Rare werkuren en geen toegang tot inhaaldigitaal hebben ervoor gezorgd dat ik heel weinig heb gezien van Karen maakt een plaat, de reeks waarin de genaamde Damen, voormalig K3, een plaat maakt. Ik ging vrijdagavond dus prettig onbeschreven de Lotto Arena binnen, maar wel met een hoofd vol vragen. Het zal vast een romantische beroepsmisvorming zijn dat ik verwacht dat zangers een plaat maken als de songs zich opdringen, niet eerst beslissen een plaat te maken zonder idee welk repertoire ze willen zingen. Ook vroeg ik me af wie naar de Lotto Arena zou komen, want omdat die plaat, Een ander spoor, vrijdag net twee weken uit was, kende het publiek die songs net zo min als ik.

De opgeluchte berichten van eerder deze week, dat de Lotto Arena op de valreep nog was uitverkocht, waren niet gelogen, al was enige handigheid aan te pas gekomen, met kaarten die in bevriende media waren weggegeven, en een paar meter beenruimte voor wie op het middenplein op de eerste rij zat. Voor de camera’s, dachten we nog, want uiteraard werd ook dit concert door Vier gefilmd. Maar de camera’s van Vier hingen meestal aan een boom en dat niemandsland lag meestal leeg. Het podium, in de vorm van een liggende H, was trouwens mooi. Op het achterste been stond de band, op het voorste stond in het begin van het optreden een vleugel. Tussen de twee in was staanplaats voor de harde fans. Een moshpit zowaar, waarin waar zij Damen over het brugje van de ene podiumhelft naar de andere zagen rennen.

Dat deed ze met duidelijk plezier, net als de openingssong ‘Een ander spoor’ zittend aan de piano brengen: duidelijk scènes die in talloze meisjesdromen gerijpt waren. Het gekrijs toen ze opkwam, was trouwens zó luid dat we even dachten dat Harry Styles en een deel van zijn publiek zich van zaal hadden vergist; het duurde even voor we Damen hoorden zingen. Ze weet het maximum uit haar stem te halen en heeft een hees timbre dat vooral in de cover van Nena’s ’99 Luftballons’ prettig paste. Dat nummer had ze een miljoen keer gezongen toen ze nog in een karaokebar werkte, vertelde ze. Als ze laag moest zingen, zoals in ‘Alles voorbij’ of in ‘Adem’, dan was ze minder toonvast.

‘Adem’ is overigens een aantrekkelijk kleinkunstachtig liedje, met minimale piano en twee akoestische gitaren gebracht; een welkome afwisseling in de wat nineties-achtige chansonpop van het album, met ouderwets veel gitaar. Ook het eerste bisnummer ‘Hoe kan dat zijn’ verraste, met een streepje trompet die het even een bossa nova-tintje gaf. Van de chansonpop had ‘Mona Lisa’ het meest catchy refrein; dat bracht ze dan ook twee keer.

Het klonk allemaal vrij aardig, maar geen enkele song smeekte erom op plaat gezet te worden, en de teksten hangen van de clichés aaneen: wordt u warm van ‘laat me leven en zijn op mijn manier / hoge bomen vangen veel wind / laat me dromen en zingen voor mijn plezier’? Ook als vertolkster kon Damen zich niet profileren: ‘Marlene on the wall’, ‘Just my imagination’ en ‘Il jouait du piano debout’, zong ze met krek dezelfde frasering als Suzanne Vega, Dolores O’Riordan of France Gall. Alleen aan ‘Sign of the times’ van Harry Styles, ‘voor wie misschien toch liever hiernaast had gezeten’, gaf ze een eigen draai.

Haar band voegde daar achteraan de gitaar uit het gelijknamige nummer van Prince aan toe. We knijpen een oogje dicht, omdat alle nummers zo smaakvol gearrangeerd waren. Er was op geen cent gekeken: doorgaans stond er acht man op het podium, met strijkers en blazers meer dan twaalf. Niet een productie die je aan Vlaamse zalen slijt, maar dit was natuurlijk ook een plaatvoorstelling én een tv-show. Met ook de wat ingestudeerde overgangen en ‘intieme’ momentjes van dien: zowel Damens zoon, aan wie ze ‘Astronaut’ opdroeg, als haar jarige vader kregen letterlijk een momentje in het spotlicht, begeleid door een vertederde ‘aah’ uit de zaal.

Misschien wil Damen zich als impresario lanceren, met zichzelf als eerste klant? Ze had gasten mee als Tourist Le MC, die zijn best deed om tijdens ‘Horizon’ oogcontact te maken, maar verrassend weinig respons kreeg. Damen was óf de camera aan het zoeken, of wilde de aandacht na jaren bij K3 niet meer delen. Ze zei achteraf wel dat ze, in haar stoutste dromen, nooit had gedacht dat ze naast Tourist op een podium zou staan, maar dat klonk niet zo overtuigd. Met Regi leek ze meer op haar gemak – hij zorgde ook voor wat beweging, want zelfs tijdens ‘Land of the living’, het enige nummer met een beat, kreeg je haar niet aan het dansen.

‘Gezellig’, vonden de vrouwen voor me bij het buitengaan. Mmmmnee: ik zou ‘Lotto Arena’ niet met ‘gezellig’ associëren zonder dwang. Maar na anderhalf uur Karen Damen had ik de zin van Karen Damen nog steeds niet gevonden, en ook niet méér zin in Karen Damen gekregen: daarvoor leek het teveel op ‘concertje spelen’.

Lotto Arena, vrijdag 16 maart