Lazer op met je protocol: herdenk de slachtoffers

Drie doden bij een aanslag in een Utrechtse tram, Baudet: het was donderdag niet eenvoudig om op te gaan in Nederland – Wit-Rusland, de eerste kwalificatiewedstrijd voor het EK in 2020. Memphis Depay speelde geweldig, dat viel me nog wel op. En er werd een keurige 4-0 overwinning geboekt.

Vooraf was veel te doen geweest over een eventuele herdenking van de slachtoffers van de aanslag in Utrecht. Op Twitter vonden veel mensen dat de KNVB voor de interland een minuut stilte moest houden en dat de internationals rouwbanden moesten dragen. Dat vond ik ook, helemaal toen bekend werd dat een van de slachtoffers lid van de bond was en in Utrecht twee jeugdelftallen trainde.

Helaas was er iets met een protocol.

Het kon niet, volgens het protocol. Het protocol schrijft voor dat alleen een minuut stilte wordt gehouden als de overheid een dag van nationale rouw heeft afgekondigd of als er een ‘icoon uit de voetbalwereld’ is overleden.

In een verklaring liet de KNVB weten dat het niet altijd even makkelijk is om de richtlijn te volgen. ‘Ook bij ons wordt er veel over het incident gesproken’, liet de bond weten. ‘Maar dat is dan ook juist de reden waarom hier ooit een protocol voor is opgesteld. Discussies mogen niet leiden tot een punt waarop het ene incident als erger dan het andere moet worden bestempeld.’

Lazer op met je protocol. Doe gewoon wat iedereen wil. Herdenk de slachtoffers, toon medeleven. Verbind. Niemand zal een rangschikking maken van incidenten in volgorde van ernst en trouwens, die minuut stilte ter nagedachtenis aan de Amsterdamse burgemeester Eberhard van der Laan voor Nederland – Zweden in 2017, hoe zit dat dan? Van der Laan was veel, maar geen voetbalicoon en er was geen nationale dag van rouw afgekondigd.

Nederland – Wit-Rusland werd beslist door Memphis Depay. Hij is mijn favoriete instagrammer, vanwege zijn prikkelende, onbegrijpelijke teksten. Depay zet bijvoorbeeld een foto van zichzelf op Instagram, liggend op een bank en vol aandacht voor zijn telefoon, en plaatst daar dan de tekst ‘I’m writing down names, I’m making a list, I’m checking it twice and I’m getting them hit!’ bij.

Of, bij een foto waarop hij een boek in zijn hand heeft: ‘I be walking strapped, that’s a bible in my hand. Peace in my head... I’m only going back and forth when I’m on a jet!’

Aparte gozer. Zwaar in de Heer ook. Daarom steekt hij zijn vingers in zijn oren als hij heeft gescoord. Donderdag deed hij het ook weer. In het Algemeen Dagblad gaf hij vorig jaar een verklaring. Hij luistert alleen naar God. ‘Ik  ben geen religieus persoon in de zin dat ik elke week naar de kerk ga, of kruisjes sla, dat is voor iedereen anders. God is overal. Ik heb echt een relatie met God.’

Vergeet die hoed, dit is de nieuwe Memphis Depay. Graag citeer ik zijn vaste tatoeëerder, Linda Sanders uit Eindhoven die eerder deze maand in de Volkskrant iets zei over de benen van Depay. ‘Er komen Egyptische thema’s op. Hij wilde eerst iets met de Amerikaanse stad Memphis, maar kwam erachter dat er in Egypte nog een veel oudere stad Memphis is.’

Donderdag bereidde hij twee doelpunten voor en maakte hij er twee. Na afloop ging het even over de aanslag in Utrecht. Binnen de ploeg was er over gesproken, zei Depay. De eenheid bij Oranje is groot – een voorbeeld voor de rest van de samenleving, vindt hij.

Over de verkiezingen en politici die ruziën over immigratie zei hij ook iets, iets simpels. ‘Ik denk dan: doe eens lief tegen elkaar. We moeten het met elkaar doen. Geef elkaar een beetje respect en ben er voor elkaar. Zoals wij bij het Nederlands elftal met elkaar doen.’

Van een protocol heeft Memphis Depay zich nooit iets aangetrokken. Dat pakt goed uit. Voorbeeldig zelfs.