Limburgs model werd kaal door chemisch haarproduct: “Weg haar, weg carrière”

Confronterend, maar heel mooi. Kwetsbaar en krachtig tegelijk. Dat zijn de foto’s van de Nederlandse fotografe Carolien Sikkenk. Ze wilde vijf kale vrouwen in beeld brengen. Het werden er vijftig. Ook Isabella Broekhuizen (50) stond voor de lens van de fotografe. Haar blik is ijzersterk. Ze stráált. Ondanks haar kaalheid. Ondanks haar witte hoofdhuid die helemaal verbrand is.

Krullen

Isabella trok in de jaren negentig als fotomodel vanuit Nederland via Aruba naar de States. “Ik was te zien in reclame van onder meer Budweiser en Coca Cola. Er liepen nog verschillende castings”, vertelt ze. “Samen met topmodel Tyra Banks ging ik naar een feestje. Daar ontmoetten we de visagiste van The Oprah Winfrey Show. Ze wilde mij in de show krijgen. Een Europees model in Amerika, dat was toen ongewoon. Zeker een zwárt model uit Europa. Ze kenden Amsterdam wel, maar enkel van de Walletjes en de drugs. Een week voor de show ging ik naar de kapper. Om mijn haar te ontkrullen, steil te maken. Net als Beyonce en alle anderen ook doen. De kapper deed een product op mijn haar en er volgde een chemische reactie. Ik voelde pijn, maar dat zou normaal zijn. Pas toen ik huilde hebben ze het product eruit gehaald. Het kwaad was geschied. Ik ging naar huis en voelde mijn hoofdhuid branden. Ik hoopte dat het goed zou komen, maar het werd erger en erger. Als ik douchte, leek het alsof er 100.000 naalden in mijn hoofd prikten. Toch zag je niets. Mijn hoofdhuid was rood, maar mijn haar was er nog.”

Pigmenten

Isabella vloog terug naar Nederland om daar naar een specialist te gaan. Onder de scan werd duidelijk dat ze een fototoxische reactie had: een abnormale huidreactie door de interactie van een giftige stof en licht. “In het ziekenhuis hebben ze me verteld dat ik kaal zou worden”, zegt ze. “Mijn hoofdhuid was tot op het bot verbrand. Vier of vijf maanden later viel mijn haar heel langzaam uit. Eerst was mijn hoofdhuid rood, daarna werd het witter en witter. Mijn pigmenten waren weg. Mijn carrière was voorbij.”

Isabella diende klacht in tegen de producent van het haarproduct. “Een multinational, ik ga geen namen meer noemen”, zegt ze. “Ze hebben het product meteen van de markt gehaald. Het bevatte sodium hydroxide, een stof die ook in haarverf zit. Ze zijn aansprakelijk gesteld en hebben me 5.000 euro betaald ‘voor de ongemakken’. Meer heb ik nooit gekregen. Na een lange juridische strijd heb ik het laten vallen. Misschien is het beter zo. Als ik wel heel veel geld had gekregen, was ik als persoon niet zo sterk geweest. Nu sta ik met mijn beide voeten op de grond. Ik zie het positieve en probeer andere mensen met kaalheid te helpen. Ik voel mij nu duizend keer rijker.”

Pruik

In het dagelijkse leven draagt Isabella altijd een pruik. Omdat ze moet. “Als ik kaal was geweest zonder die witte plekken, zou ik geen haarwerk dragen”, zegt ze. “Anders zou ik net als Grace Jones kaal rondlopen. Maar mijn hoofdhuid is zo gevoelig, zo fragiel. Ik kan geen zonlicht meer verdragen. Er is geen bescherming. Ik viel achterover van de kosten van een goede pruik: 3.000 of 4.000 euro. Wie kan dat betalen? Ik ben naar China getrokken en heb een eigen leverancier: ik betaal nu maximum 300 euro voor een haarwerk van echt haar. Mensen zien het verschil niet.”

