Stijn Meuris (oftewel SM, zoals hij zelf zei op een bepaald moment) beheerst de mooie kunst van de onweerstaanbare spot als de beste, en onze ‘opperklasse’ aan Belgische politici komt er in het beste geval met ‘pek en veren’ vanaf. In het beste geval, en met de veren gestoken, u weet wel waar.Die ‘eer’ was sommigen nog niet gegund. Een minister met als voornaam de vertaling van het Engelse woord grap werd door Stijn XL als een soort van weekdier afgeschilderd, dat lag weg te kwijnen in een stinkende poel van vernederingen en aperte stommiteiten.

Ook onze alomtegenwoordige minister met de ‘looks van George Clooney’ werd geen klein beetje over de hekel gehaald, en zijn politieke praktijken werden vergeleken met Clooney’s gangsterpraktijken in zijn films.Doch het kon nog erger. De initiaal genaamde B.W. was helemaal de kop van jut, en de beschrijving van zijn politieke (non) prestaties was hilarisch en ontluisterend, ware het niet dat het allemaal nogal veel raakpunten had met de realiteit, wat het echt wel een wrang kantje meegaf. Maar allez, we hadden niet anders verwacht van Mr. Stijn Monza, die zich bediende van alle vormen van humor, gaande van milde spot tot hilarische en slappe lachbuien veroorzakende uitvergrotingen van de werkelijkheid. Alleen, inderdaad wel van de werkelijkheid.

Als Stijn zo blijft evolueren, zijn we hem kwijt voor de rockmuziek – waar hij trouwens al een pauze voor heeft aangekondigd – en hebben we een nieuwe topentertainer/conférencier in ons landje, en door de nimmer uitdrogende bron van inspiratie die onze briljant flaterende politici met grote zekerheid zullen blijven leveren, kan hij hier nog heel lang mee de hort op tussen Adinkerke en Zutendaal, en wie weet zelfs over de grens in Alkmaar en Zaltbommel, op voorwaarde dat er dan enige Hollandse specimen van bedenkelijke politiek allure in hun blootje gezet zullen worden – iets waar ik Stijn ook nog toe in staat zie, want voor hem is de Noordkaap de limit.

Om maar te zeggen dat wij in C-Mine een zeer entertainende avond hebben gehad, en dat Meuris waarlijk een man van vele talenten is. Zelfs als uitdrager van de dialecteigenaardigheden van Neer- en Overpelt zie ik hem schitteren, ware het niet dat het doelpubliek voor deze niche in de humormarkt misschien eerder beperkt is.Knap ook hoe hij een leuke hint gaf naar zijn (vorig) leven als Noordkaap zanger, door een satelliet die in een van zijn verhalen opdook maar meteen Suzy te dopen.

Zo heel alleen op het podium, je moet het toch maar doen, met als enige attributen een microfoon, een tafeltje en stoeltje, een wand achter zich met kernwoorden en uitdrukkingen die allen in zijn anderhalf uur durende betoog voorbijkwamen, en zo ook een beetje als geheugensteuntje dienden voor Meuris.Gedrevenheid. Kwaadheid. Ongeloof. Betrokkenheid. Oprechte interesse. Frustratie. Daaruit haalt hij zijn inspiratie en dat is wat hem voortstuwt. De werkelijkheid die soms de verbeelding met glans verslaat qua absurditeit.Energie. Felheid. Humor. Go go go. ADHD. Op zijn Meuris. Dat is hoe hij het aanpakt om er zijn draai aan te geven. En dat doet hij goed. Verschrikkelijk goed. Zo goed dat wij vrezen dat we Meuris wel eens veel minder op een rockpodium zullen gaan zien de komende jaren. En dat is misschien een minpunt, maar dan ook het enige van Tirade 2.017.