Ouwe getrouwen geven Anderlecht nieuw elan

Minuut 66. Vierde scheids Nathan Verboomen steekt zijn bord de lucht in. Out: nummer 7. Andy Najar. Iédereen op de banken. Een staande ovatie van bijna een minuut lang. Het héle stadion scandeert zijn naam. Na amper een uur, voor een rechtsback. Wat heeft Anderlecht dié gemist.

Hein Vanhaezebrouck: "Wat ik gezien heb van Andy was goed. Héél goed. Nee, ik had niet verwacht dat hij dit al kon brengen." Even verder floot Josué Sá net niet tussen zijn tanden van bewondering. "Dat iemand zo sterk kan zijn na zo lang aan de kant gestaan te hebben: straf. Heel de kleedkamer is blij dat Andy terug is." De vraag is of zijn rechtstreekse tegenstander daar ook zo over dacht. Was Amara Baby een tekenfilmfiguur, de sterretjes draaiden nog rond zijn hoofd. KO door de rushes van Najar.

De beste rechtsachter van België

Het is altijd met twee woorden spreken over de Hondurees: half man, half glas. Zijn vorige comeback duurde letterlijk vijf minuten. Die daarvoor 55. Zijn hamstrings bezorgden de medische staf grijze haren. Uiteindelijk kwam er een operatie van. De introverte Najar kroop nog meer dan gewoonlijk in zijn cocon. "Een lastige periode", klinkt het in zijn entourage. "Andy stond onder heel wat stress. Op basis van wat we de voorbije jaren hebben gezien, bestaat er een groot verband tussen zijn stressniveau en zijn blessures."

Zijn gemiste transfer naar Sevilla, in de zomer van 2016, speelde Najar parten. Eerst in het hoofd, dan in de benen. Die pagina heeft hij nu omgedraaid, klinkt het. Anderlecht kan er alleen maar wel bij varen. Bestaat er in België een betere rechtsachter dan een fitte Najar? Wellicht niet.

"Al was ik wel tevreden van Dennis Appiah, voor hij geblesseerd uitviel", zegt Vanhaezebrouck. "Dennis gaf zeven, acht prachtige assists. Maar Andy, tja... Die heeft een actie waarmee hij twee, drie man voorbij kan. En dan hebben we nog Alexis Saelemackers, die het zeer goed gedaan heeft. Op rechts zitten we goed. (grijns) Daar moeten jullie niet al te veel transfers verwachten."

Deschacht verbaast zijn trainer

Olivier Deschacht, de Kat van Neerpede. Hoeveel van zijn negen levens heeft hij ondertussen opgesoupeerd? We zijn de tel al lang kwijt. Op 14 februari vloog Olivier Deschacht naar de B-kern van Anderlecht. Op 29 april was hij opnieuw basisspeler, in een play-off I-wedstrijd nota bene. Zonder uit de toon te vallen.

"Ik zeg hetzelfde aan Deschacht als aan Najar: chapeau", aldus coach Vanhaezebrouck. Natuurlijk speelde de 37-jarige verdediger alleen bij gebrek aan alternatieven op de linksachter, want Obradovic is out. Maar, zegt Hein: "Als je op die leeftijd zo lang niet gespeeld hebt, en dan meteen moet meedraaien: dat is niet evident op je 37ste. Ik kan ervan meespreken, ik heb het zelf ook meegemaakt. Op die leeftijd is het moeilijk dat niveau meteen weer op te pikken. Olivier deed dat."

Werd Deschacht 2,5 maand geleden nog naar de B-kern gestuurd door zijn 'negatieve gedrag', dan valt daar in de lente amper nog wat van te merken. De frons heeft plaats gemaakt voor een glimlach, geen tandpastasmile, maar toch: hij schikt zich in een rol als waterdrager en invaller. Deschacht is er zich maar al te zeer van bewust dat hij zich zal moeten schikken in wat de club van hem verwacht en niet omgekeerd. Zijn contract loopt op het einde van het seizoen af. En ondanks zijn gezegende voetballeeftijd wil de verdediger toch vooral dat die overeenkomst verlengd wordt.

Evident wordt dat niet. Sportief directeur Luc Devroe kocht Elias Cobbaut van KV Mechelen, net als Deschacht een linksvoetige verdediger die op de flank en centraal uit de voeten kan. Maar in een tijd waarin voetbalbelgen een bedreigde soort zijn, zou de belangrijkste troef van Deschacht wel eens zijn paspoort kunnen zijn.