Toch zeker niet voor iemand die de afgelopen seizoenen - soms letterlijk - op Antwerpse handen werd gedragen. En zeker niet voor een speler die zich vorig seizoen, bij de terugkeer in eerste klasse, tot topschutter van de ploeg mocht kronen. Ja, hij vergat er nog bij te vermelden dat dit z’n basisloon was, zonder premies, zonder zijn ‘bedrijfswagen’, zonder zijn door de club betaald appartement, enz. Maar toch. “Schandalig”, klonk het her en der.

Maar Owusu weet zelf ook wel dat hij geen topper was toen hij in 2014 op de Bosuil arriveerde, vanuit de onderste regionen van de Roemeense eerste klasse. Hij was in de beginjaren ook allerminst geliefd, werd - al dan niet terecht - door de fans weggehoond, soms uitgefloten zelfs. Verhuisde zelfs even naar Roeselare. Maar toch groeide hij de laatste twee jaar wel langzaam uit tot een speler die de harten van de Antwerpfans veroverde. Door zijn harde werken, zijn goals, zijn minzame persoon. En de kansen die hij kreeg. En zelf afdwong.

Maar Owusu blijft Owusu: altijd balancerend op de rand van ‘goed genoeg’ én ‘net niet goed genoeg’. Dit seizoen is het weer van dat. De negen eerste matchen stond hij in de basis. Hard werkend, scorend. Topschutter zelfs. Om dan plots uit de ploeg te verdwijnen. En Antwerp, dat groeide verder, ook zonder hem.

Gisteren tegen Cercle schonken de afwezigen hem nog eens een basisplaats. En Owusu bedankte op zijn manier: door hard te werken, een strafschop af te dwingen, toch maar weer zijn goaltje te maken. De fans droegen hem als vanouds op handen: “Owusu’s on fire...” De cultheld was terug van weggeweest.

Maar of het hem aan een nieuw contract zal helpen? We betwijfelen het. Zijn openhartigheid zal de vastgelopen onderhandelingen alleszins niet vooruit helpen. Maar hij heeft er wel weer krediet mee gewonnen bij de fans. Ze zullen hem een warm afscheid schenken, als hij straks in de winterstop vertrekt. Want iets zegt ons dat hij die keuze al gemaakt heeft.