Al acht jaar is het een groot succes in Nederland, nu zit het op Play. Manu Van Acker laat acht amateurfotografen tegen elkaar strijden in de jacht op de perfecte foto. Deelnemers? Van Julius Persoone en Barbara Sarafian tot Jonatan Medart en Ingeborg.

“Normaal zijn we conculega’s en halen we het onderste uit de kan om een fascinerend object aan te kopen. Daar zijn we gelijkwaardig”, zegt Bie Baert. “Nu beoordeelt Sofie mijn creaties. Ik kreeg op voorhand een telefoontje om te vragen of ik er een probleem mee had dat “iemand die ik kende jurylid zou zijn”. Wij konden altijd tof samenwerken, het stelde voor mij geen probleem.”

Fragiele oefening

Maar Sofie Van de Velde vond het toch niet evident. “Er zullen altijd mensen denken dat ik haar positiever beoordeel. Het was een fragiele oefening. We hadden bewust minder contact omdat we de confrontatie niet wilden opzoeken.” En er was nog een lastige klip te nemen. “Ik onderschatte het jureren. Ik vind het belangrijk om geen waardeoordeel uit te spreken als een kunstenaar zijn werk laat zien. Een beoordeling is altijd subjectief. Een creatie die mij niet kan bekoren, bekoort een ander wèl. Ik wil creativiteit altijd stimuleren. Maar nu moest ik toch kleur bekennen.”

Er zijn twee vaste juryleden en een gast. “Sofie is meer kunstzinnig en vind de artistieke waarde erg belangrijk, terwijl fotograaf Zeger Garré meer naar het technische aspect kijkt”, zegt Bie.

Elke opdracht is compleet anders en heeft een ander thema. Van voeding fotograferen tot een reclamefoto tot sporters kieken. “Het is niet zomaar een foto nemen. Knap dat Bie dat durfde, die bij manier van spreken amper wist op welk knopje van de camera ze moest drukken”, lacht Sofie. Bie knikt. “Of hoe je een lens op de camera moest draaien. Ik was echt een bleu. Nochtans doe ik geregeld fotoshoots, maar dan ben ik de styliste. Ik breng de spullen samen en maak een leuke setting. Maar ik laat een ander de foto’s maken.”

Waarom zei ze ja? “Het ligt dicht bij mijn vak. Fotografie is kunst. Het was ook een opportuniteit om nog eens iets te leren. We hebben drukke levens, er is geen tijd om rustig aan de academie een opleiding te volgen. Mijn weken zitten vol. Maar ik vond deze uitdaging nuttig voor mijn vak. En dat was het ook. Ik maak nu foto’s op een andere manier. Anderzijds: ik heb onderschat hoe zwaar het was.”

“Mijn mama is erg jong gestorven. Ik heb nog veel foto’s van haar en daar ben ik zeer dankbaar voor”, zegt ze. “Als we in de jaren zeventig op vakantie gingen, hadden we filmrolletjes voor 36 foto’s”

Bie Baert

Deelneemster Het Perfecte Plaatje

Echt goed fotograferen is iets dat veel oefening vergt. Sofie weet dat als geen ander. “Voor mijn galerie krijg ik vaak portfolio’s opgestuurd. Gemiddeld tien per dag, hoewel we altijd zeggen die niet te aanvaarden. Mensen denken dat ze kunnen fotograferen, maar ik hoop dat ze door Het perfecte plaatje zien hoe complex het werk is. De afvallers zijn vaak niet afgevallen omdat het slechte fotografen waren, maar omdat ze verkeerde keuzes maakten. Van de verkeerde kadrering tot het niet scherp stellen van de camera in de snelheid. Het zit in details.”

Wat was de moeilijkste opdracht? “Alles is moeilijk als je de opdracht niet beheerst”, zegt Bie. “Eten fotograferen? Lijkt makkelijk, want dat beweegt niet. Maar je moet echt technisch geschoold zijn. Soms zaten de omstandigheden tegen. Drie kwartier om een foto te maken, maar het stormde en werd donker. Een echte fotograaf begint er dan zelfs niet meer aan.”

Sofie zegt dat ze soms graag kandidaat had willen zijn. Maar er waren ook genoeg redenen om het niet te doen. “Het is echt een moeilijke uitdaging”, zegt ze. “Iedereen kan een foto maken. Maar voor mij is een goede fotograaf ook een beeldend kunstenaar. Je kan nog zoveel technische skills hebben, maar de gemaakte foto moet ook een verhaal, een gevoel vertellen. En dat ontbreekt vaak.”

Foto’s als herinnering

De dames maken vooral foto’s met hun iPhone. Op de set van Stukken van mensen is Sofie ook diegene die voortdurend beelden maakt. “Vaak met de collega’s voor de lens. Een foto vertelt altijd een verhaal of anekdote. Het is later een verbindingsmiddel voor leuke gesprekken. Twee jaar geleden overleed mijn broer plots. Achteraf beklaagde ik me dat ik die veel te weinig heb gefotografeerd. Sindsdien neem ik veel meer foto’s van dierbaren. Soms vinden mensen dat ambetant, maar later zijn ze er altijd blij mee. Het vertelt ook je verleden. Wist je dat ik zelfs geen geboortefoto’s heb? Die passage uit mijn leven is visueel uitgevaagd”, zegt Sofie.

Bie snapt Sofie. “Mijn mama is erg jong gestorven. Ik heb nog veel foto’s van haar en daar ben ik zeer dankbaar voor”, zegt ze. “Als we in de jaren zeventig op vakantie gingen, hadden we filmrolletjes voor 36 foto’s.”

De opnames van Het perfecte plaatje zitten erop. Waar Bie eindigde in het klassement mogen we niet verklappen. Maar zowel Bie als Sofie zijn blij met het resultaat. “Al was het maar omdat het ons in tegenstelling tot Stukken van mensen (waar ze alle aankopen zelf bekostigen, red.) geen euro heeft gekost.”