Met AI had het iedereen kunnen zijn: eindelijk weten we wie de Mol echt is

En toen waren ze nog met drie. Na de ultieme exit van Charlotte was de finale-aflevering een mannelijk onderonsje. De drie tenoren begonnen aan de laatste spurt richting finish in het kuststadje Terrasini. De opdracht die ze daar voor de kiezen kregen leek aanvankelijk nog te behappen. De drie moesten elk een Italiaans nummer instuderen. Bernard koos voor Marina van Rocco Granata. Senne kreeg Gloria van Umberto Tozzi in de maag gesplitst, terwijl Michaël zich op de tonen van Con Te Partiro tot veelbelovend operazanger ontpopte.

Maar De Mol zou De Mol niet zijn mocht het in één van de allerlaatste proeven plots om iets banaals als toonvastheid draaien. Als snel bleek dat de kandidaten ook nog eens een memory-spel met dertig rozen moesten spelen terwijl ze al zingend verschillen zochten tussen op het eerste gezicht gelijke tekeningen. Als klap op de vuurpijl werden ze ook nog eens de lucht in gekatapulteerd.

Dat maakte het -zoals al dit hele seizoen eigenlijk- behoorlijk moeilijk om de groepspot te spijzen. Maar na slechte eerste poging kregen de heren het gecompliceerde spelletje toch onder de knie. Ondanks de foutjes die ze alle drie -al of niet opzettelijk- maakten leverde dat uiteindelijk 1200 euro op waardoor de groepspot de kaap van de 20.000 euro rondde.

De Andrea Bocelli van Grembergen en zijn twee achtergrondzangers mochten daarna de nacht doorbrengen in de Villa del Gattopardo, een kitscherig palazzo waar ze zich konden vergapen aan de al even kitscherige dansende fonteinen in de tuin. Even leek het erop dat het palazzo in kwestie enkel gehuurd werd om het overgebleven productiebudget vakkundig op te souperen, maar een dag later bleek het bescheiden optrekje van wijlen Guiseppe Tomasi di Lampedusa een sleutelrol te vervullen bij de allerlaatste opdracht van dit mol-seizoen.

De kandidaten moesten drie waardevolle voorwerpen uit het paleisje zien te stelen. Elk goed voor 2000 euro. Maar omdat De Mol nu éénmaal De Mol is, kwamen daar nog behoorlijk wat hindernissen bij kijken. Elk object had een eigen beveiligingssysteem en omdat er blijkbaar toch nog wat budget over was hadden de makers een futuristische robothond laten aanrukken die aan ook maar het minste geluidje genoeg had om de beginnende inbrekers te klissen.

Kreeg de mol na achttien dagen stilaan last van metaalmoeheid? Of wou hij de uiteindelijke winnaar toch nog wat prijzengeld gunnen? Kwestie van voor het traditionele etentje op kosten van de beste mollenvanger niet naar de frituur te moeten trekken. Feit is dat de drie dieven wonderwel in hun opdracht slaagden. Na wat worstelen met een wiskundig vraagstuk ging Michaël met een typemachine lopen en Bernard wist met een eerste druk van Il Gattopardo aan de haal te gaan. Enkel Senne werd door de high-tech bewaker geklist toen hij net niet lang genoeg de standbeeld-pose aan kon nemen. De allerlaatste opdracht leverde zo 4000 euro op, waardoor er tijdens de finale uiteindelijk voor een pot van 24.160 euro gespeeld kon worden.

De stem van de mol

Die finale was er eentje in de lijn van de mol-traditie. Een indrukwekkend decor, deze keer de Abdij van Santa Maria del Bosco, kandidaten strak in het pak en omdat het budget nog steeds niet helemaal op was, ook nog een handvol lichteffecten. De kandidaten mochten voor het moment suprême nog één keer aan tafel met Gilles De Coster. Daar kreeg de mol zelf het woord. Althans de echte en twee door AI-gefabriceerde varianten. Nog één keer werd overlopen waarom zowel Senne, Michaël als Bernard de mol zouden kunnen zijn.

Daarna was het tijd voor het antwoord op de vraag waar televisiekijkend Vlaanderen nu al acht weken mee worstelde. De kandidaten kregen dertig vragen over de mol voor de kiezen, wie die het best beantwoordde mocht zich de winnaar noemen. De lichten op de tafels van de drie gingen uit en na een kort moment van duisternis floepte enkel dat op de tafel van Bernard opnieuw aan. Een winnaar was er, nu alleen een mol nog. Die bleek uiteindelijk niet Michaël -de hoofdverdachte van de kijkers- maar wel Senne te heten. Hoe de achtentwintigjarige sociaal werker er in slaagde de groepspot tot een minimum te beperken en tegelijk onder de radar te blijven, krijgen we volgende week te zien.