De liefde voor de kinderen van mijn vrienden is zo groot dat het woord ‘onvoorwaardelijk’ op zijn plaats is

‘Als je zelf geen kinderen hebt, kun je je niet voorstellen wat de onvoorwaardelijke liefde voor je eigen kind betekent.’ Dat hoor ik, zelf kinderloos, vrienden vaak zeggen. Misschien hebben ze gelijk, maar misschien ook niet, want de liefde voor de kinderen van mijn vrienden is zo groot dat het woord ‘onvoorwaardelijk’ op zijn plaats is.

Toen beste vriendin M. beviel van haar eerste kind en ik haar dochter in haar armen zag, was het alleen de cava die de tranen tegenhield. Thuis huilde ik wél: mijn maatje was een moeder geworden, en ik daardoor ook een beetje. 

Als ik haar dochter en zoon een week niet zie, voel ik me leeg. Neem zondag. Met M. had ik afgesproken om langs te komen. Om elf uur, dacht ik, zoals gewoonlijk, maar ik was vergeten dat M. me had gevraagd een half uur eerder te komen. Toen ik dan toch, te laat, op de bel drukte, was het dochter Lisanne (5 jaar) die in mijn armen vloog. Mathis (2 jaar) noemde me als altijd ‘Atte Ann’ en gaf me een knuffel die me deed smelten. 

Een week eerder was Lisanne jarig geweest en het cadeau waar ze het meest mee speelde was de muzikale verjaardagskaart die ik haar gaf. Als je ze opent, zingt Pharell Williams, ‘Because I’m happy’. Zondag nam ze de kaart en wilde ze dansen. Vijf seconden later stonden twee kleine kinderen en één groot kind met hun kont te schudden op de tonen van dat heerlijke lied. 

“Wat betekent ‘happy’?”, vroeg Lisanne. ‘Dat is wat jij me maakt’, zei ik. Mijn kinderen zijn het niet, maar ik spreek de eerste zin van deze column tegen: mijn liefde is voor eeuwig onvoorwaardelijk.