Lucia (36) lag meer dan 30 uur onder het puin na aardbeving en getuigt nu wat er door haar heen ging
© rr
Lucia Zamora (36) lag meer dan 30 uur lang onder het puin van het kantoor waar ze aan de slag was na de recente aardbeving in Mexico vorige week. Het drama begon toen de aardbeving met een kracht van 7.1 op de schaal van Richter toesloeg in Mexico Stad. Tientallen gebouwen stortten in, waaronder het kantoor van de 36-jarige Lucia. “Het was extreem claustrofobisch,” getuigt de vrouw. “Ik dacht dat ik ging sterven.”
Toen de beving begon, pakte Lucia meteen haar gsm en liep ze naar de receptie op de derde verdieping van het gebouw dat zes verdiepingen telde. Samen met haar collega Isaac wou ze naar de brandladder trekken, maar daar kwamen ze nooit aan.
“Ik viel halverwege en toen kwam het dak recht op ons terecht. Nadat alles ingestort was, begon het ergste gedeelte. Mensen begonnen de schreeuwen, roepen en huilen.”
Compleet geïsoleerd
De vrouw wou haar gsm checken, maar ze had geen bereik meer. “Beetje bij beetje besefte ik dat ik samen met Isaak compleet geïsoleerd zat in een superkleine ruimte. Gelukkig had ik enkel wat oppervlakkige wonden, maar ik kon bijna niet bewegen.” De vrouw vertelt hoe het een complete shock was. “Ik kon het gewoon niet geloven. De muur was slechts een handlengte van mijn gezicht verwijderd, zo krap zaten we daar.”
Uren gingen voorbij zonder dat er hulp kwam. “Elke keer als we iets hoorden, schreeuwden we non-stop zodat iemand ons zou vinden.” De collega’s deelden hun levensverhalen met elkaar onder het puin, ook al kenden ze mekaar voordien niet zo goed.
“Plots verscheen er een arm”
“Het duurde nog tot de volgende dag voor we gered werden. Al was mijn tijdsbesef niet zo helder. Opeens hoorden we een man vragen of er daar iemand was. Het was de eerste keer dat we iemand anders hoorden. We werden echt euforisch en riepen onze namen.”
Het duurde hierna echter nog zo’n 6 uur voor ze effectief van onder het puin gehaald werden. “Al die tijd hielden we contact met de reddingswerkers, we maakten grapjes en beloofden dat we hen op een etentje zouden trakteren. En toen verscheen er plots een arm en kreeg ik wat frisse lucht, ook al kon ik nog steeds geen licht zien. Ze trokken me er voorzichtig uit en toen ik uiteindelijk buiten was voelde ik de regen op mijn gezicht. Dat was het mooiste moment van mijn leven.”
Iedereen begon te applaudisseren toen de vrouw tevoorschijn kwam. En Lucia kan nog steeds niet geloven dat ze er zo goed vanaf is gekomen. “Ik ben zo dankbaar. Ik heb het gevoel dat ik een tweede kans gekregen heb en dat ik nu een belangrijke missie te vervullen heb in mijn leven.”
plusartikels. Je moet nog even inloggen. Zo herkennen we je als abonnee.
