Nieuwe roman van overleden Nobelprijswinnaar Gabriel García Márquez uitgebracht tegen zijn wil

In de nieuwe roman vertelt Márquez het verhaal van een getrouwde Colombiaanse vrouw van middelbare leeftijd. Ieder jaar op 16 augustus reist ze naar een eiland in het Caribisch gebied, waar haar moeder begraven ligt.

"Tijdens een van die reizen heeft ze een avontuurtje met een onbekende man", vertelt Jasper Vervaeke, lector Spaans, Cultuur en Literatuur aan de Universiteit Gent, die het boek al heeft gelezen. "Vanaf dan gaat ze elk jaar op zoek naar een nieuw avontuurtje."

Vervaeke vindt het moeilijk om een oordeel te vellen over de kwaliteit van de roman en al zeker om het werk te bekritiseren. Het boek was eigenlijk nog niet volledig af en Márquez had voor zijn dood 10 jaar geleden zelf nog aangegeven dat hij niet wilde dat het zou gepubliceerd worden. 

"De roman voldeed niet aan zijn eigen standaarden. Zijn 2 zonen schrijven in het voorwoord dat hun vader had gezegd dat 'het boek niet deugt en dat het moest vernietigd worden'."

Die vraag hebben ze duidelijk niet ingewilligd. Een ervaren redacteur, die Márquez ook nog had geholpen bij het schrijven van zijn memoires, heeft de laatste hand gelegd aan de roman en daarna heeft de familie het werk alsnog gepubliceerd. "Zijn zonen hopen naar eigen zeggen dat hun vader hen vergeeft, wanneer blijkt dat de lezers enthousiast zijn."

Vervaeke is daarom mild voor de auteur. "Het werk is zeker publicatiewaardig, maar je merkt dat bepaalde verhaallijnen en personages niet volledig zijn uitgewerkt. Zoiets valt op, want wie het werk van Gabriel García Márquez kent, weet dat hij geen losse eindjes achterlaat. Maar het boek bevat zeker ook zaken die wél doen denken aan zijn oudere werk."

De roman wordt in de markt gezet als een ode aan de vrouw, maar daar is Vervaeke het niet mee eens. "Het hoofdpersonage zou een vrijgevochten vrouw zijn, maar ze zegt zelf in het boek dat ze beseft dat ze 'een vrouw is in een mannenwereld'. Ze permitteert zich ook enige vrijheid binnen haar huwelijk, maar dat huwelijk gaat nooit aan het wankelen. Alle sociale structuren en traditionele rollenpatronen blijven overeind."

"Het boek is dus niet echt vrouwvriendelijk. Maar we hadden ook niet anders verwacht: Márquez was een man van zijn tijd en zijn vorige werk ('Herinnering aan mijn droeve hoeren' uit 2004, red.) was eigenlijk nog veel vrouwonvriendelijker. Ik heb eigenlijk het gevoel dat men met dit boek dat vorige werk wat wil verdoezelen of overschaduwen."