De fanclub van Radja Nainggolan lekte het nieuws zondagavond al. Die middag had Roberto Martinez met Nainggolan in Rome gesproken. “Ik had toen mijn beslissing nog niet genomen”, zei de bondscoach gisteren. “Dat was pas na het gesprek.” Toch had Nainggolan het toen al begrepen. “90 procent zeker dat ik er niet bij ben”, meldde hij. Zijn halfbroer Manuel, die de fanclub mee runt, gooide het bericht op Facebook. Gistermiddag op de persconferentie waarin hij een 28-koppige selectie zonder de sterspeler van AS Roma bekendmaakte, bevestigde Martinez het nieuws. “De beslissing om hem niet mee te nemen, is puur tactisch”, aldus de bondscoach. “Hij is een topspeler, maar de belangrijke rol die hij bij zijn club AS Roma speelt, kan ik hem niet geven bij de Rode Duivels. Daarom is het beter dat hij er niet bij is.”

Een uitleg die maar weinigen tevreden stemt en ook Radja Nainggolan niet. Hij kondigde al snel aan dat hij stopt als Rode Duivel. Niet lang daarna kregen we hem aan de telefoon toen hij, lunchend op een Romeins terrasje, van de zon genoot. Nu ja, genoot... Hij klonk stilletjes. Sprak in korte zinnen. De vechtlust die hem op het veld zo kenmerkt, weerklonk niet in zijn stem. Vastberaden was hij dan weer wel.

“Natuurlijk stop ik.”

“Neen. Het is gedaan. Ik ga niet blijven herbeginnen.”

“Hij zei dat ik een belangrijke speler ben bij AS Roma en dat hij mij die rol bij de Rode Duivels niet kon geven. Hij wilde niet dat ik 20ste keuze zou zijn en dan opstandig worden. Ik voelde natuurlijk wel waar hij naartoe wilde, maar hij heeft ook niet definitief gezegd dat ik er niet bij zou zijn. Ik dacht: als hij speciaal naar hier komt, zal hij wel iets te vertellen hebben. Spijtig genoeg was het slecht nieuws.”

“Neen, natuurlijk niet. Daarom stop ik ook. Ik wilde bij de selectie zijn. Dat was mijn doel. Ik had in Rusland op elke plaats willen spelen. Ik heb bij AS Roma nog rechtsachter gespeeld. Bij Cagliari ook. Ik wilde absoluut naar dat WK. Nu ben ik niet eens bij de 28.”

“Wat kan ik doen? Ik vecht al heel mijn leven. Ik ben dat beu. Voor het WK 2014 in Brazilië was het ook van dat. En dan nog eens. En nu nog eens. Telkens weer bewijzen. Het is genoeg geweest.”

“… de eerste keer, in 2014, was ik ook boos, maar dat was anders. Wilmots twijfelde aan mij omdat ik pas zes maanden bij een topclub als AS Roma speelde. Hij wist niet of ik zo’n WK aankon. Ik heb hem toen in de EK-voorronde kunnen overtuigen. Nu speel ik al vierenhalf jaar bij AS Roma. Als je dan nog denkt dat ik het niveau niet aankan of niet flexibel genoeg ben...”

“Ja, ze steunen me wel. ‘Wat is dat?’ en ‘Erg voor jou’, zulke berichten. Logisch. Maar meer ook niet. Wat kunnen ze meer zeggen? Ik heb in de groep nooit voor problemen gezorgd. Nooit.”

“Neen. Ik heb nooit spijt. Ik weet dat ik altijd doe wat ik op dat moment denk dat goed is. Ik heb altijd gevochten voor mijn plaats, omdat ik dat wilde. Nu doe ik dat niet meer. Althans niet bij de Rode Duivels. Vergelijk het met iemand die ziek is en moet vechten om te overleven. Op den duur gaat dat ook niet meer. Wel, voor mij gaat het ook niet meer. Het is goed geweest. Het is allemaal te veel geweest.”

“Ik weet dat ik altijd mijn best heb gedaan, heb altijd het maximum gegeven. Soms wilde ik me misschien te veel tonen. Omdat ik er zo graag bij wilde horen. Tussen 2010 en 2014 speelde ik één interland per jaar. De EK-voorronde en het EK 2016 zelf waren heel goed. Maar daarna begon het weer. Met de komst van deze bondscoach werd het weer moeilijk. Weer geen vertrouwen. Dat heb ik eigenlijk nooit veel gekregen.”

“Ik ben altijd te veel mezelf gebleven. Voor sommigen toch. Weet je, voor mij is voetbal een hobby gebleven. Ik probeer zo weinig mogelijk mee te doen aan het circus errond. Ik blijf mezelf en op het veld mogen ze mij beoordelen.”

“Op vakantie zeker? Ik zal het WK wel volgen op tv. Ik ga supporteren voor mijn ploegmaats, zeker weten.”

“Maakt niet uit. Ik wil dat mijn ploegmaats winnen. Ik zal ze blijven volgen. Oké? (zucht)”