Chinouk, dochter van Dana Winner: “Ik hoor vaak dat ik veel pretentie heb”

Het Jong Geweld-avontuur ligt ondertussen achter de rug, Chinouk kijkt er overwegend positief op terug. “Al heb ik het soms toch zwaar te verduren gekregen”, zegt ze. “Ik had gereageerd op een haatbericht op de sociale media en dat zorgde voor reacties als Wie denkt die Chinouk wel dat ze is? Maar dan iets minder proper verwoord. (lacht) Ik voelde me verplicht om te reageren omdat ik nauw verbonden ben met het Rode Neuzen-project, dat voor een stuk ook over cyberpesten gaat. Ik wil gewoon komaf maken met pesten.”

In de middelbare school kreeg je ook met zulke toestanden te maken, en nu gebeurt het

opnieuw. Ga je daardoor twijfelen aan jezelf?

“Iets wat ik vaak te horen krijg: Chinouk heeft veel pretentie. Ik zal niet ontkennen dat ik zelfzeker ben, maar de meest zelfzekere mensen zijn ook vaak ónzeker. Eigenlijk hoeft niemand te weten wat er in me omgaat. Daarom heb ik lang geleden al een muur om me heen gebouwd, omdat ik niet wil dat iedereen zomaar op me kan inhakken.”

Is het daarom dat je overkomt alsof niemand je kan raken?

“Vind je? Ik zou nu heel stoer kunnen zeggen dat ik de kritieken over mezelf niet lees, maar dan zou ik liegen. Wat me nog het meest verbaast, is dat het volwassenen zijn die zich op de sociale media bezondigen aan de grootste vuilspuiterij. Dat kinderen een meisje van negentien zitten bashen, kan ik ergens nog begrijpen, maar volwassenen? En ze doen het nooit in mijn gezicht, hé. Altijd veilig van achter hun computer. Soms denk ik: Wie zijn jullie eigenlijk?”

Van jou weten we wie je bent: de dochter van Dana Winner. Welke vooroordelen zijn daaraan verbonden?

“Heb je een uurtje? (lacht) Naar aanloop van Jong Geweld las ik oprispingen als: Wat krijg je als je zes wereldvreemde BV-kinderen samen zet? Wereldvreemd? Ik? Ik heb net het gevoel dat ik, door het feit dat ik de dochter van Dana Winner ben, de wereld snéller heb leren kennen. Want ik moest al snel mijn plan trekken. Dat ik verwend zou zijn, kan wel kloppen. Natuurlijk heeft mijn mama me verwend, maar dat deed ze omdat ze me niets wou ontzeggen. Ik zie haar trouwens doodgraag. Ik ging vaak mee als mama ging optreden, en daardoor zat ik voortdurend tussen volwassenen. Bij hen had ik het helemaal naar mijn zin, dus ik zocht bijna nooit leeftijdsgenoten op. Pas nu ik aan de universiteit studeer, vind ik aansluiting met generatiegenoten. Ze bekijken me niet als een buitenbeentje, niemand heeft het erover dat ik de dochter van Dana Winner ben. En gelukkig maar, want anders hing ik er weer voor jaren aan vast, zoals die zes jaar in het middelbaar.”

Dat is blijkbaar toch blijven hangen. Heb je je toen vaak eenzaam gevoeld?

(snel) “Oh ja. Verschrikkelijk eenzaam. Ik was een echte eenzaat. Tijdens oudercontacten kregen mijn ouders steeds te horen: Was elke leerling maar zoals Chinouk. Ik wás ook een goeie leerling: ik lette altijd op in de les, was betrokken, had mijn zaakjes op orde – wat voor mijn klasgenoten dan weer reden genoeg was om me een streber te noemen. Aan de buitenkant leek alles in orde, maar vanbinnen voelde ik me dus helemaal alleen. Wat kon ik doen? Van school veranderen? Dat vond ik te aanstellerig, dus heb ik tijdens dat eerste jaar al voor mezelf beslist: I’ll suck it up. Ik bijt zes jaar door die zure appel heen, en dan ben ik er vanaf.”

Dat kon je op die leeftijd al voor jezelf beslissen?

