Ook niet-moslims doen mee aan de ramadan: “Het creëert een gevoel van samenhorigheid”

Ina uit Mortsel: “In de wereld van mijn leerlingen verdiepen”

“Laatst had ik met vrienden een discussie of het oké was dat kinderen van negen, tien of elf jaar meedoen aan de ramadan”, vertelt Ina. “Maar ik zei dat ik daar eigenlijk geen antwoord op kon geven, want ik heb zelf nog nooit meegedaan. Daarom vond ik het een goed idee om zelf mee te doen om het eens te ervaren en te ondervinden hoe dat is.”

Ook op haar werk komt Ina veel in aanraking met de ramadan. “Ik ben kleuterjuf op een school op het Kiel. Een hoog percentage van de leerlingen is van allochtone afkomst. Daarom vind ik het ook goed om me eens wat meer in hun wereld te verdiepen. Ik ben ook al uitgenodigd door ouders van leerlingen om mee een iftar te komen doen, dat is echt wel leuk.”

“Ik vind het ook belangrijk om eens bewust te worden van hoeveel je eet en hoe vaak. Ik doe ook wel mee uit solidariteit voor mensen die niet altijd eten hebben. Dat is voor mij heel belangrijk”, vertelt ze.

En hoe het tot nu toe meevalt? “Het gaat wel redelijk vlot, maar het is wel heel zwaar. Het gevoel van honger en dorst valt nog mee. Het is vooral moeilijk om zo weinig energie te hebben. Het vraagt wel veel doorzettingsvermogen om het vol te houden. Ik voel mij gelukkig wel gesteund door collega’s en vrienden.” En de vrienden waar ze de discussie meehad? “Die doen niet mee, maar ze vinden het wel speciaal dat ik meedoe. Maar ja, het past ook wel echt bij mijn persoonlijkheid”, besluit ze.

Davy uit Schoten: “Uit solidariteit voor de vrienden”

Davy vertelt: “Ik doe mee uit solidariteit voor vrienden. Ik zit in een vriendengroep met acht personen, waarvan er twee moslim zijn. Heel onze vriendengroep doet nu mee, zodat we toch nog kunnen afspreken in deze periode. We gaan dan bijvoorbeeld afspreken om te eten wanneer de zon ondergaat.”

En wat vindt Davy er tot nu toe van? “Persoonlijk merk ik het al aan mijn lichaam. Het is voor mij iets positiefs, zoals een detoxkuur. Het heeft zowel fysieke als mentale gevolgen. Ook is het goed voor het groepsgevoel. We spreken vaak af en we hebben het er dan over. We kunnen dan ook bij elkaar terecht als het moeilijk is.”

En hoe goed het al lukt? “Het is voor mij de eerste keer en dus nog nieuw allemaal. Ik stel mijn vrienden nog wel veel vragen, maar ben ook al wel redelijk op de hoogte van wat er wel mag en wat niet. Ik merk wel dat ik last heb van wat slapeloosheid. Het niet eten lukt al goed, het niet drinken wat minder. Van te voren dronk ik makkelijk twee flessen water op een dag. Als het echt niet gaat, neem ik wel een paar slokken water. Ze hebben mij gezegd dat dat oké is”, lacht hij.

Claudia uit Antwerpen: “Geeft zo’n goed gevoel”

Claudia legt uit waarom de ramadan zo belangrijk is voor haar: “Ik heb zelf roots in het grootste moslimland ter wereld (Indonesië), dus voor een deel hoort het wel bij mijn identiteit. Het is voor mij een maand van bezinning, van spiritualiteit. Het creëert een gevoel van samenhorigheid. Dit is de vierde keer dat ik een volledige ramadan doe, daarvoor deed ik maar stukjes.”

Zij noemt zichzelf ‘De Nomade van de Ramadan’: “Tijdens de Ramadan trek ik rond door Antwerpen om te kijken hoe mensen de ramadan beleven. Ik maak hier dan reportages van. Ik word door veel mensen uitgenodigd voor de iftar (de eerste maaltijd na zonsondergang), waardoor ik met veel mensen in contact kom. Ik merk ook hier in Borgerhout bijvoorbeeld dat mensen veel meer met elkaar praten.”

Niet de laatste, maar de eerste loodjes wegen het zwaarst: “Aan het begin is het altijd zwaar. Ik denk dat dat komt omdat je lichaam dan moet ontgiften. Maar daarna geeft het zo’n goed gevoel. Ik voel mij dan letterlijk lichter, alsof je in een sauna bent geweest.”

Claudia maakt anderen ook nieuwsgierig met haar project: “Veel Belgische vriendinnen raken ook nieuwsgierig naar de ramadan. Een van mijn buurvrouwen gaat nu ook een keer mee naar een iftar. En ook mijn kinderen van tien en dertien raken nu nieuwsgierig, die willen ook graag al eens meedoen. Maar ik heb ze vandaag voor de zekerheid toch eten meegegeven naar school hoor”, lacht ze.