Wat is er geworden van dit befaamd snoepwinkeltje en deze straat in het Mechels Begijnhof?

Appartementsgebouw was vroeger snoepwinkel

“Nog steeds spreken mensen me aan over het winkeltje”

Op de Persoonshoek in Mechelen, in het verlengde van de Melaan, staat sinds een drietal jaar een modern appartementsgebouw. Tot eind vorige eeuw was er echter een snoepwinkeltje dat vooral bij leerlingen van het Scheppers Instituut erg in trek was.

Het snoepwinkeltje aan de Melaan, dat ook wel eens de ‘Bollekenswinkel’ genoemd werd, was gevestigd in een klein huisje op de hoek van de Persoonshoek en de Drabstraat. Je kon er, naast snoep, ook sigaretten en wat kruidenierswaren kopen. Ook Panini-stickertjes van onder andere wielrenners en voetballers waren er erg in trek. Het winkeltje werd uitgebaat door Gust en Fieneke en was vooral populair bij de leerlingen van het Scheppers Instituut, dat slechts een steenworp verder gelegen is.

Na verloop van tijd raakte het gebouwtje steeds meer in verval en toen in mei 1990 begonnen werd met de tweede fase van de aanleg van de seniorenvoorzieningen van het Hof van Villers, werd het in alle vroegte afgebroken. Ondanks de beschermde status maakte een gespecialiseerde afbraakfirma het om zes uur ’s morgens met de grond gelijk en bleef het stuk grond nog jaren braak liggen.

In 2014 werd gestart met de bouw van een klein appartementsgebouw met uitzicht op de Melaan. Een jaar later was het af en trok IT-consultant Philippe Van Rillaer (27) erin, samen met zijn vriendin, kleuterleidster Romy Bomans (25). “Het was mijn vader die één van de appartementen kocht”, zegt Van Rillaer. “Maar samen met mijn vriendin en onze hond Floki ben ik er komen wonen. Ik heb het snoepwinkeltje nooit gekend, maar de architecte toonde ons destijds wel dezelfde postkaart. Ik word er ook nog geregeld over aangesproken door vroegere klanten.”

“Het is een prachtige locatie”, zegt Van Rillaer. “Het uitzicht op de Melaan is magnifiek. Onze hond is er zo van onder de indruk dat ze bijna niets anders doet dan naar buiten staren en naar de mensen blaffen. Maar het is ook goed gelegen. Je bent op slechts een paar honderd meter van de grote pleinen in het centrum, en toch is het hier nog rustig wonen. Het is ook heel makkelijk om af te spreken met vrienden.”

Huwelijk

Philippe is afkomstig uit Perk en studeerde aan de hogeschool in Mechelen. “Daar leerde ik mijn vriendin kennen. We zijn vervolgens in Mechelen blijven plakken”, zegt hij. “Binnenkort trekken we echter weg uit het centrum, want er zijn verhuisplannen. In oktober zeggen we de Melaan gedag en verhuizen we naar Muizen. We hebben hier altijd graag gewoond, maar het wordt te klein, zeker omdat we stilaan aan kinderen beginnen te denken.”

Naast de verhuizing staat er nog het een en ander te gebeuren voor Philippe. Binnenkort is Romy namelijk niet langer zijn vriendin, maar zijn vrouw. “Ik heb haar enkele maanden geleden ten huwelijk gevraagd”, klinkt het. “De trouw zal echter nog niet voor meteen zijn. Eerst de verhuizing en wat verbouwen, en dan kunnen we ons focussen op het huwelijk.”

Sjarabang laat mensen met beperking creatief zijn in Begijnhof

“Heel huiselijk en gezellig”

Het Begijnhof in Mechelen is door UNESCO beschermd als Werelderfgoed. In dat Begijnhof vinden we de Conventstraat, waar sinds drie jaar de vzw Sjarabang huist. Die bezorgt mensen met een beperking een creatieve vrijetijdsbesteding.

Het oorspronkelijke Mechelse Begijnhof werd gesticht in de dertiende eeuw. Bij het begin van de zestiende eeuw verhuisden de Begijnen echter naar een plek binnen de stadsmuren. Ze kochten rond 1595 alle gronden tussen de toenmalige Antwerpse poort en de Winketbrug langs de stadswallen en achter de huizenrij van de Sint-Katelijnestraat. Ze sloten het gebied af met een muur en twee toegangspoorten. Na al die jaren ziet het Begijnhof er intussen wel wat anders uit, maar veel van de huizen staan er nog steeds. Daarom besloot UNESCO om het Mechelse Begijnhof in 1998 in te schrijven als Werelderfgoed.

Nieuwe bewoners

Op de hoek van de Conventstraat en de Hoviusstraat, twee van de smalle, met kasseien bezaaide straatjes in het Begijnhof, staat een statig gebouw. Daar woonde tot een aantal jaar geleden een architect. Maar toen die verhuisde, kreeg het pand met vzw Sjarabang nieuwe bewoners. “Sjarabang is een vrijetijdsatelier waar mensen met en zonder beperking zich creatief kunnen uitleven”, legt bezielster Marleen D’Joos uit. “Ze kunnen zich hier naar hartenlust amuseren en bloeien hier vaak helemaal open.”

“Twee keer per week kunnen ze bij ons terecht voor een vrij atelier”, klinkt het. “Ze kunnen dan onder andere schilderen en beeldhouwen. Maar we hebben ook een toneelgroep die intussen een twintigtal acteurs telt. Bovendien geven we met Sjarabang regelmatig workshops op verplaatsing, bijvoorbeeld bij instellingen. Binnenkort gaan we dan weer met een groep van 25 mensen op reis naar de Franse Provence en we organiseren ook evenementen. We zijn eveneens voor het derde jaar op rij van de partij op Maanrock.”

Sjarabang bestaat intussen zeven jaar. “Ik heb lang als opvoedster in Borgerstein gewerkt”, aldus D’Joos. “Daar heb ik het project ‘Kunst en Handicap’ opgestart. Toen ik later voor de Vlaamse Federatie voor Gehandicapten (VFG) ging werken, heb ik dat daar verdergezet. Maar op een gegeven moment besloten ze de stekker eruit te trekken. Toen heb ik hier in Mechelen Sjarabang opgericht. Mart De Wever, een collega bij de VFG, is meegekomen. Intussen groeide het uit tot een organisatie waar wekelijks een 25 à 30 mensen met een beperking creatief bezig kunnen zijn. ”

Drie jaar geleden verhuisde Sjarabang van het Gummarusschooltje naar het pand van de Kerkfabriek in de Hoviusstraat. “Het is hier iets kleiner dan op onze vorige locatie, maar wel veel gezelliger en huiselijker”, klinkt het. “We hebben ook een tuintje waar we buiten kunnen zitten. Op termijn heeft de stad beloofd om een grotere locatie te zoeken, maar tot dat moment zitten we hier zeker goed in het Begijnhof.”