Op de sofa in de living van Jacques Vermeire zitten de heer des huizes en zijn jonge compagnon te glunderen. De ene viert dertig jaar carrière, de andere is dertig jaar oud. Toch hebben Jacques Vermeire en Ruben Van Gucht veel respect en sympathie voor elkaar. De opmerkelijke bromance blijft niet zonder gevolgen: de twee kondigen een nieuwe zaalshow aan, waarmee ze vanaf volgend jaar de grote theaterzalen van Vlaanderen zullen veroveren. De eerste grote show is zelfs voor Hasselt. “Ik wilde weer samen met een aangever op dat podium staan, zoals ik jarenlang met Luc Verschueren heb gedaan”, zegt Jacques. “En ik heb voor deze jonge god gekozen, die zeer actueel is en top is in zijn branche. Het is de bedoeling dat we van elkaar profiteren, ik van de jonge god, hij van de oude rot.”

Jacques: “Goh, ja, misschien wel. ‘Meester, Hij Begint Weer!’, mijn grote doorbraak, dateert al van 1987 en als je al dertig jaar in eerste klasse speelt – om het in het sporttermen te zeggen – dan verdien ik die prijs wel. Maar dat wil niet zeggen dat ik nu ga uitbollen. Ik ben nog actueel, ik treed nog op, speel in twee nieuwe films mee, kom in het voorjaar weer veel op televisie. Op mijn leeftijd (66) is dat toch niet zo evident.”

Jacques: “Absoluut niet, ik ben een werkbeest. Ik ga door totdat ik te moe word om dit vol te houden. Natuurlijk zou ik veel op reis kunnen gaan, winters doorbrengen in Marbella, elke week gaan golfen of toprestaurants afschuimen, maar daar heb ik geen behoefte aan. Ik ben een sportman die nog zo lang mogelijk wil meespelen. De Timmy Simons of de Mick Jagger van de Vlaamse artiesten. Dit is een job die ik doodgraag doe en die geef ik niet zomaar op.”

Ruben: “Jacques is in mijn leven gekomen toen ik tien jaar was, alleen weet hij dat niet. Ik ben op die leeftijd ongelooflijke fan geworden van Jacques. Ik kende zijn werk helemaal vanbuiten en speelde typetjes als Jeanke De Visser, Fonske Verzele en Mon Peeters na op familiefeesten en bij de jeugdbeweging. Vele jaren later had ik het geluk hem te mogen ontmoeten bij Radio 2. En nu spelen we samen in de nieuwe Kampioenenfilm.”

Jacques: “Bij die opnames op Stayen hebben we elkaar dan gesproken en Ruben was ook al naar mijn vorige shows komen kijken. En zo ontstaat er een band. Kijk, ik werk graag met enthousiaste mensen, al heel mijn leven. En enthousiaster dan Ruben vind je ze niet. Ik denk dat hij de teksten van mijn vorige zaalshows beter kent dan ikzelf.”

Jacques: “Zes jaar geleden vond ik dat systeem met een aangever voorbijgestreefd. Ik ben dan gaan soleren, met enkel muzikale begeleiding op het podium. Nu vond ik het moment aangebroken om opnieuw met een aangever in zee te gaan. Ik kan dan beter acteren. Ik hoef dan niet Jacques Vermeire te zijn, maar kan echt in een typetje kruipen. Ik moet een onnozelaar kunnen zijn, en dat lukt beter met een journalist die de vragen stelt. Ik voel me dan ook zekerder, ik kan dan vrank en vrij improviseren.”

Ruben: “Als sportjournalist ben ik sowieso vaak met live-uitzendingen bezig. Improviseren hoort bij het vak. Ik heb er met andere woorden alle vertrouwen in dat dit wel goed komt.”

Ruben: “Oh, dat is een smerige vraag. Kun je garanderen dat de Rode Duivels die finale ook winnen? Ik denk toch dat ik voor de tournee zou gaan. Als kind was ik superfan van twee zaken: de koers en Jacques Vermeire. Ik schat dit dus echt heel hoog in.”

Jacques: “Ik heb een hele bibliotheek aan materiaal, al heel mijn leven. En nu nog zijn we aan nieuw materiaal en nieuwe typetjes bezig. We hebben er al een aantal bedacht, beoordeeld en al dan niet weer in de vuilbak gesmeten.”

Ruben: “Die typetjes creëren is een echte ambacht. Ik stond er echt van te kijken hoe Jacques dat deed. Welke oneliner past het best bij welk typetje? Dat wordt dan op kaartjes geschreven en uitgewerkt. Een interessant proces.”

Info en data ‘Van 7 tot 77’: www.jacquesvermeire.be