Amnesty International: "Myanmar maakt zich schuldig aan apartheid tegen Rohingya"
De behandeling van Rohingya in Myanmar komt neer op apartheid. Dat blijkt vandaag uit een rapport van Amnesty International, die de levensomstandigheden van de moslimminderheid in het Zuid-Oost Aziatische land heeft onderzocht.
De Myanmarese autoriteiten worden ervan beschuldigd een "wreed systeem van geïnstitutionaliseerde discriminatie" te hanteren. "Dit weerzinwekkende systeem van discriminatie en segregatie is doorgedrongen in elk aspect van het leven van de Rohingya", zegt Anna Neistat van de mensenrechtenorganisatie.
Sinds juli van dit jaar staat het lot van de Rohingya weer volop in de aandacht nadat meer dan 600.000 mensen vanuit de staat Rakhine naar buurland Bangladesh zijn gevlucht voor het geweld van de Myanmarese autoriteiten. Maar "de brutale etnische zuivering, die de veiligheidstroepen de voorbije drie maanden uitvoerden, is slechts een extreme uiting van deze weerzinwekkende houding", klinkt het.
Gevangen
De "systematische discriminatie" gebeurt al enkele decennia, maar Amnesty stelt vast dat "de repressie drastisch is verergerd sinds 2012". Enerzijds is de bewegingsvrijheid van de Rohingya zeer beperkt door speciale vergunningen. Die hebben de "vreemdelingen", zoals de moslimminderheid wordt genoemd, nodig om te reizen tussen de verschillende steden. In het noorden van Rakhine hebben de bewoners zelfs vergunningen nodig om zich tussen de dorpen te verplaatsen. En het kan nog erger: in sommig gebieden mogen ze de wegen niet gebruiken en kunnen ze zich alleen verplaatsen over water en dan nog enkel naar andere moslimdorpen, merkt Amnesty International op.
De 'systematische discriminatie' gebeurt al enkele decennia, maar Amnesty stelt vast dat 'de repressie drastisch is verergerd sinds 2012'
In Sittwe, de hoofdstad van Rakhine, is de scheiding tussen Rohingya en de rest van de samenleving nog frappanter. Prikkeldraadversperringen, controleposten en arrestaties of geweld van burgers als ze dat getto willen verlaten, zijn schering en inslag. Voor de ngo zitten de Rohingya dan ook "praktisch gevangen".
Onderwijs
Beperkte bewegingsvrijheid is een ding. Maar de Rohingya zien zich daarnaast ook de toegang tot degelijk onderwijs en kwaliteitsvolle gezondheidszorg door de neus geboord. Zo mogen ze enkel in "acute gevallen" binnen in het ziekenhuis van Sittwe, mits ze toestemming hebben van de autoriteiten en onder politiebegeleiding. Wie niet in het noorden van Rakhine woont, kan als Rohingya in het beste geval terecht in aparte moslimafdelingen van een ziekenhuis, al moeten ze volgens Amnesty dan nog agenten en verplegend personeel omkopen om behandeld te worden.
Toegang tot onderwijs is sinds 2012 eveneens moeilijker geworden. Overheidsscholen die vroeger gemengd waren, bestaan nu niet meer. Het hoger onderwijs is grotendeels onbereikbaar voor Rohingya, aldus Amnesty.
"Ondervoeding en armoede zijn de norm geworden onder de Rohingya in de getroffen gebieden", stelt de mensenrechtenorganisatie vast. En door een samenscholingsverbod van meer dan vier personen is ook het samen bidden voor Rohingya feitelijk aan banden gelegd.
Apartheid
Het toppunt van de discriminatie is volgens Amnesty International de totale ontkenning van het burgerschap. Sinds 2016 is het voor Rohingya veel lastiger geworden om pasgeboren baby's te registreren in het gezinsregister. Nochtans is dat vaak het enige middel om hun Myanmarese identiteit aan te tonen. Bovendien heeft dat zware gevolgen voor de mensen die naar het buitenland zijn gevlucht. Wie niet in het register staat, zal waarschijnlijk niet naar huis kunnen terugkeren.
Voor Amnesty International is er dan ook maar één conclusie: "De behandeling van de Rohingya door de autoriteiten van Myanmar komt neer op apartheid" en dat is volgens de internationale conventies "een misdaad tegen de mensheid".
De internationale gemeenschap is al langer betrokken bij de heropbouw van de regio. Maar de mensenrechtenorganisatie wijst erop dat samenwerking met de Myanmarese autoriteiten niet onschuldig is. "De internationale gemeenschap en de donoren in het bijzonder, moeten er zich voor hoeden dat hun engagement hen medeplichtig maakt aan deze misdaden", besluit Amnesty International.