Megadeth op Graspop Metal Meeting
Voor Dirk Verbeuren moet het ongetwijfeld een speciale belevenis geweest zijn. Als geboren en getogen Wuustwezelenaar, op een spreekwoordelijke steenworp van Dessel, kunnen we spreken van een halve thuismatch voor de Megadeth-drummer, sedert twee jaar vast in dienst bij Dave Mustaine en co.
Metalburger, wereldburger: eens de gitaren brullen, houden nationaliteiten op te bestaan. Een opwarmertje was aan Megadeth niet besteed: met ‘Hangar 18’ tackelden ze van in ’t begin met de voet vooruit. Wat een heerlijk nummer overigens.
Om maar meteen de olifant in de kamer te benoemen: Dave Mustaine kan nog altijd niet zingen. Heeft-ie nooit gekund, dus nemen we het hem allang niet meer kwalijk. Moet dat überhaupt, als je instrumentaal zo’n resem klasbakken hebt weten te verzamelen? Wat ons betreft niet.
U begrijpt: dit is rijpe muziek voor rijpe mensen. Van bruut geweld geen sprake, van meesterlijke composities des te meer. Tevens de reden waarom Mustaine zich die immer gekwelde trek op zijn bek kan permitteren, alsof hij nog steeds pruilt over zijn gedwongen vertrek bij Metallica medio jaren 80.
Ook ‘The Mechanix’ – Mustaine’s interpretatie van Metallica’s ‘The Four Hoursemen’ – zat overigens verweven in hun anderhalf uur durende set. Ooit had daar een sneer richting zijn aartsvijanden bij gehoord, maar die tijd lijkt definitief voorbij. Die jaloezie van weleer lijkt ook onnodig: we betwijfelen of Metallica het nummer strakker zou spelen.
‘Symphony of Destruction’, ‘Peace Sells’, ‘Rattlehead’, … allen passeerden ze de revue, en allen veroorzaakten ze bewondering bij het publiek. Het vingerwerk van Mustaine, Loureiro en Ellefson was even vliegensvlug als accuraat. Vingers die de band vorig jaar nog een Grammy opleverden.
En Dirk? Die plamuurde een oerfundament waarop Megadeth met gerust hart konden bouwen. Zijn bass drum stond echter wel érg luid, al was Joke Schauwvliege gelukkig nergens te bespeuren.