Direct naar artikelinhoud
reportage

Drie regels: niet praten, geen alcohol, op blote voeten dansen

Het feest begint rond acht uur ‘s avonds, na een opwarming. Er wordt alleen water gedronken.Beeld Eva Vlonk

Uitgaan betekent voor de meesten onder ons: flink wat drank achteroverslaan en heel veel praten. Maar het kan ook totaal anders, ­zeggen de fans van Ecstatic Dance. No shoes, no booze, no ­talking zijn hier de regels. Tipje voor tijdens Tournée Minérale?

Het is halftien ’s avonds en ik ben in een vreemde soort trance beland. Ik heb geen druppel op, heb al twee uur tegen niemand gesproken en sta zowaar op blote voeten te dansen. En toch voel ik me ongelooflijk goed. Het lijkt alsof een vreemde kracht zich van me meester heeft gemaakt. 

Ik ben nooit zo’n geweldige, laat staan uitbundige danser geweest – ik behoor tot het selecte groepje van verlegen tenenstaarders – maar wat ik hier doe, is voor mij behoorlijk uniek. Ik beweeg van de ene kant van de ruimte naar de andere, communiceer al zwijgend met andere dansers en voel me onoverwinnelijk. Zijn het de opzwepende beats? Is het het saamhorigheidgevoel? Of de onbeperkte vrijheid die je hier krijgt om al dansend te doen wat je wilt? Ik heb er geen idee van. Ik weet alleen dat ik dit nog nooit eerder ervaren heb.

‘De bedoeling is om rustig de switch te maken van het drukke leven naar de dans’
Rianne, ceremonieleider

De avond was nochtans heel rustig begonnen. Met alle deelnemers in een cirkel werden we door ceremonieleider Rianne welkom geheten. Zij legt nog eens de regels uit voor wie het niet begrepen zou hebben. “De bedoeling is om rustig de switch te maken van het drukke leven naar de dans”, had ze me vooraf verteld. Zelf deed ze eerder al aan improvisatiedans. Dat er bij Ecstatic Dance vrij gedanst kan worden, vindt ze naar eigen zeggen heerlijk. Rianne moedigt ons aan om kalmpjes door de danszaal te lopen, om te schudden met ons lichaam, om onze spieren zo ­soepel te laten worden als honing. Klinkt allemaal wat zweverig, maar het werkt wonderwel. Na twintig minuten ben ik helemaal klaar voor mijn Ecstatic Dance-ervaring.

Geen haantjesgedrag

“Ecstatic Dance bestaat al een jaar of tien, het begon allemaal in Californië”, had Wim Demaere, een van de organisatoren, me op voorhand verteld. Ik leer dat het dansgebeuren ­oorspronkelijk afkomstig is van een van de Hawaïaanse eilanden, maar door een Amerikaans koppel vertaald werd naar een westerse variant. Vervolgens is het beginnen uitwaaieren, eerst doorheen Amerika, later naar Azië om uiteindelijk in Europa uit te ­monden. Sinds een jaar of vijf is er in praktisch elk Europees land wel een dansfamilie, in sommige steden bestaan er zelfs al verschillende groepen. In België startte de Ecstatic-Dancebeweging vijf jaar geleden. Wim: “In het begin was het heel kleinschalig – naar onze eerste dans in Antwerpen kwamen welgeteld drieëntwintig mensen. (lacht) Maar al snel volgde Gent, en kwamen ook Leuven en Brussel erbij.”

De opwarming, die twintig minuten duurt, is geen luxe. Het kan er namelijk wild aan toegaan.Beeld Eva Vlonk

Helena kwam twee weken geleden voor het eerst naar een sessie en is er vandaag weer. “Een vriendin vertelde me erover. Ze zei dat het een heel vrij feestje was waar je niet zozeer gaat voor de mensen, maar puur voor het dansen. En dat klopt ook: ik vind het fijn dat niemand hier haantjesgedrag vertoont, het gaat ook niet over verleiden of zo. Je komt hier evenmin naartoe met vooroordelen en iedereen danst op zijn eigen manier, dat maakt het zo mooi. Doordat je niet met elkaar mag praten, connecteer je op een andere manier met elkaar. Maar achteraf kun je gerust een babbeltje slaan, hoor. Dat maakt het ook zo mooi, vind ik: je hebt echt het gevoel dat je bent uitgedanst, je voelt je heel vrolijk.”

‘Je kan de hele avond losgaan op jouw eigen manier, maar je mag net zo goed een ganse avond aan de kant blijven zitten’
Wim Demaere, organisator

Ook Jan is overtuigd van de positieve aspecten van Ecstatic Dance. Hij komt hier al voor de twintigste keer. “Mij spreekt vooral het non-verbale element heel aan. Ik vind dat je mensen daardoor beter aanvoelt. Ik heb het al meegemaakt dat ik met een vrouw ging dansen omdat ik aanvoelde dat ze zich verdrietig voelde. Begon ze plots te wenen. Na het event zei ze me: ‘Ik had steun nodig en jij hebt me die gegeven’. Dat vond ik heel mooi. Ik ga vaak erg los terwijl ik dans. Op een van de sessies heb ik zelfs mijn voet gebroken omdat ik een beetje te enthousiast aan het springen was. (lacht) Ach, dat kan gebeuren als je nog iets te leren hebt. Ik ben nog een beetje op zoek naar mezelf en als ik al dansend een klik krijg met iemand, kom ik helemaal tot mezelf en denk ik niet meer aan de dagelijkse sleur.”

