© RR
Stage op 13.000 kilometer van huis
Nicky Garrousse uit Halle-Zoersel en Marie Geenen uit Turnhout, laatstejaars vroedkunde aan Thomas More Campus Turnhout, krijgen hopelijk geen heimwee tijdens hun buitenlandse stage. Zij helpen negen weken in een Zuid-Afrikaans ziekenhuis.
Het duurt een paar dagen voor we Nicky en Marie aan de telefoon krijgen. Daar blijkt een goede reden voor.
“We logeren in een opvanghuis voor kinderen met speciale noden en een ongezonde gezinssituatie, op vijftien minuten wandelen van het ziekenhuis”, vertellen de studentes. “We hebben hier geen bereik en onze shiften in het ziekenhuis duren tien à elf uur. Als we toch even tijd hebben, spelen we met de kindjes of gaan we sporten.”
Cultuurschok
De eerste week waren Nicky en Marie toeristen in Zuid-Afrika, met onder meer een bezoek aan hoofdstad Kaapstad, een fotoshoot met pinguïns en de hoogste bungeejump ter wereld op het programma. Hun stage doen ze in het Church of Scotland Hospital in Tugela Ferry, 450 kilometer ten zuidoosten van de grootstad Johannesburg.
“Dit weekend gaan we Durban proberen te bezoeken. Dat is de dichtstbijzijnde stad, op drie uur rijden van Tugela Ferry.”
De twee vroedvrouwen in opleiding beleven op z’n zachtst gezegd geen doorsnee stage. “Het was wel een cultuurschok”, bevestigen ze aan de telefoon. “In België begint elke dienst met een briefing, hier slapen de mensen een kwartiertje langer, volgens ons. Wij gaan normaal gezien heel zacht om met de mama’s, hier is dat helemaal anders. Dat is niet altijd leuk om te zien, maar het werkt wel. De vrouwen hier zijn enorm sterk. Ze bevallen hier alleen, zonder familie of vrienden.”
Amper twee van hun negen weken stage hebben ze achter de rug. “Natuurlijk zien we het nog volledig zitten. We hebben hier al veel geleerd. Wij staan op de afdeling voor de actieve arbeid, we doen dus enkel bevallingen en zonder dokter.” Maar er zijn ook minder mooie verhalen te vertellen. “Wij zouden een baby'tje dat overleden is in de buik behandelen alsof het leefde. De verzorgers hier hebben het gewoon in papier gewikkeld. Toen hebben we ons even moeten omdraaien.”
Eén verhaal vat de sfeer in het ziekenhuis perfect samen, vinden Nicky en Marie. De kamers zijn eigenlijk open wc’s, iets groter misschien, allemaal naast elkaar, zodat je iedere kreun en schreeuw hoort. Onlangs was er een verloren baby, eentje zonder identiteitsbandje. We hebben geroepen wie haar baby kwijt was. De eerste vrouw die riep, kreeg hem. Dat is typisch voor hier”, besluiten de twee lachend.
Volg de avonturen van Nicky en Marie via hun blog, https://nickyenmarie.wixsite.com/inzuid-afrika