Paniekaanvallen

Zeven jaar duurde het, voor Isabella haar lot aanvaardde. “Ik heb meer dan een jaar binnen gezeten”, vertelt ze. “Ik kreeg paniekaanvallen, had angsten. Het was extreem. Er is zelfs een periode geweest dat ik er niet meer wilde zijn. Er spookten de gekste scenario’s door mijn hoofd. Mijn ex-vriend was ook erg dominant: hij wilde mijn kracht ontnemen. Mijn eerste pruik heeft hij van mijn hoofd getrokken. Hij wilde me klein houden. Ik wilde mijn verhaal neerschrijven in een boek, maar hij wilde mij laten geloven dat niemand geïnteresseerd was in mij.”

Boek

In 2007 kwam dan toch haar eerste boek uit in Nederland: ‘Geen Haar Meer’. “Ik heb me bloot gegeven in mijn boek en op tv”, zegt ze. “Er was geen weg meer terug. Ik kwam met mijn verhaal naar buiten: ik ben Isabella en ik draag een pruik. Dit ben ik. Nu heb ik het gevoel dat dit mij moest overkomen. Dat ik uitverkoren ben. Door mijn verhaal te doen, wil ik anderen helpen. Ik bezit de kracht om kaalheid bespreekbaar te maken. Vrouwen die kaal worden hebben het gevoel dat ze hun vrouwelijkheid verliezen. Er is schaamte. Die schaamte moet naar de achtergrond treden.”

“Ik ben 100 procent afgekeurd om te werken”, gaat ze verder. “Bij stress, door airco of verwarming kan ik ontstekingen op mijn hoofd krijgen. Toch zou ik heel graag mijn invaliditeit inruilen. Ik wil lezingen geven, spreken voor mensen die iets negatiefs hebben meegemaakt en het niet meer zien zitten. Hun weer een gevoel van hoop geven en wijzen op de kracht die in ieder schuilt. Ik wil mijn bijdrage aan de maatschappij leveren. Ik geef soms al lezingen, maar zou nog veel meer met mijn verhaal naar buiten willen komen. Ik woon nu meer dan twaalf jaar in Belgisch Limburg en ik zie dat het taboe in België nog veel erger is.”

Fragiel

Toen ze de foto’s van Carolien Sikkenk in de Nederlandse media zag, nam Isabella zelf contact op met de fotografe. Voor de fotoshoot van Carolien ging Isabella voor puur: zonder pruik. “De vrouwen die Carolien in beeld bracht, stralen zo veel kracht uit”, vindt Isabella. “Ze worden niet meer in een hoekje geschoven omdat ze kaal zijn. Magnifiek zijn ze. De reacties op mijn foto’s zijn ook ontzettend positief: die blijheid, die kracht, die uitstraling. Ik realiseer me nog steeds niet dat ik dat ben.”

Expo BOLD komt naar België

De Nederlandse fotografe Carolien Sikkenk (49) komt met haar expo BOLD naar België: in de zomer naar Gent, in het najaar naar het Genkse Ziekenhuis Oost-Limburg (ZOL).

Carolien Sikkenk fotografeerde vijftig vrouwen die kaal zijn door uiteenlopende oorzaken: van chemotherapie tot de auto-immuunziekte alopecia. “Ik kom uit een kappersfamilie en mijn zus vertelde over een verdrietige vrouw die door de chemo haar haar kwijt was”, zegt ze. “Mijn zus vond haar kaal zo knap, maar zelf zag ze dat niet. Zo kreeg ik het idee om een fotoreeks over vrouwen en kaalheid te maken. Vier jaar geleden ben ik gestart, intussen heb ik al vijftig vrouwen gefotografeerd. Stuk voor stuk zijn het verhalen van kracht. Na de pijn en het verdriet, zijn ze heel sterk. Ze willen zich niet meer verstoppen.” Met haar expo BOLD trok Carolien al door Nederland.

www.expo-bold.com