Alleen maar water

De drie regels – niet praten, geen alcohol, op blote voeten dansen – komen voort uit wat Wim ‘space holding’ noemt. Wim: “We strippen het dansen bewust van een stukje ego. Met praten zit je al meteen in je hoofd en drinken brengt je ook in een bepaalde staat. Het blote-voetenaspect is om te aarden, je voelt zo beter het contact met de grond en dus blijf je meer in je lichaam. We serveren hier ook alleen maar water, dat is het zuiverende aspect. Bedoeling van het hele gebeuren is dat we mensen helpen om dichter bij zichzelf te komen en van daaruit elkaar te vinden. Dat mag gaan zoals ze willen: van heel open tot heel gesloten. Je kan de hele avond losgaan op jouw eigen manier – er zijn amper limieten, als je respect voor elkaar hebt – maar je mag net zo goed een ganse avond aan de kant blijven zitten. Tijdens de dans lopen onze vrijwilligers rond om in het oog te houden dat alles goed verloopt. Belangrijk is ook het zogenaamde tekentje: een gebaar (het lijkt op een oosterse groet, met de handen gevouwen voor het lichaam, red.) dat je maakt als iemand contact zoekt, maar je even geen zin hebt om daarop in te gaan. Dat schept een heel veilige omgeving voor mensen, zodat ze hun grenzen kunnen ­verleggen.”

Iedereen danst op zijn eigen manier, zolang je maar respect hebt voor de ander.Beeld Eva Vlonk

Lara is het daar helemaal mee eens. Ook zij is een verwoed danser. “Een van mijn favoriete producers trad op tijdens Ecstatic Dance en dus ben ik ernaartoe gegaan. Ik wist weliswaar niet zo goed wat ik moest verwachten, maar ik zou er een van mijn helden van nabij zien, dat op zich was al fantastisch. Er is geen enkele schroom, iedereen geeft zich volledig. De energie die je krijgt, het gevoel van verbondenheid, maar ook het gevoel om te kunnen dansen zonder beoordeeld te worden, werkt heel bevrijdend. Er gebeuren ook nooit accidenten, want er wordt geen alcohol geschonken.

‘We hebben deelnemers van zestien, maar ook van zeventig of zelfs tachtig jaar. Dat geeft ook een veel meer gebalanceerde ­ ervaring in de zaal’
Wim Demaere, organisator

`“Je kan er echt mensen ontmoeten zonder woorden. Ik heb er vrienden gemaakt zonder dat ik met hen gepraat had. Je voelt intuïtief aan met wie het klikt en dan bleek achteraf dat het ook mét woorden klikte. Dat vind ik prachtig. Het is een nieuwe manier om in het leven te staan. Dansen en communiceren zonder te spreken is een manier om met jezelf in contact te komen en zo ook met anderen. Dat is erg mooi. En dat gegeven neem ik voortaan met plezier mee in mijn dagelijkse bestaan.”

Van trance naar klassiek

Het publiek is behoorlijk divers. Ik zie ­dansers van vooraan in de twintig, maar net zo goed veertigers en vijftigers. Wim: “We hebben deelnemers van zestien, maar ook van zeventig of zelfs tachtig. Een gemiddelde deelnemer is eind de twintig tot midden de dertig, maar andere leeftijden zijn ook goed vertegenwoordigd. Dat maakt het zo leuk: het geeft een heel ander gevoel als je met een weerspiegeling van de maatschappij zit, dat geeft ook een veel meer gebalanceerde ­ervaring in de zaal.”

Opvallend: het publiek is minder alternatief dan ik verwacht had. Het is hier absoluut geen bijeenkomst van hippiebroeken en ­dreadlocks, zoveel is duidelijk.

Opmerkelijk ook: op elke dansavond is er een dj die in Ecstatic Dance gespecialiseerd is. Wim: “Ze reizen de hele wereld af van event naar event en draaien vaak heel uiteenlopende stijlen. Vorige keer was het vooral trance, maar het kan net zo goed pop, rock of klassiek zijn. De focus kan heel erg verschuiven van avond tot avond. Overigens komen de mensen meestal speciaal voor de dans en niet voor de dj en dat is bijzonder fijn.”

Om tien uur stipt houdt het dansen op en worden we voor de slotceremonie uitgenodigd om in een kring te gaan zitten. Ik voel me uitgelaten. Blij. Vol energie ook, hoewel ik me hier twee uur volledig heb laten gaan.

“Zeg, was het Dafalgan-muziek?”, vraagt de taxichauffeur me op weg naar huis. Nee, dat was het absoluut niet. En dat ik dat pilletje morgen niet nodig ga hebben en me toch ongelooflijk geamuseerd heb, kan de man amper geloven. Misschien moet hij het ook maar eens proberen.

De sessies vinden plaats in Antwerpen, Brussel, Gent en Leuven. De ­openingsceremonie en opwarming beginnen om 19u30. Eén sessie kost 15 euro. Meer info via ecstaticdance.be