Onze man keek naar ‘Trafiek Axel’: “Oscar voor beste acteur in programma met verborgen camera”
Ik vind het triest dat je in India een kind kunt kopen, laat daar geen misverstand over bestaan. Maar van de eerste aflevering van Trafiek Axel herinner ik me toch vooral de scène waarin Axel Daeseleire in een pizzatent in de stad Jalandhar een gooi doet naar de Oscar voor beste acteur in een programma met verborgen camera. Daeseleire hangt tegenover een handelaar in kinderen de wanhopige westerling uit die werkelijk álles heeft geprobeerd om een gezin te stichten met zijn vriendin, die hij “my wife” noemt. “Ook al zijn we niet getrouwd.” Toen Daeseleire vertelde dat zelfs zijn pogingen tot adoptie drie keer waren geweigerd, liet hij zijn adem stokken, alsof hij opkomende tranen inslikte. “Sorry, my wife, mijn vriendin, heeft het heel moeilijk.”
De kinderverkoper slikte het als pizza. Hoedje af ook voor het risico dat Axel Daeseleire hier nam: voor hetzelfde geld had de kinderhandelaar hem herkend als Jan Verplancke, de gangster uit de serie Matroesjka’s, die negen kansen op tien ook in India is uitgezonden. Dat had het tv-moment van het jaar kunnen zijn: de kinderhandelaar die Axel vroeg of hij niet “that guy from television” was die de hele tijd “nie goe bezig, poes” en “take it easy, kutwijf” liep te roepen tegen die arme Oost-Europese meisjes die werden ingezet als prostituees.
Los van die acteerprestatie mag je zeggen dat Trafiek Axel na één aflevering alvast meer relevantie te bieden heeft dan een volledig seizoen van Axel opgelicht.
Volgende week schiet Daeseleire op groot wild in Namibië. Ik voorspel de nodige verontwaardiging.
