Koen verloor zijn jongste zoontje Victor in Costa Rica. Nu schrijft hij een open brief met een oproep tot meer mededogen bij groot verdriet
Koen Torrekens verloor vorig jaar in augustus zijn zoontje Victor (8). Tijdens een reis in Costa Rica kwam het jongetje vast te zitten omwille van een ontbrekend roostertje van een jacuzzi. Net als de ouders van Mawda kreeg hij naar eigen zeggen ook eerst de schuld voor dit tragische ongeluk. “Ze hadden maar beter moeten opletten bij dat zwembad, ze hadden maar niet moeten vluchten”, schrijft hij nu in een open brief. Volgens hem is “ hier enkel en alleen diep mededogen op zijn plaats”.
Ons kind is een ballon geworden. Vroeger was hij een vrolijk, speels en vriendelijk ventje van acht jaar. Eén ontbrekend roostertje in een Jacuzzi heeft hem afgelopen zomer abrupt getransformeerd in een ballon. Dit weekend was het een gele. Zijn klasgenootjes stonden er op te kijken tijdens het jaarlijkse schoolfeest. Ze keken zoals enkel kinderen naar ballonnen kunnen kijken. Met grote ogen naar een steeds kleinere ballon. Ze tuurden toch wel langer dan gewoonlijk. Zouden ze echt denken dat het ons zoontje was die daar in de lucht dreef of dachten ze gewoon aan alle ravotterij en deugnieterij die ze samen hadden beleefd? Ook de gedachten van kleine kinderen zijn onpeilbaar diep.
Het is al bijna een jaar geleden en we hebben intussen al heel wat ballonnen zien vliegen. Soms zijn het er acht zoals als het aantal jaren dat hij geleefd heeft. Soms ook maar één want hij was ook uniek. Als de juf niet kan beslissen wie wel en wie niet, dan vliegen er soms wel meer dan twintig in de lucht. Steeds zijn ze gevuld met gas want ze moeten kunnen wegvliegen en verdwijnen als een stipje in de lucht. Nooit zijn het van die reclameballonnen of in de vorm van een Mickey Mouse figuur. Ons zoontje had het waarschijnlijk wel leuk gevonden maar zijn ouders staan te kijken en een zeker respect en mededogen is dan wel op zijn plaats. Respect en mededogen rijmt blijkbaar niet op Disney figuurtjes of op reclame voor schoenen. Vroeger transformeerden we onze overleden kinderen in engeltjes, vandaag in ballonnen. Beide kunnen vliegen. Gelukkig voor de renaissance kunst zijn de ballonnen een recent gegeven, bedenk ik nu juist.
Vorige week is ook de kleine Mawda in een ballon veranderd. Ook bij haar in een ver en vreemd land maar voor het overige in totaal verschillende omstandigheden. De luxe van een exotische reis heeft geen vergelijk met de martelgang van een familie op de vlucht van gruwel en geweld. Enkele raakpunten zijn echter wel relevant. Ook hier werd nog tijdens de periode van rauwe rouw de schuld indirect bij de ouders gelegd. Ze hadden maar beter moeten opletten bij dat zwembad, ze hadden maar niet moeten vluchten. Je zult het maar lezen als je kind nog niet begraven is. Ja maar we zaten er wel op te kijken toen hij met zijn handje vastgeraakte… ja maar het was wel een kogel die onze peuter doodde… Je bent verplicht om je zelf verdedigen op het ogenblik dat je totaal weerloos bent.
De tweede gelijkenis is het onpeilbaar verdriet van ouders. Het verdriet om een dood kind is een universeel en eeuwig gegeven. Het kan verbindend werken tussen verschillende culturen en gemeenschappen. Het verbindt ook de generaties door de eeuwen heen. Van het treurende ouderpaar van Käthe Kollwitz tot het oneindig mooie Stabat Mater van Pergolese. Het rouwe lijden van een treurende moeder is in de loop der eeuwen niet fundamenteel veranderd.
Ook de Romeinse soldaten lieten Maria haar kind bewenen en begraven. Ook dat moeten wij doen. Enkel en alleen diep mededogen is hier op zijn plaats. Rust zacht lieve Mawda. Rust zacht lieve Victor.
plusartikels. Je moet nog even inloggen. Zo herkennen we je als abonnee.
