Uros Spajic speelde in deze ­Europese campagne nog maar één keer 90 minuten door een blessure en dat vreet. “Ik wilde zo graag Champions League spelen, maar tegen Celtic verdraaide ik mijn enkel”, zegt hij. “De dokter dacht dat die gebroken was, maar toch speelde ik nog 10 minuten voort op één been. Gekkenwerk. Zonder die blessure had ik dat eerste tegendoelpunt nog kunnen voorkomen.”

Daarna tegen PSG probeerde je opnieuw te spelen.

“Ja, omdat het toch geen breuk was, oordeelden de dokters dat ik maar vier weken out zou zijn. Zelf dacht ik dat het na drie weken wel zou lukken. Ik kreeg een viertal inspuitingen en forceerde mezelf. Dat betaalde ik cash. Thuis tegen PSG viel ik voor de match weer uit en in Parijs werd ik gewisseld na een botsing met Kums. Ja, op de brancard lag ik toen met mijn handen voor mijn gezicht. Mijn emoties moesten eruit omdat dit mij overkwam, maar gelukkig herstelde ik daarna sneller.”

Het toont hoe graag je deze Champions League wilt ­spelen.

“Vorig seizoen streden we zo hard om kampioen te worden, maar zie wat we er nu van bakken. Eerlijk, bij de loting was ik overtuigd dat Anderlecht zowel Celtic, PSG als Bayern pijn kon doen, maar we tonen te veel respect. Zeker tegen die topploegen beginnen we telkens met het idee dat we niks te verliezen hebben. Maar dat klopt niet. Als je elke keer 5-0 krijgt, dan verlies je alles. Je eer, je reputatie. Anderlecht had in de Europa League naam gemaakt door vorig jaar de kwartfinales te halen en daarin bijna Man United uit te schakelen. Maar als we straks opnieuw afgaan tegen Bayern, dan schiet van die reputatie niets meer over.”

Op Tielemans na spelen jullie nochtans met dezelfde ploeg als tegen Man U.

“Dat is het net. Maar in de Champions League gaan sommigen voor de match al op truitjesjacht. Als we straks voor de aftrap alweer aan Lewandowski gaan vragen om shirtje te wisselen, dan krijgen we tegen Bayern weer 0-5. Stop daar gewoon mee. Wat ben je met het shirt van ­Neymar als je dan later moet zeggen: Ja, dat is van die keer dat we 5-0 op onze doos kregen. Wie zo zwaar verliest, moet boos zijn op zichzelf.”

Die truitjesjacht is toch niet de enige reden voor deze ­desastreuze campagne?

“Neen, we kennen een onstabiel seizoen, hè. De trainerswissels, andere veldbezettingen, tactisch geschuif net voor de aftrap… Niet simpel. Zo speelde Weiler Kums op Bayern opeens uit als libero, tegen Celtic zette Frutos plots een vijfmansdefensie terwijl we daar nooit op getraind hadden. We deden toen alsof Celtic ­Barcelona was, hè. We gaven hen dik 70 procent balbezit en verloren 0-3. Onbegrijpelijk, want we konden die ploeg aan.”

Vanhaezebrouck kwam op PSG ook met een verrassende tactiek zonder echte spits.

“Ik zeg alleen dat elk team een basistactiek nodig heeft waar het op kan terugvallen. Hein is hier nu twee maanden en daar wordt aan gewerkt. Zijn trainingen zijn lang, maar wel plezant. Hij hamert ook op fysieke arbeid, want dat is nog zoiets raar. Vorig seizoen waren we fysiek de sterkste ploeg en nu is dat niet meer zo. Ikzelf voel me nochtans klaar, maar het zijn dat soort details die zich tegen ons keren.”

En blessures natuurlijk. Jij en Kara vormden een bijna onklopbaar defensief duo, maar nu waren jullie om beurten out.

“Echt jammer dat we maar de helft van de matchen samenspeelden, want er is een ongelofelijke klik tussen ons. Ik vraag me af of ik ooit nog een verdediger zal vinden met wie het zo’n plezier is om samen te spelen. We gaan altijd allebei 100 procent in het ­duel, maar Kara is nog een groter monster dan ik. Hij weegt 100 kilo en ik maar 83. Het zou geweldig zijn als we straks op het WK tegen elkaar zouden spelen.”

Ben je al zeker dat je naar het WK gaat?

“Ik wil er bij zijn, want Servië is geen vaste klant op wereldbekers, hè. Maar nu Slavo Muslin bondscoach af is, maakt de nieuwe trainer misschien andere keuzes. Op termijn zal ik zeker een basisplaats veroveren bij de nationale ploeg, maar nu wordt er nog vaak gekozen voor anciens zoals Branislav Ivanovic of ­Tosic van Besiktas of voor iemand als Maksimovic, die bij Napoli minder vaak speelt. ­Deze zomer bleef ik bij Anderlecht met het oog op het WK. Ik wilde mezelf liever tonen in de Champions League dan bij een buitenlandse club onzeker te zijn over een basisplaats.”

Het Engelse West Bromwich deed nochtans een flink bod.

“Ja? Daar zag ik niets van op papier. Ik had wel een contractvoorstel van een andere buitenlandse club, maar hield het af. Veel spelers vertrekken overhaast naar een grote competitie en verdwijnen dan in het niets. Die fout wil ik niet maken. Ook in januari vertrek ik normaal niet.”

Dan zie je hier misschien wel je vrienden Obradovic en Beric gaan?

“Ivan is als een broer voor mij. Onze families zijn close en naast het voetbal spreken we constant af. Ik overtuig hem wel om te blijven, want vorig seizoen knokte Obradovic zich ook in de ploeg. Met het WK moet hij trouwens niet inzitten, want op de linksback heeft Servië alleen maar hem en Kolarov. Obra is verdorie zekerder van zijn WK dan ik. Ook bij Beric hou ik zijn ­moreel hoog. Dat is niet simpel omdat hij weinig speelt, maar als Beric hier niet doorbreekt, doet hij dat wel bij Saint-Etienne als hij terugkeert. ­Anderlecht heeft nu eenmaal drie goeie spitsen met ook Teo en Harbaoui.”

Ja, maar ze willen er nog eentje van jouw ex-ploeg Rode Ster: Richmond ­Boakye.

“Ik zie veel matchen van ­Rode Ster en het is lang geleden dat ze een buitenlandse spits hadden die zo uitblinkt. Hij is sterk, snel en doelgericht. Ik zou hem aanraden. Zeker omdat de titelstrijd in België pas op het einde zal ­beslist worden. Nu wint Club Brugge alles zonder echt te ­imponeren. Wij hebben nog een loodzwaar programma, maar als we geen domme ­punten meer verliezen dan kunnen we hen vanaf december zeker nog inhalen.”

Maar eerst stop je ­Lewandowski van Bayern af?

“Lewandowski is zowat de beste spits ter wereld. Noem mij eens vijf matchen waarin hij niet scoorde? Moeilijk, hè. Maar ik zal proberen hem onder controle te houden. We moeten ons gewoon eens tonen in deze Cham­pions League, want voor­lopig schaam ik mij voor ­deze campagne en met mijn vrienden wil ik er niet over praten. Dat moet veranderen. Bovendien hebben we nog altijd een kansje op kwalificatie. Toch?”