The War on Drugs benadert de perfectie: het concert van Pukkelpop 2018 is gegeven
Zou er een geschikter tijdstip bestaan voor The War on Drugs dan ‘s avonds, bij de ondergaande zon? Frontman Adam Granduciel en zijn bende bewezen gisteravond dat het antwoord daarop ‘nee’ is.
Ze legden deskundig een dekentje over de weide, eentje vol weemoed en nostalgie. De gitaren en drums spuwden vuur, de teksten heelden de wonden. Granduciel lijkt niets anders te kunnen dan tijdloze nummers schrijven, die complex ineen zitten en wondermooi klinken. Die lang duren ook: Thinking of a Place klokte ook nu af op meer dan elf minuten, Pain ging vlot boven de vijf minuten en ga zo maar door. Kiewit vreesde het aangekondigde onweer, maar het kreeg genialiteit en virtuositeit in de plaats. Elektriciteit in de lucht. Granduciel en zijn kompanen namen hun tijd, maar geen enkel lied klonk te lang. De perfectie werd zelden zo dicht benaderd.
Het moment van de show? Die waanzinnige saxofoon die niet als een saxofoon klinkt in Under The Pressure. Mooier wordt muziek niet gemaakt, mooier wordt muziek niet gespeeld.
Ik heb trouwens gelogen: elk tijdstip is perfect voor The War on Drugs. Hét concert van Pukkelpop 2018 is bij deze gegeven.