Lady Gaga: veel bombast, weinig inhoud

Eerlijk: de laatste keren dat we Lady Gaga (31) op een podium zagen staan, waren we daar niet meteen van onder de indruk. Tijdens haar duoconcerten met Tony Bennett viel ze wel érg licht uit naast de legendarische crooner die haar grootvader had kunnen zijn, en ook de concerten ter promotie van het geflopte Artpop hadden de diepgang van een leeg blad papier. Het verklaart wellicht waarom het Sportpaleis dit keer niet uitverkocht raakte, en het geduld van wie er wel was, werd flink getest, want juffrouw Gaga verscheen met een half uur vertraging. Nog een geluk dat het publiek zich blind kon staren op een grote aftelklok.

Op haar jongste cd Joanne heeft de Amerikaanse superster haar toon enigszins gemilderd. Zelf noemt ze het haar meest persoonlijke plaat tot nog toe. Meer ballads en pure pop. Minder protserige musicalsongs en glitterdisco. Leid daar evenwel niet uit af dat ze tegenwoordig sobere optredens geeft, want dat is geen woord dat deel uitmaakt van haar vocabularium.

Uitklapbare podia

Vrijwel alles wat op het enorme podium los of vast zat, kon door gebruik van moderne hydraulica op en neer. Op een gegeven moment daalden er zelfs podia naar beneden die zodanig uitklapten dat ze van de ene kant van het Sportpaleis naar de andere kon huppelen. Goed voor de nodige ooh’s en aah’s.

Aan spektakel sowieso geen gebrek: uiteraard wisselde Gaga om de vijf voet van outfit, was er vuurwerk, schoten er vlammenwerpers door de zaal, tuimelden er dansers voorbij en werd het geheel ondersteund door een oogverblindende videoshow. Op een gegeven moment, net nadat de zangeres tijdens het dansen even haar evenwicht verloor, zakte ze zelfs létterlijk door de grond. Het zag er, kortom, vreselijk verbluffend uit, maar emotioneel ráken deed ze niet.

Millimeterregie

Kon ook moeilijk in een productie waar elke pas tot op de millimeter geregisseerd werd. En ja: ze verkondigde als vanouds de gebruikelijke ‘wees jezelf’-boodschap en uiteraard werd die door de ‘kleine monsters’, zoals ze haar fans noemde, op luid gejoel onthaald. Gemeend, en tegelijk toch gratuit: het is Lady Gaga ten voeten uit. Ze profileerde zich iets meer als rockchick dan vroeger, met schreeuwerige gitaren en denderende mokerdrums. Subtiel, vraagt u? Niet meteen.

Het best waren nog oude hits als Just Dance en Telephone. En met het tot pianoballad verbouwde The Edge Of Glory illustreerde ze alleszins dat ze écht kon zingen, iets wat ze eerder in de show behoorlijk goed verborgen had weten te houden. Het was een van de weinige ogenblikken dat er echt een vrouw van vlees en bloed op het podium stond, in plaats van een op Duracell-batterijen aangedreven popicoon in doorkijklingerie. Zulke passages hadden er gerust wat meer mogen zijn. Maar het bleef bij dit ene, eenzame hoogtepunt.