"Dieren voelen zich niet ongemakkelijk voor de lens. Die zijn gewoon wie ze zijn. En dat is heerlijk"
De Nederlandse fotografe Isabella Rozendaal bracht voor haar project Animalia meer dan honderd Amsterdamse huisdieren in beeld. Van honden en katten tot varkens en slakken. Voor De Morgen ging Rozendaal ook in Vlaanderen op pad.
Als je de geschiedenis van een stad leest, gaat die vrijwel altijd over mensen. Vreemd, vond men in Amsterdam, want de stad telt duizenden inwoners die niet tot de categorie ‘mens’ behoren, maar minstens evenveel vertellen over hoe een stad doorheen de jaren is geëvolueerd.
En dus fotografeerde de Nederlandse Isabella Rozendaal vorig jaar in opdracht van het Amsterdams Stadsarchief meer dan honderd Amsterdamse huisdieren. Van het moment dat de eerste huisdieren wekelijks paginagroot in de krant Het Parool verschenen, gingen de Amsterdammers uit hun dak, en meldden ze zich massaal aan om ook hun dier in de krant te krijgen. Het was erg speciaal, zeiden ze er altijd bij, en ja, veel dieren zíjn speciaal, beaamt Rozendaal, maar ze moest toch tamelijk streng selecteren, want ze wilde toch net iets meer dan elke week een hond of kat die uit een asiel gehaald is.
Zwijnen, kraaien, varkens, slakken: geen gezelschap voor de mens waar de wenkbrauwen van Rozendaal nog van gaan fronsen. O ja, zegt ze, er is ook nog het verhaal van de man die een woonboot heeft op de grachten, en daar ’s avonds compagnie krijgt van een eend. Niet overdag, want dan bevindt de eend zich in het water.
Ook dit jaar loopt Rozendaals project Animalia in Het Parool. Verlengd wegens groot succes. Voor De Morgen ging de fotografe voor de eerste keer in Vlaanderen op pad. “Heel interessante huisdieren hebben jullie. Dat heeft natuurlijk met het platteland te maken. Blij dat ik ook eens iets anders te zien kreeg dan het zoveelste Amsterdamse strakke, witte interieur met grijs hoeksalon.”
Wat klopt er overigens van het cliché dat dieren moeilijk te fotograferen zijn? De helft, zegt Rozendaal. “Een slak blijft natuurlijk goed zitten, maar aan een kat kun je niet vragen om even voor het raam te gaan staan en peinzend in de verte te turen. Aan de andere kant: mensen hebben vaak een masker op, of voelen zich ongemakkelijk voor de lens. Dat hebben dieren niet. Die zijn gewoon wie ze zijn. En dat is heerlijk.”
Er valt veel moois te vertellen over mensen en hun dieren. Maar er is ook lelijkheid. Zoals onlangs het bericht van het asiel van Mechelen, dat in twee maanden tijd achttien verwaarloosde honden moest opvangen. Honden van eigenaars die constant fokten met een graatmagere teef, waar de pups onder de uitwerpselen zaten en de andere honden wel vlooien en wormen hadden, maar geen eten of drinken. “Op den duur zou je gaan denken aan een hondenbewijs, zoals een rijbewijs vooraleer je met de auto mag rijden”, zei iemand op Twitter.
Zelf heeft Rozendaal geen dier in huis. “Hoe meer ik mensen met een huisdier zag, hoe meer ik besefte wat voor een verantwoordelijkheid het is. Een beetje zoals met kinderen. Mijn leven is zo druk en hectisch; nu een dier in huis nemen zou echt een slecht idee zijn. Als mijn vriend er niet meer zou zijn, komen er wel twee hondjes. Dat hebben we zo afgesproken.”
Over ‘Animalia Amsterdam’ is een fotoboek gemaakt, te bestellen via isabellarozendaal.com