In elk leven zoals het is, gaat het soms verkeerd. Ook in het jouwe. Maar er wordt aan gewerkt

De deuren tussen keuken en huiskamer schuiven dicht. Dat kan twee dingen betekenen. Ofwel hangt er kattenkwaad in de lucht, ofwel willen je kinderen een toneeltje ensceneren. Een combinatie is ook mogelijk. Het wordt de optie toneel, kondigt je dochter aan, terwijl ze haar hoofd glimlachend tussen de deuren steekt.

Je knikt en gaat verder met het schrapen van wortels. Je bent allang tevreden dat ze tenminste een beetje rustig zijn. En je denkt dat je wel weet wat er komen gaat. Missy die K3 playbackt op de bijzettafel,

John John die een goocheltruc naspeelt. Of iets met de nieuwe speelgoedgitaar, dat kan ook altijd.

Wanneer je even later de pruttelende wortelstoemp verlaat voor je theaterzitje op de huiskamerbank krijg je toneel te zien van een andere orde. Geen toeters en plastic bellen. Je kinderen hebben een heus theaterstuk in elkaar gestoken. De titel had kunnen zijn: Het leven zoals het is: ons gezin. Je kinderen spelen een dag uit hun leven na. Theatraal en karikaturaal, maar toch zoals zij het ervaren.

De dag en de voorstelling vangen aan met je dochter die doet alsof ze in bed ligt te slapen. Daar wordt ze nogal kordaat gewekt door haar broer, die de vaderrol voor zijn rekening neemt. Je klapt enthousiast voor wat je te zien krijgt, maar je gedachten versomberen. Het leven is niet altijd een pretje in het gezin dat je kinderen naspelen. Niet alleen aan het bed wordt streng gesproken, ook aan de ontbijttafel (“Drink je melk op”), bij het aankleden (“Doe je schoenen aan”) of bij het thuiskomen (“Maak je huiswerk”) gaat vaders volumeknop driftig de hoogte in.

Je zou willen dat je kon zeggen: het is maar theater. Maar is het dat? Met sluw priemende oogjes kijkt je zoon naar zijn eenmanspubliek: de vader die hij naspeelt. Een soms bars klinkende vader (of moeder, want hun rollen zijn versmolten in één), die voortdurend op tijdsdruk wijst en commando’s afvuurt. Zo is het dat je kinderen jou – soms – zien. En ook al is de werkelijkheid altijd meer genuanceerd, vanuit hun kikvorsperspectief valt die blik best te begrijpen.

Minder gauw boos worden: je neemt het jezelf ook nu weer voor. Maar hoe ga je ze straks dan aan tafel krijgen voor de wortelpuree?

In elk leven zoals het is, gaat het soms verkeerd. Ook in het jouwe. Maar er wordt aan gewerkt. Op de keukendeur hangt sinds kort een papier met tien huisregels. Noem het een regeerakkoord op gezinsniveau. Compromissen zijn gesloten, breekpunten uitgeruild, beloftes gemaakt. Op tijd naar bed zonder gezeur. Beperking van iPad en tv in de tijd. Maar ook: papa mag maar één keertje per uur zijn mail checken. En één keer per week gaan we samen zwemmen.

Het is te vroeg om besluiten te trekken, maar het werkt vooralsnog wonderwel. Hier heerst vrede. Dat is mooi, maar je kan er wel geen toneel van maken.