Column Janneke Burger: Ben ik een Fixed Parent?

Kinderen zijn ware meesters in nieuwe dingen. Steeds is er iets nieuws dat ze doen, uitproberen, oefenen. Tegelijk is het ene kind daar heel wat gemakkelijker in dan het andere kind. Het ene kind is net Pippi en zegt: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’. Het andere kind zucht: ‘Maar dat kan ik helemaal niet’.

In de afgelopen jaren hebben orthopedagogen daar de termen Growth en Fixed Mindset op geplakt. Ben je iemand die graag iets wil leren en zichzelf ook ziet als iemand die zich ontwikkelt? Of heb je toch een vrij vast beeld van jezelf, en zit daar niet zoveel verandering in? Orthopedagogen (en de meeste andere mensen) zien het liefst mensenkinderen met een Growth Mindset.

Maar … doen we dat zelf eigenlijk wel? Ik ben afgelopen jaar veertig geworden en ik merk zomaar dat ik wat Fixed ben (geworden). Zomaar denk ik: ‘Nee, hoor dat doe ik niet. Dat past niet bij me.’ En hoe vaak denk jij: ‘Help, nee, dát kan ik écht niet!’? Hoe vaak zien je kinderen eigenlijk een Fixed Parent?

De zomervakantie is zo’n moment om weer even in de Growth–stand te gaan. Zo ging ik vorig jaar rodelen. Mijn kinderen krijgen nog steeds de slappe lach als ze eraan terugdenken. Want ja, ik deed het. Maar zó langzaam dat ik aan het einde van de baan vijf chagrijnige rodel­sleetjes achter me aan had. En afgelopen zomer reed ik met de vouwwagen door heuvelachtig landschap. Heel hard riep ik: ‘Jongens, willen jullie even tegen me roepen, wat ik altijd tegen jullie zeg als júllie iets niet durven?’ En jaar hoor, daar kwamen ze met de tekst uit Spreuken: ‘Wie zichzelf overwint, is sterker dan wie een stad inneemt.’

Fixed in de Bijbel, die Burgers.