Sofie (35) verloor zelf haar dochtertje. Daarom helpt de bakkersvrouw lotgenoten tijdens het eindejaar

Het hele huis en de bakkerij ademen de sfeer van kerst: de kerstboom op de toog, de lichtjes in de tuin, de bestellingen die binnenlopen. Maar als ze heel eerlijk is, zou Sofie (35) liever geen Kerstmis vieren.

“De feestdagen zijn een moeilijke periode. Mensen die rouwen hebben er eigenlijk geen behoefte aan. Ik mijd het allemaal liever. Op de leuke momenten in je leven komt het gemis het hardst naar boven. Altijd is er die lege plaats, die toont dat iemand er niet bij kan zijn. Niet dat ik niet wil vieren: je wíl het wel gezellig hebben en gelukkig zijn. Maar het kan gewoon niet.”

Eén jaar geleden moest Sofie afscheid nemen van Renske, een van haar vier kinderen. Het meisje overleed bij een tragisch ongeval met de deegmachine, tijdens het spelen in de bakkerij. Diezelfde bakkerij waar Sofie en haar man Frank nu nog altijd werken en wonen.

“Tweeënhalve week na het ongeval, zo rond Sinterklaas, moest de winkel weer open. Die dagen erna, de hele kerstperiode, ik weet er amper nog iets van. Ik heb gewerkt en gewerkt, maar ik leefde op automatische piloot.”

Nu, één jaar later, probeert het gezin de draad weer op te nemen. “Veel mensen weten vandaag niet hoe ze ons kunnen steunen. Als wij iets kunnen doen, dan zeg je het maar, klinkt het vaak. Maar eigenlijk is dat de verkeerde aanpak, want iemand die rouwt, vraagt geen hulp. Zelfs niet als er honderdduizend dingen mislopen.”

“Ik zie die onbeholpenheid bij vrienden, familie, kennissen. Ik zie dat ze ons willen aanspreken, maar niet weten wat gezegd. Ze durven geen gesprek aan te knopen. Sofie, het is goed dat jij er zo goed over kunt praten, want anders zou ik niet weten wat te doen, zei een goeie vriendin.”

Boom vol herinneringen

Kerstmis is de periode bij uitstek waarbij familie en vrienden elkaar opzoeken. Sofie nam een bijzonder initiatief. “Het idee is gegroeid door gesprekken met rouwconsulent Manu Keirse. Als mensen ons met iets kunnen helpen, dan wel door de herinneringen aan Renske warm te houden. Ik heb vaak schrik om kleine dingen over haar te vergeten. Daarom heb ik een grote kerstboom in de woonkamer gezet, en samen met Wendy Van Moer (die hout bewerkt met lasertechniek, nvdr.) kerstballen gemaakt: ronde houten schijfjes, waarop familie en vrienden een warme boodschap kunnen nalaten.”

Tientallen vrienden en kennissen zijn de afgelopen dagen een zelfgemaakte kerstbal komen afgeven. “Ze waren blij dat ze dat konden doen.”

We lezen herinneringen over een vrolijk, schaterlachend kindje met glinsteringen in de ogen. Over een bakkersmeisje dat graag op de trampoline speelde en trots was op de vlechtjes in haar haar. Sommigen hebben een foto van Renske op de kerstbal gekleefd of een tekening gemaakt. Boven in de boom prijkt een grote gouden ster.

“Ik bekijk die boodschappen een voor een, op een moment dat ik daar klaar voor ben. Met de kinderen, of alleen. Soms is het wat te veel, en dan laat ik het even rusten. Het is dubbel. Enerzijds zijn al die mooie boodschappen een steun, anderzijds is het ook pijnlijk om telkens die foto’s te zien. Het ergste aan rouwen is het gemis.”

“Er zijn ook heel veel verhalen die ik nog niet kende. De juf van Renske, bijvoorbeeld, heeft ook een kerstbal versierd. Zij kende haar anders dan ik.”

“Ook voor de mensen rond ons zijn die kerstballen een steun. Ik merk dat bijvoorbeeld aan de peter van Renske. Hij praat er heel weinig over, maar ik zie dat hij afziet. Op zijn kerstbal schreef hij de dingen op waar hij mee worstelt, en die hij niet rechtstreeks aan mij kon zeggen.”

Zes dozen, zes kindjes

Op de tafel staat een grote, witte doos, met een kinderhandje in groene verf en een boodschap: Geen kind is zo aanwezig, als een kind dat wordt gemist.

“Ik wil ouders die ook een kindje verloren een hart onder de riem steken. Daarom heb ik rouwdozen gemaakt. Er zit een boek in van Manu Keirse en een boekje van Geert De Kockere over gemis. Een gegraveerde steen die ouders op het graf kunnen leggen, een kaars, een beschermengeltje, en een kinderboek. Om de broers en zussen uit te leggen wat is gebeurd.”

“Ik heb 160 dozen rondgedeeld bij de begrafenisondernemers in de buurt. De bedoeling is dat zij die in de toekomst aan ouders geven als die bij hen langskomen. De kosten heb ik betaald met de opbrengst van een benefiet. Al zes ouders hebben ondertussen zo’n doos gekregen. Zes kindjes. Het gebeurt vaker dan je denkt.”

Sofie hoopt dat haar ervaringen anderen kunnen helpen, maar ook dat ze mensen kan inspireren om ook een boom vol herinneringen op te zetten. “Iedereen kent wel iemand die rouwt. Dat hoeft niet louter om een kind te gaan. ”