Maxim Van Gils moet na nieuw succes alleen Van der Poel, Philipsen en Pogacar voor zich dulden: “Werkelijk alles gaat perfect dit jaar”

We kregen zowaar een sprintje zoals we er ons een herinneren van zijn ploegmaat Arnaud De Lie vorig jaar in het Canadese Québec. Ook die kwam toen met een verbluffende snelheid vanuit de achtergrond jan-en-alleman voorbijgestoven. Helemaal zoals Van Gils in Frankfurt. Toegegeven, echte topspurters waren er weinig of niet in de Duitse WorldTourwedstrijd. En de enkelen die er wel bij waren – Caleb Ewan, Alexander Kristoff – hadden op de deinende wegen rond Frankfurt lang voor de finale de rol moeten lossen. Maar toen duidelijk werd dat een grote groep van een vijftigtal overblijvers zou sprinten om de zege, waren er niet veel die aan Van Gils dachten. Thibau Nys, Marco Haller, de Spanjaard Aranburu: zij werden veel meer getipt. Maar Nys liet zich in volle finale andermaal insluiten – toch een werkpunt voor de Belg van Lidl-Trek. Haller kende niet zijn beste dag. En Aranburu zag zich in de laatste tientallen meters plots gepasseerd door een Belgische flits. Van Gils dus.

Een verrassing? Volgens de hoofdrolspeler zelf wel. “Ik had eigenlijk geen supergoed gevoel”, sprak hij na afloop. “Maar de ploeg maakte de wedstrijd hard, net om de sprinters het lastig te maken, en dat gaf vertrouwen. Eenmaal ik de laatste klim had overleefd, ben ik bewust in het wiel gebleven om te herstellen en te focussen op de sprint. Daarin kreeg ik net genoeg ruimte en kon ik het afmaken.” Dat hij zelfs nog tijd had om vol zelfvertrouwen met zijn vingertjes te wapperen, zei hij er niet bij.

Alleen maar topnoteringen

Het illustreert de gigantische stap die Van Gils de jongste maanden heeft gezet. Kon het 24-jarige toptalent van Lotto Dstny zich vorig jaar maar sporadisch in de strijd om de ereplaatsen mengen, dan doet hij het nu wekelijks. Letterlijk. In zijn veertien wedstrijddagen viel Van Gils slechts vier keer buiten de top zeven. En houden we alleen rekening met eendagswedstrijden tekent hij zelfs voor een 10 op 11. Alleen in de Amstel eindigde hij twintigste. Maar verder: alleen maar topnoteringen. Derde in de Strade Bianche, derde in de Waalse Pijl, tweede in de GP Indurain, vierde in Luik-Bastenaken-Luik, en nu dus ook een topzege. Zijn tweede overwinning dit seizoen, na eerder al de tijdrit (en enige rit) in de Ruta del Sol dit jaar. Ook dat valt op: Van Gils presteert overal. Van het gravel van Toscane tot een vlakke aankomst in Frankfurt. Het deed de journalist van Eurosport in Frankfurt terecht de vraag stellen welk soort renner Van Gils eigenlijk is. “Ik weet het zelf niet meer”, lachte hij. “Vandaag win ik een sprint, twee weken geleden was ik goed in het klimwerk in de Waalse klassieker, en ik heb dit jaar al een tijdrit gewonnen.” En hij haalde zijn schouders op.

Maxim Van Gils is nu samen met Jasper Philipsen een van die twee Belgen die dit jaar al een eendagswedstrijd van WorldTourniveau konden winnen. Nemen we er ook de rittenwedstrijden in de WorldTourwedstrijden bij, komt hij in een rijtje waarin verder tot dusver alleen Van Eetvelt, Merlier, Evenepoel en Nys stonden. Toch een exclusief lijstje. Bovendien levert dit alles een immens gelukkig Lotto Dstny alweer een zak vol punten op voor de UCI-ranking.

Van Gils is na Evenepoel, Philipsen en Van Aert de vierde Belg in die ranking. En helemaal sterk: alleen Van der Poel, Philipsen en Pogacar pakten dit jaar al meer punten. Van Gils beseft welke groei hij doormaakt. “Echt zot”, sprak hij. “Werkelijk alles gaat perfect dit jaar. Ik rij gewoon rond op een heel hoog niveau en ik geniet ervan.” Waar dit alles eindigt? Voorlopig in Frankfurt, besloot Van Gils lachend. “Ik ga nu rust nemen. Ik ben moe.” De volgende weken komt Van Gils niet in actie. Pas op 9 juni, in de Ronde van Zwitserland, herneemt de grote Belgische voorjaarsrevelatie. “Waarna ik mij wil voorbereiden op mijn grote doel dit jaar: de Tour.”