“Ja, geen probleem. Het was dan ook een opluchting toen die zes jaren voorbij waren. Ik denk trouwens dat de middelbare school van tegenwoordig niet meer te vergelijken is met die van vroeger: de leerkrachten lijken niet meer opgewassen tegen de jeugd, die overigens steeds mondiger wordt. Let’s face it: de jeugd heeft een grote mond, zo simpel is het. Op zich niet slecht, maar middelbare studenten moeten wel hun plaats kennen. En leraren ook. Ze moeten iets uitstralen van: Ík ben hier de baas, maar dat zie je haast niet meer. Hoe vaak ik het niet heb zien gebeuren dat leerkrachten huilend de klas uitliepen! Dat kun je toch niet meer normaal noemen? Natuurlijk ruiken die middelbare studenten dat, met als gevolg dat er geen gezag meer is. Zelf heb ik daar nooit aan meegedaan, want ik vind dat je respect moet tonen voor je leerkracht. Wanneer mijn klasgenoten hun pijlen weer maar eens op een leraar richtten, wist ik nooit hoe ik me moest gedragen. Als ze beginnen te schelden, klap ik dicht. Het is zeer vaak gebeurd dat ik in de klas zat te denken: Oh nee, ik wil naar huis. Ik was dan ook oprecht blij toen ik een pasje kreeg waarmee ik ’s middags de school mocht verlaten, want dan kon ik even naar huis, het hoogtepunt van mijn dag.”

En in je vrije tijd, deed je dan de gewone dingen die tieners deden?

(schudt het hoofd) “Daarvoor ben ik te veel op mijn rust gesteld. Drukte, ik kan er niet tegen. Hasselt kermis: niks voor mij. Pukkelpop ook niet. Ik ben nooit naar een fuif geweest, zelfs niet naar mijn eigen Chrysostomosfuif. Ik ga liever met een paar vrienden iets eten, maar lawaaierige bierfestijnen zijn niet aan mij besteed. Ik had ook zeer snel een vriend, en ik spendeerde liever tijd met hem. Toen ik naar de universiteit ging, zijn onze wegen gescheiden. Eigenlijk wel jammer, want het was echte liefde tussen ons.”

Kan dat op die leeftijd?

“Ik vind van wel. Want Sam was drie jaar ouder dan ik, en ik was op mijn veertiende sowieso al volwassener dan veel van mijn leeftijdgenoten.”

Maar met het feit dat je liever je tijd doorbracht met je vriend zette je jezelf wel buiten de groep.

“Natúúrlijk. Op vrijdagavond ging iedereen van de klas een pint pakken om het einde van de schoolweek te vieren. Ik niet. Iedereen ging mee met de klasuitstappen. Ik niet. De enige reden waarom ik naar school ging, was voor de lessen die ik er kreeg. Al de rest interesseerde me niet. Maar goed, dat is nu gelukkig allemaal voorbij. De levensfase die nu voor mij is aangebroken, daar zat ik al jaren op te wachten. Ik heb het gevoel dat mijn leven pas nu begint.”

Heb je nu een vriend?

“Er is wel iemand, maar als je aan de universiteit studeert is er sowieso minder tijd voor een relatie. Al zijn one night stands ook niet aan mij besteed, maar ik heb wel een Tinderfase gehad. De gasten met wie ik toen heb afgesproken, waren allemaal wel heel tof, maar ik ben toch iemand die eerst voor het gesprek gaat, de rest zien we later dan wel weer. Op een bepaald moment heb ik dan ook besloten dat het genoeg was geweest.”

We hebben het net over je moeder gehad. Heb je een even sterke band met je vader?

“Ja, al liep het niet altijd even vlot. Tja, hoe gaat dat als je ouders gescheiden zijn? Maar we genieten wel allebei enorm van muziek, daarin zijn we een topteam.”

Heb je het karakter van je vader of je moeder?

“Als ik een discussie met papa heb, zegt hij: Je bent helemaal je mama. (lacht) Kan wel kloppen, want als mama vindt dat ze gelijk heeft, geeft ze niet op. Mama vindt dan weer dat ik karakterieel het meest op papa lijk. Qua uiterlijk ben ik alvast een goeie mix van de twee.”

Vind je het soms nog jammer dat je ouders gescheiden zijn?

“Tuurlijk, en zij ook, denk ik. (denkt na) Op het vlak van de liefde wil ik het waanzinnig graag beter doen dan mijn ouders. Iedereen verklaart me gek, maar ik kijk enorm uit naar het huwelijk. Als het kon, stond ik morgen al voor het altaar. Hebe, de dochter van Peter Van de Veire heeft dat ook. Misschien is het wel iets typisch voor kinderen uit gebroken gezinnen. Hebe zei net hetzelfde als ik: In de liefde wil ik het beter doen dan mijn ouders. Ik droom echt van een relatie die voor altijd blijft duren. (zucht) Maar in 2018 zal dat wel ijdele hoop zijn, zeker?”

Even iets anders. Ben je erg met je uiterlijk bezig?

“Zeg nu zelf: de jeugd ziet er tegenwoordig toch bangelijk goed uit, niet? Ik weet nog dat mama me vroeger vroeg: Ga je met die kleren naar school? Je gaat toch niet naar een galabal. Tot ze er eens op lette hoe de kinderen van mijn leeftijd gekleed gingen. Je hebt echt gelijk, Chinouk, zei ze. Blijkbaar kunnen kinderen tegenwoordig niet meer als een sloddervos over straat lopen. De tijden van de slobbertruien en messy buns zijn inderdaad voorbij.”

