 zachtjes op. Als Willy’s nieuwste single passeert, wil hij het gehoord hebben. Dat komt omdat Willy z’n vak niet kan loslaten. Mocht David geen parkeerkaart bij hebben, dan had Willy er vast nog een. Als er ergens een nieuw optreden ­geboekt wordt, weet Willy het meteen omdat hij zo vaak zijn mailbox checkt. En die gps instellen was nu ook niet zó hard nodig, na 47 jaar op de baan.

Obsessief is hij met zijn vak bezig, nog steeds. Verslaafd aan het succes, zegt hij zelf. En dat heeft zijn vrouw geweten. Als hij eropuit trekt met ­Cindy, loopt Willy Sommers soms in de weg van Willy De Gieter – zijn echte naam. “Onlangs nog keek ik tijdens een vrije zaterdag wel tien keer op m’n smartphone om zeker te zijn dat ik nergens een afspraak gemist had”, zegt hij. “De kinderen durven ook al eens te zuchten als we ergens eten en iemand komt een selfie vragen. Maar ik weiger nooit. Het hoort erbij. Sinds elf jaar geleden Laat de Zon in je Hart uitkwam, is de drukte nooit meer gaan liggen. Ik blijf vaak toezeggen, omdat er zoveel aanvragen zijn. Ik dacht dat ik alles al gezien had, maar nu is er Pukkelpop. Ach, misschien doe ik volgend jaar wel wat rustiger aan en geef ik maar honderd optredens.”

18.15 -BEHA’S GOOIEN IN NEVELE

Het podiumpje op de parking bij (alweer) een schooltje is niet groot. Een ijzeren constructie met tentzeilen. Het is iets na zessen, nog één uur voor Willy de kooi in moet. Als een leeuw. De sneakers ingeruild voor herenschoenen.

“Vooral in het laatste kwartier voor een optreden zonder ik me even af”, zegt Willy in de catacomben. “Dan doe ik wat stemoefeningen, kies ik de liedjes. En soms, als ik onzeker ben, maak ik een kruis­teken.” Kapster Annie heeft ook de weg naar ­Nevele gevonden en ontfermt zich inmiddels over Willy’s coupe.

En dan is het tijd voor de Nevelse burgemeester om topact Willy Sommers aan te kondigen. Als die op de bühne verschijnt, vallen de fans op de eerste rijen op. Een man met een T-shirt waarop Willy’s beeltenis staat, een vrouw met cowboyhoed die ermee dreigt haar beha op het podium te gooien. Het schouwspel is uitstekend te volgen vanachter het podium.

Willy kent de verstokte fans bij naam. Eén koppel komt uit Kortrijk, een vrouw uit Brussel volgt hem al jaren. Haar beha belandt effectief op het podium, maar het is er een uit een draagtas. Speciaal meegebracht als attribuut bij het concert. “Soms brengen de fans ook verse groenten mee voor Willy”, glimlacht roadmanager David. Wel­levend als hij is, geeft Willy nog tijdens het optreden de beha’s aan de fans terug. “Want als ik daarmee thuiskom, zou mijn vrouw raar kijken”, klinkt het in de microfoon. Als hij Laat de Zon in je Hart inzet, kraait Nevele pas echt van de pret.

Na een uurtje zit het optreden zonder begeleidingsband erop en kan Willy zich opmaken voor een signeersessie die mogelijk even lang duurt. Wat daarna nog rest, is wat Willy op z’n rider heeft staan – zo’n verlanglijstje van artiesten voor in hun kleedkamer. Naar aloude gewoonte is dat maar één iets: een goed fleske witte wijn, om te delen met kapster en crew.

Zet de Sancerre maar koud, Pukkelpop.

Vereeuwigd op been

Een tatoeage van Willy Sommers op iemands been. ­Willy kon het eerst niet geloven, maar ze staat er wel degelijk. Bij Tim Toegaert (35), al vijf jaar gitarist bij Willy’s begeleidingsband. Het hoofd van Willy wordt vergezeld door de woorden ‘Geen probleem’. “Ze staat op mijn linkerbeen en meet zo’n 15 centimeter”, zegt Tim lachend. “Het zit zo: mijn vriendin tatoeëert, en liet zich ­inspireren door een ­andere tatoeëerder die grappige tekeningen maakt van bekende mensen, zwart op wit.”

“Bij wijze van verjaardagscadeau kreeg ik in januari een ontwerp voor zo’n tattoo van Willy door­gestuurd. Eerst stond er als bijschrift Zeven Anjers, Zeven Rozen. Maar dat vond ik er te dik op liggen. Toen hebben we de tekst veranderd in Geen probleem. De naam van een oudere hit van Willy, en een nummer waarbij hij tijdens repetities soms handgebaren maakt om aan te geven dat er geen probleem is. Vandaar die handen.”

Maar weinig mensen hebben de opmerkelijke tattoo van Tim al in het echt gezien. “Ze staat op de achterkant van mijn been, boven de knieholte. Als ik een lange short draag, zie je ze niet. Bovendien sta ik redelijk vol getatoeëerd, die ene tatoeage van Willy maakt niet echt het verschil.”

Dit weekend ­geraakt hij niet in Kiewit om het optreden van Willy en De Kempenzonen bij te wonen, woensdag speelde Tim zelf op Pukkelpop met zijn andere band, Fleddy Melculy.

De Kempenzonen spelen met onder anderen Willy Sommers in de Marquee-tent van Pukkelpop. Zaterdag vanaf 11.55 uur. De hele dagplanning vind je op www.pukkelpop.be