Karel Verhoeven beschrijft de knieval van Michel dinsdag in de Kamer als een kamikazevlucht. ‘Een rechtse premier wordt na viereneenhalf jaar niet voor drie maanden een brugfiguur naar links.’ Dinsdag zagen we vooral een gevecht over wat de campagne moet domineren, aldus Verhoeven. ‘Kon hij voortregeren, dan kon Michel daar meer op wegen.’

‘Voor doorzettingsvermogen mag de premier zichzelf een pluim geven, maar voor timing een dikke buis’, analyseert Liesbeth Van Impe in Het Nieuwsblad. ‘Je kan Michel alvast niet verwijten dat hij niet alles geprobeerd heeft. Hij moet de eerste premier ooit zijn die, in een wanhoopspoging, aan de oppositie voorstelt om in de laatste vier maanden het beleid van de voorbije vier jaar helemaal om te gooien. Net zoals hij een week eerder vermoedelijk ook de eerste premier ooit was die N-VA uitvoerig bedankte, nadat die net zijn regering opgeblazen had.’

De woorden van Michel in de Kamer klonken haast als een schuldbekentenis, zegt Timmie van Diepen in Het Belang van Limburg. ‘In een poging om de centrumlinkse oppositie alsnog te overhalen, bleek Michel gisteren zelfs bereid zijn eigen rechtse beleid van de afgelopen 4,5 jaar in vraag te stellen.’

Ook Dirk Hendrikx van de Gazet van Antwerpen zag Charles Michel ‘balanceren op een dun koord van geloofwaardigheid’. ‘Bijna een uur hield Michel zijn spagaat vol, met één voet nog in het rechtse regeringsakkoord, met de andere spartelend op zoek naar linkse steun. Het was politiek ballet van de bovenste plank.’ Toch verdient ‘de man uit Waver beter dan deze knullige exit’, toont Hendrikx mededogen.

‘Rijkelijk laat heeft premier Michel beseft dat hij niets meer om het lijf had. Met de billen bloot trok hij naar het paleis, tot vermaak van N-VA en de linkse oppositie’, schrijft Jan Segers in Het Laatste Nieuws. ‘Michel heeft zichzelf in de Kamer te kijk gezet als een eerste minister die onder het mom van staatsmanschap n’importe quoi zou doen om te overleven tot in mei 2019, ook al was zijn regering al weken morsdood.’

Ook Béatrice Delvaux maakt die bedenking in Le Soir. Onder de titel 'quel désastre pour la politique' schrijft ze dat de bevolking wel iets anders nodig heeft dan politici die alleen aan hun imago en de korte termijn denken. Ze verwijt het aan de N-VA, maar net zo goed aan premier Michel die de trappers kwijt was gisteren en die als een alchemist rechts in links probeerde te veranderen. Politiek is enkel nog een tactisch spel geworden, zucht Delvaux.

Hoe het nu verder moet?

‘Over de nabije toekomst van onze politiek valt weinig met zekerheid te zeggen, behalve dat ze onzeker is’, vat Bart Eeckhout samen in De Morgen. ‘Het ziet er veeleer naar uit dat het koninkrijk België weer vertrokken is voor een lange, duistere periode van institutionele instabiliteit met verlamde regeringen.’

'Centrumrechts blijft met een kater achter. De eerste regering sinds 1988 zonder de PS krijgt niet eens haar eigen werven afgewerkt, zoals de zware beroepen die recht geven op vroeger pensioen, het mobiliteitsbudget en de arbeidsdeal', stelt Bart Haeck in De Tijd vast.

‘En of er nu vervroegde verkiezingen komen of niet, 2019 wordt sowieso opnieuw een verloren jaar in de politiek’, besluit ook Liesbeth Van Impe in Het Nieuwsblad.

Enig respect krijgt Charles Michel nog in L'Echo omdat hij alles geprobeerd heeft tot in het absurde toe. Charles Michel heeft door naar het paleis te gaan voor het parlement hem kon wegstemmen, een ultieme keer de N-VA een neus gezet, schrijft Nathalie Bamps. Want die partij wou liever meteen verkiezingen, volgens de krant.

.