Dat hoeft op zich niet negatief te zijn, maar wanneer wordt het wel een probleem?

“Als je er obsessief mee bezig bent of als je extreem gaat afslanken. Tot die categorie reken ik mezelf niet, maar ik besteed wel aandacht aan mijn uiterlijk.”

Je hebt al eens verteld dat je een borstvergroting wil. Waarom?

“Dat is opgeblazen, want zo heb ik dat niet gezegd. Er werd me gevraagd: Wat zou je aan jezelf willen veranderen? Een borstvergroting zou ik wel zien zitten, heb ik toen geantwoord, waarmee ik niet bedoelde dat het per se morgen moet. Maar ik zou het wel ooit willen. Wij krijgen ook veel te zien op die sociale media, hé: de mooiste meisjes van Rusland, van Amerika, van alle landen ter wereld zien we op het schermpje van onze smartphones. En we zien rijkdom, weelde, álles! De lat ligt zó hoog voor millennials om dat ideaal te halen.”

Dat kan toch ook helemaal de bedoeling niet zijn.

“Ik zie nochtans dat velen die idee-fixe hebben.”

Is het een reëel streven?

“Ja, al vraag ik me af of we dat allemaal zullen halen. Maar het is wel een goede motivatie om het goed te doen in het leven. Weet je wat tegenwoordig het geval is? Niet de veertigers, maar de jonge mensen moeten rijk zijn. Ik zie dat rondom mij: twintigers zijn op zoek naar die ene gouden ingeving om in één klap schatrijk te worden. Als je de juiste app uitvindt op het juiste moment, ben je miljonair. Je bouwt je vermogen niet meer langzaam op door tientallen jaren hard te werken, nee, je doet het snel en op jonge leeftijd. In The Subtle Art Of Not Giving A Fuck, een boek van Mark Manson, las ik onlangs het volgende: Wees slimmer, sneller, rijker, populairder, productiever dan de rest, en zorg ervoor dat je geliefd bent en dat mensen je benijden. Wanneer je met je helikopter naar je job vertrekt, zwaai je je beeldschone, selfie-ready vrouw en je perfecte kinderen uit, waarna je de hele dag alleen maar zinvol werk uitvoert dat waarschijnlijk ooit de planeet zal redden. Wel, dat spreekt me enorm aan, want zo is het ook. Wie wil dat niet?”

Jij dus ook?

“Tuurlijk. En ik heb het gevoel dat ik er vaart moet achter zetten, want ik ben ál negentien. Ik zie mensen van mijn leeftijd die veel meer bereikt hebben dan ik.”

Wie dan?

“Veel jonge mensen uit de IT-sector. En er zijn ook internationale popsterren naar wie ik opkijk. Justin Bieber was bijvoorbeeld veertien toen hij doorbrak. En kijk eens hoe ver Selena Gomez staat.”

Die zijn allebei al eens ingestort. Zouden ze gelukkig zijn, denk je?

“Dat weet ik niet. Ik heb gewoon het gevoel dat ik al te veel tijd verloren heb, want van mijn generatie wordt gewoon verwacht dat we het verschil maken. Daardoor is het voortdurend chaos in mijn hoofd. Da’s niet alleen het geval bij mij, hé: het is zo voor alle leeftijdsgenoten die het goed willen doen.”

In Jong Geweld kreeg je te maken met jongeren die andere dingen aan hun hoofd hadden.

“Ja, die hebben nauwelijks kansen gekregen. Wat ik zo frappant vond, was dat al die kinderen in de miserie geraakten door toedoen van volwassenen. Getekend voor het leven. Dikke pech. Dat meisje dat op haar veertiende werd misbruikt en niet werd geloofd door haar moeder, hoe moet zij zich nog ooit comfortabel voelen bij mannen? Heel erg.”

Hoe zie je de toekomst?

“Rooskleurig, mijn leven is nu pas goed begonnen, ik heb voor het eerst zelfs echte boezemvriendinnen! (lacht) Ik heb een duidelijke toekomstvisie, dus ik weet precies hoe mijn leven er moet uitzien. Ik wil in een mooi appartement wonen, wil niet meteen denken aan bouwen of zo. Mama zegt vaak dat ik moet sparen. Maar waarvoor? Voor een huis? Ik denk het niet. Als ik geld heb, geef ik het allemaal uit. Pensioen opbouwen? Dat zullen we later wel zien. Maar ik zei dus: ik wil op een mooi appartement wonen én ik wil een kat. Een Britse korthaar, dat is ook al beslist.” (lacht)

INFO

productie An Smets

styling Liza Babylon

hair&make-up Lili Glavan